ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 624

แต่ ฝเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น เขาก็ตะโกนใส่แด๊ดดี้อย่างไม่เกรงกลัวมากขึ้นไปอีก "ผมถามคุณว่าคุณรังแกหม่ามี๊อีกแล้วเหรอ พูดสิ!"

นิสัยแบบนี้คล้ายกับแสนรักจริงๆ

สำหรับสิ่งที่เขาต้องการยืดหยัด สำหรับคนที่เขาต้องการปกป้อง เขาไม่เคยกลัวใครหรืออันตรายใดๆ

แล้วแสนรักเหมือนใคร

คงเหมือนกับพ่อของเขาที่เสียชีวิตไปแล้วในที่สุด

รูม่านตาของแสนรักหดตัวลง พยายามควบคุมอารมณ์ที่ทำได้ยากมาก และหลังจากที่สิ่งที่เขาไม่ควรนึกถึงพุ่งขึ้นอีกครั้ง เขาก็ยื่นมือออกไปเพื่ออุ้มเด็กตัวเล็กที่ไม่รู้ฟ้ารู้ดินนี่ไว้

"พี่ชาย กลับมาแล้วเหรอ"

เส้นหมี่ปรากฏตัวขึ้น เธอสวมเสื้อสีน้ำตาลสั้น ผมยาวสีดำของเธอถูกมัดด้วยดอกตูมที่ด้านหลังศีรษะของเธอ เมื่อเธอเห็นแสนรัก

ดวงตาสีใสก็สว่างขึ้นทันใด

เธอรีบวิ่งไปอย่างมีความสุข

ชินจังหยุดสร้างปัญหาทันที และยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น

"หม่ามี๊..."

"อืม ทำไมถึงมารอแด๊ดดี้คนเดียวที่นี่ ที่นี่หนาวมาก แด๊ดดี้ไม่ได้หนีไปไหนสักหน่อย ถ้ากลับมาแล้ว เดี๋ยวเขาก็เข้าไปหา"

เส้นหมี่นั่งยองๆต่อหน้าลูกชาย เมื่อเห็นว่าดวงตาเล็กๆของเขาดูเปียกๆก็คิดว่ามันเป็นเพราะลมหนาว

เธอสัมผัสใบหน้าเล็กๆของเขาทันที และรู้สึกเป็นทุกข์อย่างยิ่ง

"ไปเถอะพี่ชาย ที่นี่หนาวเกินไป เดี๋ยวลูกจะแข็ง"

เธออุ้มเด็กไว้ และหันกลับมามองชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ

แสนรัก "..."

เขาไม่พูดนานมาก แต่ในที่สุดเมื่อเห็นสายตาของลูกที่ยังคงจ้องมองเขาอย่างเย็นชา เขาเหยียดขายาวของเขาแล้วเดินตามเข้าไป

"อิคคิว รินจัง มาเร็ว แด๊ดดี้กลับมาแล้ว เตรียมชามแล้วไปกินข้าวกันเถอะ"

เมื่อทั้งสามคนก้าวเข้ามาในบ้าน ไฟสีส้มที่ใกล้เข้ามาทำให้ฤดูหนาวที่หนาวเย็นนี้ดูอบอุ่นขึ้นทันที เสียงเด็กๆ ความวุ่นวายของคนรับใช้ และกลิ่นหอมเย้ายวนของข้าว...

มันบอกแสนรักว่านี่เป็นภาพที่สวยที่สุดในโลก

เรียบง่าย มีความสุข

สงบ ร่มเย็น

ในที่สุดแสนรักก็นั่งลงที่โต๊ะอาหาร และหลังจากนั้นจนมื้ออาหารจบลง เขาไม่ได้แสดงอารมณ์อื่นใด นอกจากทำตามปกติ เขาอดทนกินอาหารกับเด็กๆ

"โอเค กินข้าวเสร็จแล้ว แด๊ดดี้ก็เหนื่อยแล้ว รีบให้ป้าๆช่วยพวกหนูอาบน้ำและเข้านอนเร็ว"

เส้นหมี่ยังคงอารมณ์ดี เมื่อเห็นว่าทานอาหารเสร็จแล้ว เจ้าตัวเล็กเหล่านี้ก็เล่นมากพอแล้ว เธอจึงให้คนใช้พาพวกเขาขึ้นไปอาบน้ำ และพักผ่อน

เพียงแต่ว่าลูกชายคนโต ชินจังแปลกเล็กน้อย

เขาลังเลที่จะจากไป และดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่แด๊ดดี้

"ไม่ ผมจะกลับไปที่เรืองรอง" เขาเปิดริมฝีปากบางๆของเขาขึ้นเล็กน้อย และได้ยินตัวเองพ่นคำพูดออกมาอย่างเย็นชา

"อะไรนะ" เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นทันที และมองเขาด้วยความตกใจ "คุณ...คุณไปที่เรืองรองทำไมเหรอ"

เพียงไม่กี่วินาที ใบหน้าอันชาญฉลาดของเธอก็กลับมาซีดอีกครั้ง

แต่ดูเหมือนแสนรักจะไม่เห็นมัน เขายืนขึ้นและมองเธออย่างเย็นชาด้วยท่าทางที่ไม่คุ้นเคย "ผมคิดว่าเราควรห่างกันสักพักดีกว่า"

"อะไรนะ"

ในที่สุดเส้นหมี่ก็พูดไม่ออก

ในหัวของเธอเหมือนมีสายฟ้าผ่าดัง "เปรี้ยง" ทุกอย่างว่างเปล่าไปหมด

ทำไม...ต้องห่างกันซักพัก

เธอไม่เข้าใจ

ใบหน้าของเธอขาวซีด ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและไม่เชื่อ ก่อนจะมีน้ำตาเม็ดโตเอ่อคลออย่างรวดเร็ว เธอมองมาที่เขา และถามอย่างขุ่นเคือง "ทำไม ทำไม...เราต้องห่างกันสักพักหนึ่ง"

"เพราะว่าการตายของแม่ผมไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ และผมไม่อาจฝืนตัวเองให้อยู่กับคุณได้อีก"

"..."

"แถมตอนนี้หัวใจของคุณยังมีที่ของผู้ชายคนนั้นใช่ไหม เพื่อจะช่วยเขา คุณถึงกับไปขโมยของที่บริษัท ผมให้โอกาสคุณคิดให้ดี ไม่ดีตรงไหน"

แสนรักเหลือบมอง และพูดเหตุผลสองข้อที่ทำให้ทั้งคู่ต้องห่างกันสักพักด้วยน้ำเสียงที่เกือบจะโหดร้าย