ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 664

แน่นอนว่าไม่ใช่ แม้ว่าเขาจะเป็นประธานของหิรัญชากรุ๊ป แต่ภายในระยะเวลาอันสั้นขนาดนั้น เรียกกองกำลังทางการออกมา อีกทั้งยังมีกองกำลังของตำรวจเจแปนด้วย

เขายังไม่มีความสามารถขนาดนี้

ฉะนั้น คนเดียวที่สามารถทำเรื่องนี้ได้ คือคนที่ผู้หญิงคนนี้ทำให้โกรธถึงขีดสุด——ตระกูลเทวเทพ

ผู้หญิงคนนี้ ฉลาดมาก หลังจากที่ได้ยินข่าวที่เขาปล่อยออกไป ก็รีบคิดแผนชั่วออกมาโจมตีอย่างรอบคอบทันที โดยให้ความคิดเห็นสาธารณชนช่วยเธอในการทวงคืนตำหนัก

แต่ สิ่งที่เธอทำผิดพลาดร้ายแรงจนถึงชีวิตก็คือ——

เธอไม่ควรทั้งที่รู้ว่าแสนรักคือคนของตระกูลเทวเทพ กลับยังคงสร้างเรื่องของเขาว่าเป็นลูกเมียเก็บของธนากรกับภารานิน

คนตระกูลเทวเทพจะยอมรับกับสิ่งนี้ได้เหรอ?

แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ พวกเขาเป็นตระกูลทหารชั้นสูง เป็นตระกูลราชวงศ์ ถึงแม้ว่าสุดท้ายขุนนายจะแตกหักกับพวกเขาแล้ว แต่ ทายาทของเขา ก็ยังคงเป็นลูกหลานสืบสายพันธุ์ของตระกูลเทวเทพ!

ถึงแม้พวกเขาจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับ แต่ก็ไม่มีใครที่จะสามารถมารังแกได้

ฉะนั้น ตื่นเช้ามาแสนรักก็ตัดสินใจกับความคิดนี้ เพียงแค่นั่งรอดูละครก็พอแล้ว

เขาชอบนักกับเกมละครประเภทยืมมีดฆ่าคนอื่นแบบนี้

แสนรักดื่มชาแก้วนั้นหมด พวกผู้ถือหุ้นก็ออกไปแล้ว คนที่ควรมาหาเขา ก็มาแล้ว

“แกเป็นลูกชายของภารานินจริงๆด้วย!”

ม็อกกายืนอยู่ตรงหน้าเขา ทั้งตัวเต็มไปด้วยความโกรธ ราวกับว่าจะกลืนกินเขาทั้งเป็น และถามมาอย่างฉุนเฉียว

แสนรักยิ้มเยาะเย้ย : “ใช่ ทำไมล่ะ? มีปัญหาอะไรไหม?”

ม็อกกาเห็นสีหน้าท่าทางอย่างนี้ของเขา ทันใดนั้นก็ยิ่งโกรธ : “งั้นทำไมไม่รีบบอก? แกยังฆ่าพี่น้องของฉันตายไปแล้วมากมาย แกอยากตายใช่ไหม?”

ดูสิ นี่คือท่าทีของตระกูลเทวเทพที่มีต่อเขา

ได้ยินมาว่า ตอนนั้นที่ขุนนายพ่อของเขาอยู่ในตระกูลเทวเทพ เป็นลูกชายของครอบครัวทหารชั้นสูง และเป็นคนเดียวที่จะได้สืบตำแหน่งแม่ทัพ

สำหรับพ่อคนนี้ที่อยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้ล่ะ ก็เป็นแค่ญาติห่างๆคนหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้ เขากลับกล้าทำท่าทีโอหังใส่เขา เอ่ยปากมาก็ถามว่าเขาอยากตายไหม?

แสนรักหัวเราะ ท่ามกลางกลุ่มหมอกควันจางๆนั้น ทำให้อวัยวะทั้งห้าที่คมชัดบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ดูแล้วมีความไม่เสมือนจริงอยู่บ้างเล็กน้อย

“ทำไม? ผมอยากตาย คุณก็จะฆ่าให้ตายงั้นเหรอ?”

“……”

ม็อกกา ก็ถูกถามจนพูดไม่ออกทันที

แต่ จากลักษณะความเกลียดชังไปจนถึงแววตาที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมและเคียดแค้นของเขา เดาออกได้ไม่ยากเลยว่า เขามีความหมายอย่างนี้จริงๆ

“ฉะนั้นถ้าแกไม่อยากตาย ทางที่ดีก็ยอมเชื่อฟัง พาศพแม่ของแก กลับไปตระกูลเทวเทพพร้อมกับพวกเรา”

“แม่ของผม?”

แสนรักหัวเราะเยาะอีกครั้ง : “ตอนนี้คุณรู้แล้วว่าผมเป็นลูกชายของแม่ผม ยังอยากจะได้ร่างของแม่ผมทำไมอีก? ทำไมล่ะ? จะเอากลับไปให้คุณท่านคนนั้นของตระกูลพวกคุณระบายความแค้นกับศพงั้นเหรอ?”

“แสนรัก!!”

ในที่สุดม็อกกาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาคว้าปืนพกออกมาทันที และเล็งตรงไปที่ศีรษะของแสนรัก

“ฉันจะบอกแกให้นะแสนรัก ในเมื่อตระกูลเทวเทพของเราให้ฉันมาพาตัวแกกลับไป นั่นก็คือแกยังมีโอกาสรอด ถ้าหากแกยังไม่รู้สำนึกอีก ก็อย่าโทษที่ฉันจะจัดการกับแกเสียเดี๋ยวนี้!”

ในที่สุดเขาก็พูดคำนี้ออกมา

ม็อกกาโกรธเดือดดาลทันที!

เขาเป็นคนของตระกูลเทวเทพ ไม่เคยได้รับความอับอายขนาดนี้มาก่อน?

แต่ เมื่อดวงตาของเขาส่องประกายความดุดันขึ้น คิดอยากจะเป็นอิสระและยืนขึ้น ผู้ชายซึ่งดูดีสง่างามที่ในสายตาเขาเห็นว่าทำได้แค่ธุรกิจ ทันใดนั้นกลับยกแขนขึ้นง้างหมัดต่อย จนเขาหล่นลงไปกองกับพื้นอย่างรวดเร็วและแรงในทันที

“อูยยยย”

ในที่สุดม็อกกา ก็ส่งเสียงร้องโหยหวน และกระอักเลือดออกมา

“ในที่สุดตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่าทำไมตอนเด็กๆ พ่อฉันถึงต้องให้ฉันเรียนทักษะป้องกันตัวต่างๆนานา ที่แท้ ก็เพื่อมาจัดการกับพวกตระกูลเทวเทพเดรัจฉานในวันนี้”

แสนรักใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบบนแผ่นหลังของคนคนนี้ จากนั้นถือปืน เล็กไปที่กลางหลังของเขา

ในช่วงเวลานี้ อันที่จริงเขาก็นอนไม่ค่อยหลับ

เพราะว่า ทุกครั้งที่หลับตาลง เขาก็จะนึกถึงภาพที่กระสุนลูกนั้นที่พุ่งเข้ามาจากด้านหลังของแม่เขา

กระสุนลูกนั้น ยิงเข้าที่กระดูกสันหลัง ทำให้ซี่โครงหักหนึ่งซี่ และเธอ กลับอดทนต่อความเจ็บปวดนั้น และไม่เคลื่อนไหวใดๆ เพียงแค่มองดูหน้าเขาที่สีหน้าซีดขาวด้วยน้ำตาคลอเบ้า

เธอพูดว่า : “น้องหนู อย่าร้องไห้....แม่แค่จะ...ไปหาพ่อของลูกแล้ว....”

เธอยังพูด : น้องหนู รีบหนีไป....”

ในที่สุดเธอก็ได้สติขึ้นมา

ตอนที่เธอกำลังจะสิ้นใจ แต่เขา กลับไม่มีแม้แต่จะเรียกเธอว่าแม่สักคำ

แสนรักเล็งปลายกระบอกปืนไปยังตำแหน่งจุดเดียวกัน คิดถึงฉากวันนั้น หัวใจก็เจ็บเหมือนโดนสิ่งของอะไรเสียบทะลุเข้าไปอย่างจัง เขาเหนี่ยวไกปืนโดยไม่ลังเลใดๆท่ามกลางเสียงกรีดร้องอันน่าหวาดกลัวของผู้ชายคนนี้...