ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 671

ไอ้คนบ้านี่ ทำไมเขาต้องทำอย่างนั้นล่ะ?!!

ในที่สุดเส้นหมี่ก็เข้าใจแล้ว ทันใดนั้น หลังจากที่ความโศกเศร้าและความสำนึกผิดพุ่งขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ เธอก็คว้าสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะข้างๆ แล้วโยนทิ้งลงบนพื้นทั้งหมด!

“เพล้ง——”

เสียงดังสนั่นหวั่นไหว จนคนใช้ตกใจจนหน้าซีด

“ทำไม? ทำไมเขาต้องทำแบบนี้? เขาคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะขอบคุณเขางั้นเหรอ? หา?” ผู้หญิงที่ถูกความจริงทำร้ายอย่างสิ้นเชิง ตะโกนคำรามอย่างบ้าคลั่งจนทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงคำรามเธอ

ใช่สิ นี่มันคืออะไรกัน?

ปกป้องเธอเหรอ?

แต่ เขารู้หรือไม่? ถ้าหากเขาเป็นอะไรไป นั่นก็ไม่ต่างอะไรกับฆ่าเธอทิ้ง? เขาอยากจะให้ชาติหน้าเธอต้องมีชีวิตอย่างเจ็บปวดและทุกข์ทรมานเหรอ?

บนโลกนี้ ทำไมต้องมีผู้ชายที่เห็นแก่ตัวอย่างนี้?

น้ำตาเม็ดใหญ่ของเส้นหมี่ค่อยๆร่วงหล่นออกมาจากดวงตา สักครู่ คนยืนสั่นระรัวอยู่ตรงนั้นราวกับใบไม้ที่ร่วงหล่นเมื่อมีพายุฝนลมแรง

คนใช้เห็นเข้า ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง : “คุณนายคะ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? คุณอย่าโกรธไปเลย คุณผู้ชายทำอย่างนี้ ก็เพื่อปกป้องคุณ และลูกๆอีกสามคน...”

“ฉันไม่ต้องการ!”

ยังไม่ทันจะพูดจบ ทันใดนั้น ก็ถูกผู้หญิงคนนี้พูดตัดบท

“ฉันไม่ต้องการเขามาปกป้องฉัน เขามีสิทธิ์อะไรที่ทำอย่างนี้?!!” เส้นหมี่เจ็บปวดถุงขีดสุด เธอประคองตัวเองด้วยโต๊ะข้างๆ รู้สึกเหมือนกับว่าภายในร่างกายเธอได้แตกละเอียดแหลกเหลวไปหมดแล้ว

เหมือนมีมีดทิ่มแทงเข้าในหัวใจ และดึงออกอย่างไร้เยื่อใย แม้แต่เลือดของเธอ ก็โดนกรีดออกไปจากร่างกายของเธอ

ใช่ เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้

เพราะว่า ถึงต่อให้ต้องตาย เธอก็ยินดีที่จะอยู่ด้วยกันกับเขา

——

ตอนที่คณาธิปอยู่บนชั้นบนสุดของหิรัญชากรุ๊ปได้รับข่าวว่า เส้นหมี่ได้หายไปจากใต้จมูกของเขาแล้ว

“คุณชายรอง ขอโทษครับ คุณเส้นหมี่เธอ...ฉลาดมากจริงๆ เหมือนว่าเธอจะรู้ว่าพวกเราติดตามเธออยู่ หลังจากที่ไปถึงเรืองรอง พวกเราก็หาร่องรอยเธอไม่เจอแล้วครับ”

บอดี้การ์ดที่ขึ้นมารายงานข่าวกับเขาข้างบน ยืนก้มหน้าอยู่ตรงนั้นอย่างไม่กล้าจะส่งเสียงดัง

ทันใดนั้นนิ้วมือของคณาธิปก็มีเสียงแตกดังขึ้น!

แต่สุดท้าย เขายังคงไม่มีอาการใดๆ แต่หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที ก็สั่งย้ำอีกหนึ่งประโยคว่า : “เธอจะต้องไปที่เมืองหลวงแล้ว ไปตรวจหาทุกๆ เส้นทาง จะต้องหาตัวเธอให้เจอ ก่อนที่เธอจะไปถึงเมืองหลวง!”

“ครับ คุณชายรอง!”

บอดี้การ์ดก็ลงไปอย่างรวดเร็ว

เส้นหมี่คือทนดูไม่ไหวแล้วจริงๆ ประสบการณ์การหลบหนีของเธอนั้นมากมาย ตั้งแต่ตอนที่เธอหนีไปกับลูกชายลูกสาวคู่หนึ่ง จนต่อมาหลังจากกลับมาในประเทศ ก็เล่นหายตัวไปหลายครั้งในเงื้อมมือของแสนรัก

แต่หลังจากที่ขยับตัวชิดเข้าไปข้างในแล้ว เธอก็นั่งมองไปยังนอกหน้าต่างโดยไม่พูดอะไร

แต่คุณป้าฟังแล้ว กลับหัวเราะ : “เธอหลอกใครเหรอ ก็แค่เสื้อสองตัวนี้ ยังบอกว่าใส่เสื้อสเวตเตอร์ แม่หนู เธออย่าทำให้ตัวเองแข็งตายเลย อากาศในตอนนี้ เธอจะไปไหนเหรอ? ภาคเหนือทางนั้นอากาศยิ่งหนาวนะ”

เส้นหมี่ : “.....”

ถึงแม้ว่าไม่อยากจะสนใจเธอ

แต่ มือทั้งสองข้างของเธอ ยังคงรู้สึกได้ จึงดึงเสื้อคลุมบางๆบนตัวเธอเข้ามาห่อตัวไว้

เธอสวมเสื้อบางจริงๆ เมื่อคืนตอนที่ออกมา เพราะว่าอารมณ์ร้อนรนเป็นอย่างมาก สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แทบไม่ได้คิดที่จะสวมใส่เสื้อโค้ตหนาๆ ก่อน คนก็พุ่งออกมาแล้ว

“อันนี้ให้เธอคลุมไว้ นี่คือเสื้อผ้าของลูกสาวฉัน เธอเรียนอยู่ที่นี่ ฉันเพิ่งมาจากส่งผ้าหนาๆ เธอก็เปลี่ยนเอาสิ่งนี้ไว้ให้ฉัน”

จู่ ๆ คุณป้าคนนี้ก็หยิบเสื้อแจ็กเกตนักเรียนของเด็กมัธยมปลายตัวหนึ่งออกมาจากถุงที่ตัวเธอถืออยู่

เส้นหมี่เห็นเข้า ก็รีบที่จะปฏิเสธทันที

แต่เวลานี้ คุณป้าคนนี้ก็คลุมเสื้อตัวนี้ลงบนตัวเธอเรียบร้อยแล้ว

เส้นหมี่ : “.......”

ช่างเถอะ รอตอนที่ลงรถ ค่อยคืนให้เธอละกัน

เส้นหมี่คิดอย่างนี้ สุดท้าย ก็ทำได้เพียงแค่ยอมรับ จากนั้นอีกไม่นาน ตั้งแต่เมื่อวานกลางวันจนถึงตอนนี้ เธอยังไม่ได้ปิดตาลงนอนเลย ก็เลยพิงหน้าต่างของรถบัสแล้วผล็อยหลับไป