ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 708

เมื่อปรับเตียงเสร็จ เธอไปจัดโต๊ะเล็กสำหรับผู้ป่วยโดยเฉพาะมาทันที

“คุณแสนรักคะ เรียบร้อยแล้วค่ะ คุณดื่มเถอะค่ะ”

“...”

ไม่มีเสียงตอบรับ

ห้องพักผู้ป่วยนี้ เหมือนกับว่าหลังจากที่เธอจัดแจงอาหารพวกนี้วางไว้บนโต๊ะเสร็จ ก็เข้าสู่จุดเยือกแข็งอีกครั้ง

เส้นหมี่กลืนน้ำลาย เป็นเวลานาน ถึงได้กล้าเหลือบมองไปที่ดวงตาเฉียบคมคู่นั้น: “คุณ...คุณแสนรัก อยากให้ฉันออกไปไหมคะ? ตกลงค่ะ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้”

เธอคิดว่า เขาเห็นเธออยู่ตรงนี้แล้วในใจรู้สึกรังเกียจขึ้นมาอีก ถึงได้มีสีหน้าน่ากลัวขนาดนี้

เธอก้มหน้าลงอย่างเสียใจ เตรียมจะออกไป

“อ้าว? หมอคิตตี้ คุณจะไปไหนคะ? ไม่ป้อนนมคุณแสนรักเหรอคะ?”

“ห๊ะ?”

เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นทันที แล้วมองไปทางพยาบาลที่ส่งเข็มยาเข้ามา

ป้อนนม

จริงด้วย เธอลืมไปได้ยังไง? หนุ่มคนนี้สองมือบาดเจ็บอยู่ แม้แต่ขยับก็ยังขยับไม่ได้ จะทานอะไรได้ยังไง?

ความเศร้าของเส้นหมี่หายไปทันที เธอหันหลังเดินกลับไป

“คุณแสนรักคะ ฉันป้อนคุณนะคะ”

“ไสหัวไป!”

“ขอโทษค่ะคุณแสนรัก เมื่อครู่ฉันสะเพร่าไป ฉันขอโทษคุณค่ะ เพราะว่าฉันกลัวแตะต้องโดนคุณ ลืมคิดไปชั่วคราว ว่าคุณกำลังบาดเจ็บอยู่ คุณให้อภัยฉันสักครั้งได้ไหมคะ?”

เด็กสาวที่สำนึกผิดยืนยิ้มอยู่ข้างหน้าเตียง ดวงตาสดใสสวยงามที่มองมาทางเขาอย่างน่าสงสาร เหมือนกับลูกหมาน้อยที่ถูกเจ้าของรังเกียจ

แสนรักตกตะลึงทันที

สายตาแบบนี้ เหมือนกับเขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อน? ทำไมมีความรู้สึกคุ้นเคยบางอย่าง?

ไม่ เป็นไปไม่ได้!

เขาจะรู้จักผู้หญิงที่ขี้เหร่ขนาดนี้ได้อย่างไร?

เขาปฏิเสธอย่างรวดเร็ว แล้วมองไปทางอื่นด้วยสายตาอึมครึม

แต่ว่า แม้แต่ตัวเขาก็ยังไม่รู้ ว่าเขาไม่ได้เอ่ยปากไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไปแล้ว

เส้นหมี่ขยับเขยื้อนสายตา...

“ขอบคุณค่ะคุณแสนรัก ฉันจะไปหยิบหลอดมาให้คุณ” เธอที่ฉลาดหลักแหลม หันหลังไปหยิบหลอดมา แล้ววางไว้ในแก้มนม จากนั้นยื่นไปข้างปากของเขา

ยังไงซะเธอก็หน้าหนาจนเคยชินแล้ว เมื่อก่อนที่เมือง A ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยตามตื๊อตอแยเขามาก่อน

เส้นหมี่ยิ้มอย่างเอาอกเอาใจ

สุดท้ายแสนรักก็ดื่มนมแก้วนี้หมด ส่วนของหวานพวกนั้น...

“อุ๊ย ฟื้นแล้วเหรอ? งั้นก็ดีมากจริงๆ นายไม่เป็นไรนะ? รัก”

จู่ๆ หญิงสาววัยกลางคนที่ผลักประตูมาจากด้านนอก เมื่อเห็นทั้งคู่ที่กำลังทานของอยู่ภายในห้องพักผู้ป่วย เธอประหลาดใจจนตะโกนเสียงดัง จากนั้นก็พุ่งเข้ามา

จากนั้นก็ล็อกประตูบานนั้นจากด้านนอก

มินตราเห็นแล้ว ก็ระเบิดโมโหในทันที!

นี่แพทย์หญิงคนนี้มาจากไหนกันแน่? ถึงได้กล้าไล่เธอออกมา ตอนนี้โรงพยาบาลทหารไม่มีความเคารพต่อตระกูลเทวเทพของพวกเขาขนาดนี้แล้วเหรอ? นี่เป็นลูกน้องของใครกันแน่?

“เธอจำฉันไว้ได้เลย!!” หญิงคนนี้โกรธจนระงับอารมณ์ไม่อยู่ ต้องการจะตามหาผู้รับผิดชอบของโรงพยาบาลทันที

เส้นหมี่ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ

สุดท้าย ไชกุก็มาถึงแล้ว เขาเห็นภรรยาของตัวเองโมโหเดือดดาล ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

“คุณไปทำอะไรมา? ไม่ใช่บอกว่ามาเยี่ยมรักเหรอ?”

“เยี่ยมอะไรกัน? แพทย์หญิงคนนั้นไม่ให้ฉันเข้าไปด้วยซ้ำ พูดว่าฉันรบกวนเขา แถมยังไล่ฉันออกมา ฉันกำลังจะไปหาผู้อำนวยการของพวกเขาอยู่ โรงพยาบาลซอมซ่อช่วงนี้รับสมัครแต่ขยะอะไรพวกนี้!”

มินตราด่าอย่างสาดเสียเทเสีย

ไชกุถึงได้สังเกตเห็นเส้นหมี่ที่ยืนอยู่ด้านนี้ จากนั้นสองสายตาที่ดูไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่กวาดมองมา

“เธอมาใหม่เหรอ?”

“ใช่ค่ะ ฉันคือผู้ช่วยของ ด็อกเตอร์ไพบูลย์”

“งั้น ด็อกเตอร์ไพบูลย์ไม่ได้บอกกับเธอเหรอ? คนด้านในคือหลานชายของพวกเรา?”

“บอกค่ะ แต่ ด็อกเตอร์ก็พูดไว้ว่า ตอนนี้คุณแสนรักอยู่ในช่วงที่ไม่มั่นคง โดยเฉพาะเพิ่งฟื้นจากการผ่าตัด อารมณ์ของเขาฉุนเฉียวง่าย พันโทม็อกกี้กับ คุณนายมินตราถ้าหากไม่กลัวจริงๆ งั้นฉันก็ไม่ขวางค่ะ”

พูดจบ เส้นหมี่ก็หยิบกุญแจออกมาจากในกระเป๋าด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วเตรียมที่จะเปิดประตูให้ทั้งคู่