ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 724

เส้นหมี่ยื่นมือเข้าไปจะประคองคนคนไข้คนนี้

จริงแล้วประณพเป็นคนที่ชอบปฏิเสธการช่วยเหลือจากคนอื่น และไม่ชอบให้คนอื่นปฏิบัติกับเขาในฐานะคนป่วย และยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ชอบแววตาน่าสงสารของคนอื่นที่มองเขา

แต่ตอนนี้ หลังจากที่เขาเห็นแววตาอันงดงามของคุณหมอสาวสวยคนนี้ที่รักษาเขาโดยที่ไม่มีความรู้สึกสงสารเขา...

“หมอคิตตี้ ต่อไปคุณจะมาดูแลผมใช่ไหม？”

“น่าจะประมาณสองสามวันนี้ค่ะ”

ทันใดนั้นสีหน้าของเส้นหมี่ก็เปลี่ยนไป เธอบอกความจริงกับเขาแล้วเข็นเขาออกจากห้องผู้ป่วยไป

ประณพ：“……”

เขายังไม่ได้พูดอะไรสักคำ หลังจากรถเข็นวีลแชร์ถูกเข็นออกไป เขาก็บังเอิญไปเจอคนไข้ที่ถูกเข็นอยู่ตรงระเบียงทางเดินด้วย และเขาก็รู้สึกว่ามือของคนข้างหลังที่เข็นอยู่นั้นกำลังจะปล่อยมือ

“คุณแสนรัก，คุณแสนรัก……”

ผู้หญิงคนนี้วิ่งเร็วมาก แวบเดียวก็ทิ้งให้เขาอยู่ตรงนั้น และวิ่งตามคนไข้คนนั้นไป

เป็นหมอภาษาอะไรกัน?

ก่อนหน้านี้เธอยังรู้สึกดีกับเขา ไม่ทันไรก็ทิ้งคนไข้ของตัวเองไว้แล้วเหรอ?

ประณพรู้สึกโกรธเคืองเล็กน้อย เขายืนขึ้นจากรถเข็นวีลแชร์และค่อยๆหันไปทางสองคนนั้นแล้ววิ่งไปหาพวกเขา

“คุณแสนรัก คุณคะ…คุณกำลังจะไปที่ไหน? ต้องขอโทษด้วยนะคะ จริงๆแล้วฉันจะไปดูแลคุณที่ห้องผู้ป่วย แต่ฉันได้รับผิดชอบดูแลผู้ป่วยเตียง15 ฉันจึงทำได้เพียงไปตรวจดูแลภายในห้องเท่านั้น”

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ไล่ตามคนนี้ทันจนได้ เขารีบอธิบายอย่างติดอ่าง

แต่ในความเป็นจริง หล่อนก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องอธิบายด้วย?

ทั้งๆที่เมื่อคือเขาเองนั้นแหละที่ไล่หล่อนออกจากห้อง

“ตอนนี้ผมไม่ใช่คนไข้ที่อยู่ในความดูแลของคุณแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องเข้ามาในห้องผู้ป่วยอีก”แต่ผลสรุปเมื่อหล่อนพูดจบ เขาก็นั่งลงบนรถเข็นวีลแชร์แล้วตอบเธออย่างเฉยเมยและไร้ความปรานี

แล้วสีหน้าของเส้นหมี่ก็ซีดลงทันทีทันใด

หล่อนไม่ใช่เป็นคนไม่รักษาคำพูด

เหตุผลที่หล่อนไล่ตามเขาโดยที่ไม่สนใจอะไรเลยรวมถึงคำพูดเหล่านั้นด้วย ไม่ใช่เพราะเธอห่วงใยเขา อยากดูแลเขา และพาเขากลับบ้านหลังจากรักษาเขาหายแล้ว

พวกเขาเป็นสามีภรรยากันนะ!

เส้นหมี่กล้ำกลืนทนความขมขื่นในหัวใจ และรวบรวมความกล้าอีกครั้ง：“คุณแสนรัก ให้ฉันกลับไปดูแลคุณได้ไหม? เมื่อวานคุณไล่ฉันออกไปเป็นเพราะเรื่องลูกสาวฉันใช่ไหม? ต่อไปนี้คงวางใจได้เลย ฉันจะไม่พาลูกสาวมาด้วยอีกเด็ดขาด”

หล่อนขอวิงวอลเขา และคิดว่าการพาลูกสาวมาด้วยทำให้เขารำคาญใจ เธอจึงสัญญากับเขาว่าจะไม่พาลูกมาอีก

แต่ชายคนนี้ก็ยังคงเฉยเมย

คนไปไหนแล้วล่ะ?

เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ความเศร้าโศกในใจยังหายและยังโชคร้ายมาเจอคนนี้อย่างกะทันหันอีก

“หมอคิตตี้ผมอยู่ข้างใน”

ไม่คิดว่าจู่ๆจะมีเสียงประณพดังออกมาจากห้องผู้ป่วย

เมื่อเส้นหมี่ได้ยินถึงได้รู้สึกตัวขึ้นมาและรีบเข็นรถวีลแชร์เข้าไปในห้อง: “คุณ…ทำไมถึงกลับมาที่ห้องผู้ป่วยอีกหล่ะคะ? ต้องขอโทษด้วยนะคะ เมื่อกี้หมอ….”

“คุณรู้จักกับคุณชายตระกูลเทวเทพไหม? คุณเคยเป็นแพทย์ดูแลเขาเหรอ? ประณพพูดแทรกขัดจังหวะหล่อน ไม่ใช่ว่าเขาอารมณ์เสียแต่เขาถามด้วยความสนใจต่างหาก

คุณชายตระกูลเทวเทพ？

เส้นหมี่รู้สึกแปลกๆเมื่อมีคนที่ไม่คุ้นเคยเรียกชื่อหล่อน

“ไม่รู้จักคะ ช่วงนั้นผู้อำนวยการไพบูลย์เป็นคนฝากคนไข้ให้ฉันดูแล แล้วคุณประณพรู้จักเขาไหมคะ?

“ใช่ผมรู้จักเขา ก็เขาคือคุณชายเล็กของตระกูลเทวเทพที่เพิ่งหาตัวเจอไม่ใช่เหรอ?”ประณพพูดอย่างเยาะเย้อ ระหว่างคิ้วบางๆของเขามองเห็นการเย้าเย้อได้อย่างชัดเจน

เส้นหมี่：“……”

แหง่สิ ในเมืองนี้ใครจะไปสู้เขาได้อีกล่ะ?