ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 739

ตอนที่เส้นหมี่ตื่นมา ฟ้าได้มืดลงแล้ว

เธอเปิดเปลือกตาทั้งสองข้าง ในตอนแรกมองแสงไฟสีส้มบนที่อยู่หัวเตียง อีกทั้งรอบด้านเป็นสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่มาอยู่ที่ไหน?

จนเธอขยับตัวเล็กน้อย ทันใดนั้นหูของเธอก็ได้ยินเสียงน้ำไหลมาจากด้านข้าง

นี่คือ?

เธอจึงลุกขึ้นมาทันที

“คุณหมอสวยใสคุณตื่นแล้วเหรอ ส่งเสียงรบกวนคุณแล้วหรือเปล่า”ในตอนนี้เสียงน้ำไหลก็ได้หยุดลงแล้ว มีร่างของคนคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ

เส้นหมี่อึ้งไป ได้สักพัก ที่แท้เป็นคนรับใช้คนหนึ่ง

“เปล่า คุณมาทำอะไรอยู่ที่นี่ แล้ว......คุณชายของพวกคุณละ”

ในที่สุดเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่านี่เป็นห้องของชายหนุ่ม ทันใด ก็ลุกนั่งขึ้นมาบนเตียงทันที

แย่แล้ว เธอหลับไปได้ยังไงกัน?

ทั้งๆที่เธอบอกว่าจัดการเครื่องเครื่องนี้เสร็จเรียบร้อยก็จะลงไปหาเขา แต่ว่าทำไมถึงได้หลับอยู่ที่นี่ได้? อีกทั้งยังนอนอยู่บนเตียงของเขา！！

เส้นหมี่กระวนกระวายขึ้นมา ทันใดก็กระเด้งลุกลงมาจากเตียง

“คุณชายของพวกเราอยู่ชั้นล่างกำลังพูดคุยอยู่กับคุณท่าน คุณหมอสวยใส คุณชายบอกว่า ให้คุณพักอยู่ที่ห้องห้องนี้เลย คุณอยากจะตกแต่งอย่างไรคะ ฉันจะช่วยคุณจัดขึ้นมาใหม่”

“อะไรนะ！”

ดวงตาทั้งสองข้างของเส้นหมี่ที่พึ่งตื่นนอน ทันใดนั้นเบิกกว้างขึ้นมา

ให้เธอพักอยู่?

ทำไมล่ะ? ทั้งๆที่ที่นี่เป็นห้องของเขา ทำไมต้องให้เธอพักอยู่?

หรือว่า เพราะว่าเธอนอนบนเตียงของเขา?

ภายในใจของเส้นหมี่ตันไปหมด

แต่ว่า ในตอนนี้ เธอไม่มีกะจิตกะใจไปคิดเรื่องนี้แล้ว เพราะว่า เธอพึ่งจะได้ยินเรื่องที่น่ากลัวกว่านั้น

ไชยันต์มาแล้ว！

อีกทั้งยังพูดคุยอยู่กับชายหนุ่มคนนั้น！

ไอ้หยา นี่มันเป็นเรื่องที่น่าตกใจจนสะเทือนฟ้าดินขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอพึ่งจะตื่นขึ้นมา ทำไมทำให้เธอต้องตกใจอย่างนี้?

เส้นหมี่สวมรองเท้าแล้วรีบวิ่งออกไปข้างนอก

“ไม่ต้องหรอก คืนนี้ฉันไม่พักอยู่ที่นี่หรอก ผ้าห่มผืนนี้ ถ้าคุณชายรังเกียจว่าสกปรกละก็ ก็ทิ้งไปเลย ฉันให้เงินเอง”

หลังจากนั้น เธอก็สาวเท้าลงไปอย่างเร่งรีบ

คืนนี้แน่นอนว่าเธอไม่พักอยู่ที่นี่ ตอนมาที่นี่ ก็บอกเอาไว้ชัดเจนแล้ว ข้อแรกเพราะว่าที่บ้านยังมีลูกสาวอยู่ อีกทั้งเหตุผลข้อสอง เพราะไชยันต์คงไม่ให้เธอที่เป็นเพียงพยาบาลที่มาดูแลพักอยู่ที่นี่หรอก

เธอกระวนกระวายวิ่งลงไปแล้ว

แต่คนรับใช้ที่อยู่ชั้นบน หลังจากเธอออกไปแล้ว กลับไม่ได้ฟังสิ่งที่เธอพูด นำผ้าห่มนั้นทิ้งไป

แต่ว่ารอให้เธอลงไป หลังจากนั้นก็หยิบผ้าห่มผืนนั้นขึ้นมาที่ยังมีกลิ่นอายบนร่างกายของเส้นหมี่ติดอยู่ หลังจากนั้น เธอก็จัดเก็บห้องห้องนี้ให้เรียบร้อยอย่างละเอียด

คำพูดของคุณชาย ดูไม่เหมือนว่ากำลังล้อเล่นอยู่

“……”

มองเห็นการต่อสู้กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ทั้งสองขัดแย้งกันไปมากกว่านี้ เส้นหมี่จึงรีบวิ่งเข้ามาทางนี้

“รอสักครู่ รอสักครู่！”เธอวิ่งมาแล้ว วินาทีแรกได้รั้งคุณท่านที่กำลังโมโหออกมาอย่างขีดสุดเอาไว้

“คุณท่าน คุณใจเย็นๆก่อนนะคะ แสนรักคงไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆหรอก เพียงเพราะว่าเขาพึ่งจะออกมาจากโรงพยาบาล ภาวะอารมณ์ของเขายังไม่นิ่ง คุณท่านเป็นผู้ใหญ่ต้องใจกว้างหน่อย อย่าไปใส่ใจอะไรพวกนี้เลยนะคะ”

“คิตตี้！！”

ความโกรธที่กำลังพลุ่งพล่านออกมาอย่างหยุดไม่อยู่！

ทางด้านแสนรัก น้อยใจต่อการร้องขอของเธอ ก็โมโหออกมาอย่างขีดสุด

เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว จึงรีบร้อนเข้ามาที่ด้านหน้าของชายหนุ่มแล้ว：“คุณแสนรัก คุณก็ใจเย็นๆก่อน พวกเรามีเรื่องอะไรค่อยๆพูดกัน ดีไหม”

หลังจากนั้นไม่เพียงแต่พูดออกมายังกดเขาเอาไว้

ทันใดแสนรักยิ่งโมโหขึ้นมาอย่างหยุดไม่อยู่แล้ว เขาในวินาทีนี้ จับข้อมือของเธอที่กดตัวเองเอาไว้แล้วสลัดออกไป

ผู้หญิงคนนี้ หาเรื่องตายชัดๆ

“แกร็ก——”

ทันใดนั้นในวินาทีสั้นๆ แขนของหญิงสาว มีเสียงดังกรอบแกรบออกมา

แสนรักนิ่งอึ้งไป

จึงเงยหน้ามองไปทันที เขามองเห็น หญิงสาวที่หันหลังมาให้เขา ดวงตาคู่นั้นที่มองไปยังคุณท่านที่อยู่ตรงข้าม หดตัวลงมาแล้ว เม็ดเหงื่อบางๆ ทันใดนั้นซึมออกมาจากบริเวณรอบหางตา