ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 742

ดลธีรินน้ำมาหนึ่งแก้ว

“คุณทำแบบนี้ถูกต้องแล้ว สิ่งที่พวกเราทำได้ตอนนี้ นอกจากพวกเราจะช่วยเขาแล้ว ตัวเขาเองก็ต้องรู้สึกอย่างนั้นไปด้วย แต่ว่า มือของคุณนี่เกิดอะไรขึ้น บาดเจ็บเหรอ”

เขาเปลี่ยนเรื่องทันใด เส้นหมี่ยังคงกอดตัวเองเอาไว้

เส้นหมี่ถึงได้ก้มลงมามองที่มือของตัวเองแวบหนึ่ง

มือนี้ ความจริงแล้วเป็นเพราะว่าตอนนั้นที่ถูกเขาสลัดออก เขาคงไม่มีทางได้รู้เลยว่า ร่างกายของเธอตอนนี้มีหลายตำแหน่งที่ต้องใช้เหล็กดามยึดเอาไว้

รวมทั้งข้อต่อกระดูกแขนของเธอ！

“ไม่เป็นไร ตอนที่ทำงานไม่ทันได้ระวังจึงชนเข้า เข้าห้องไปทายานิดหน่อยก็โอเคแล้ว รินจังล่ะ”

เธอไม่อยากให้คนคนนี้ต้องกังวลใจ จึงพูดเปลี่ยนเรื่อง

ดลธี：“……”

เขาก็เคยเป็นทหาร และก็เป็นบอดี้การ์ดมาตั้งหลายปี แขนอันนี้เป็นอะไรหรือเปล่า ความจริงแล้วเขามองแวบเดียวก็รู้แล้ว

แต่ว่า เธอไม่ยินยอมที่จะพูดออก เขาจึงไม่ถามแล้ว

ชี้ไปที่ห้อง เขาพูดว่า：“นอนหลับไปแล้ว ถ้าคุณผู้หญิงไม่มีเรื่องอะไรอีกล่ะก็ ถ้างั้นผมกลับก่อนนะครับ”

“ค่ะ ลำบากคุณแล้ว”

เส้นหมี่พยักหน้า มองตามจนเขาเดินออกจากห้องพักไป

ในค่ำคืนที่ดึกสงัด ในตอนที่สองแม่ลูกนั้นหลับฝันหวาน เงาสีดำเงาหนึ่งที่ยืนอยู่ที่หน้าต่าง เข้ามาอย่างเงียบๆวางยาขวดหนึ่งสำหรับทาอาการบาดเจ็บเอาไว้บนโต๊ะ

โดยเร็ว เขาก็ออกไปแล้ว

ทั้งคืนเงียบสงบ

รุ่งเช้า

เส้นหมี่ที่นอนอยู่บนเตียง ถูกเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยปลุกให้ตื่นขึ้นมา

“รินจัง หนูตื่นแล้วเหรอ”เธอได้ยินแล้ว ยังไม่ทันได้ลืมตาขึ้นมา รู้สึกตัวแล้วจึงเรียกลูกสาวออกมา

เสียงเรียกออกมาแล้ว รินจังที่กำลังนอนอยู่ข้างเตียงคุยโทรศัพท์อยู่กับพวกพี่ชายเสียงเบาๆ ทันใดจึงรีบปิดปากเอาไว้อย่างตกใจ ดวงตาสีดำกลมโตเหมือนผลองุ่นมองขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

“หม่ามี๊ คุณตื่นแล้วเหรอ”

“อืม หนูทำอะไรอยู่เหรอ ทำไมลงไปอยู่ข้างเตียง”

เส้นหมี่เห็นแล้วเธอที่อยู่บนเตียง จึงตกใจขึ้นมา รีบลุกขึ้นแล้วอุ้มเธอขึ้นมา

รินจังน้อยยังไม่ได้วางสายจากเครื่องมือสื่อสาร คิดว่าพวกพี่ชายก็คงอยากจะได้ยินเสียงหม่ามี๊เช่นกัน แล้วก็นอนลงในอ้อมกอดของหม่ามี้แล้วก็เสียงเจื้อยแจ้วของเธอก็เริ่มพูดคุยขึ้นมา

“หม่ามี๊ วันนี้คุณยังต้องไปหาแด๊ดดี้ที่นั่นหรือเปล่า”

“ใช่แล้ว”

เส้นหมี่เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ทันใดก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมานิดหน่อย เมื่อวานด่าเขาออกไปจนสบายใจแล้ว แต่ตอนนี้เมื่อนึกขึ้นมาได้......

แย่แล้ว ไอ้คนนั้นจะโกรธหรือเปล่า?

ไม่ใช่ว่าวันนี้ไม่ให้เธอเข้าไปแล้วนะ?

เส้นหมี่รู้สึกเครียดขึ้นมาตั้งแต่เช้า

“หม่ามี๊ งั้นเมื่อไหร่รินจังจะสามารถไปหาแด๊ดดี้ที่นั่นได้ รินจังอยากไป”

รินจังน้อยไม่ได้มองเห็นเลยว่าหม่ามี๊กำลังกลุ้มใจ ได้ยินว่าวันนี้เธอจะไปหาแด๊ดดี้ ปากน้อยๆของเธอก็เบะออกมา แล้วก็พูดออกมาว่าอยากไป

ชินจัง：“……”

ได้ยินแบบนี้ ชินจังที่ฉลาดหลักแหลม ในที่สุดก็คิดได้ขึ้นมา

ใช่แล้ว หลานชายฝาแฝด สำหรับตาแก่ที่มีลูกหลานค่อนข้างน้อย น่าจะเป็นข่าวดีสำหรับเขาอย่างมาก

จะว่าไป ถ้าพวกเขาไปจริงๆ สำหรับการคืนดีกันระหว่างแด๊ดดี้กับหม่ามี๊ก็มีผลดีอย่างมาก อย่างน้อยก็ไม่เหมือนครั้งก่อนตอนที่อยู่โรงพยาบาล พวกเขาต้องรีบติดต่อคุณอาธี

หรือไม่ก็เชิญมือดีคนอื่น

แบบนี้ น้องสาวก็ไม่ต้องทนรับความหวาดกลัวแบบนั้นอีกแล้ว

ชินจังเห็นด้วยกับความคิดของน้องชายเป็นอย่างมาก：“ดี งั้นก็ทำแบบนี้”

หลังจากนั้นเด็กๆทั้งสองก็ถือไอแพดออกไปแล้ว......

——

เส้นหมี่หลังจากทำอาหารเช้าเสร็จ ก็เรียกรถแท็กซี่มาที่เดอะวิวซี

“สวัสดีค่ะ ฉันคือคุณหมอสวยใส รบกวนเปิดประตูให้หน่อย”

“คุณหมอสวยใสเหรอ สวัสดีตอนเช้า คุณจะเข้ามาหรือเปล่าคะ คุณชายของพวกเราไปที่เรด พาวิเลี่ยนแล้ว”

สาวใช้ที่อยู่ในวีดิทัศน์ที่กำลังควบคุมประตู พูดออกมาตรงหน้าจอหนึ่งประโยค

เส้นหมี่ไม่ได้ถูกปฏิเสธ ในความดีใจนั้นก็ยังงงๆอยู่

เรด พาวิเลี่ยน？

นั่นเป็นสถานที่แบบไหน?