ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 749

เส้นหมี่ถูกไล่ออกมาอีกครั้ง

เธอขับรถพาคนคนนี้มาถึงเดอะวิวซี รถยังไม่ทันได้จอดสนิทเลย เขาก็ลงรถไปก่อนแล้ว นั่งวีลแชร์ของตัวเองเข้าไปก่อนแล้ว

รอให้จอดรถเสร็จแล้วเข้ามา ประตูใหญ่ได้ปิดลงแล้ว！

“คุณแสนรัก คุณแสนรัก ฉันยังไม่เข้าไปเลย ทำไมคุณปิดประตูลงแล้วล่ะ”ในตอนแรกเธอยังไม่เข้าใจ หลังจากเห็นประตูใหญ่ถูกปิดลง ยังอยู่ด้านนอกรีบร้อนตะโกนออกมา

แต่ว่า ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้สนใจเธอ

เขาไม่หันกลับไปมองสักนิด จึงให้คนเข็นเขาเข้าไปแล้ว

เส้นหมี่นิ่งไป จึงมองไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่หน้าประตู：“เกิดอะไรขึ้น คุณเปิดประตูหน่อย”

“ต้องขอโทษด้วยครับ คุณหมอสวยใส คุณชายบอกว่า ไม่อนุญาตให้คุณเข้าไป ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมาแล้ว”เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพูดออกมาอย่างนอบน้อม

เส้นหมี่งงไปหมดแล้ว！

นี่เป็นจังหวะแบบไหนกัน?

อยู่ดีๆ ทำไม่อนุญาตให้เธอเข้าไปแล้ว? ยังบอกให้เธอไม่ต้องมาอีกแล้ว เธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจอีก?

หรือว่า เป็นเพราะว่าเรื่องตกปลาเมื่อตอนบ่าย เธอไม่ได้ให้เขาเอาปลากลับมาด้วย？！！

เส้นหมี่อยากจะบ้าตาย！

แต่ว่า ไม่ว่าที่จะอยู่ด้านนอกตะโกนยังไง ประตูนี้ก็ไม่ได้เปิดออกอีก

บ้าไปแล้วจริงๆ ไอ้คนนี้ทำไมตอนนี้อารมณ์ร้ายอย่างนี้?

เส้นหมี่ไม่มีวิธีใดแล้ว ได้แต่หงุดหงิดแล้วกลับไปก่อน

เมื่อถึงห้องพัก ดลธีก็เห็นเธอกลับมาด้วยหน้าตาอมทุกข์อีกครั้ง ตากระตุกอย่างรุนแรง：“คุณผู้หญิง วันนี้เป็นอะไรอีกล่ะ ทะเลาะกับท่านประธานอีกแล้วเหรอ”

“เปล่า ฉันไม่ให้เขาเอาปลากลับ เขาโกรธแล้ว”

“อะไรนะ”

ดลธีอ้าปากค้าง ไม่กล้าเอาเรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้มาโยงกับท่านประธานผู้มีปัญญาเป็นเลิศของเขา

BOSSใหญ่ของเขา ก็สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้?

“ช่างเถอะ ไอ้คนนั้นนับวันอารมณ์ยิ่งแปรปรวน เอะอะก็อารมณ์เสีย รอให้ถึงพรุ่งนี้ฉันจะไปตลาดซื้อมาให้ถังหนึ่ง ให้เขาท้องแตกตาย！”

เส้นหมี่พูดจบแล้ว จึงเดินเข้าไปอาบน้ำอย่างขุ่นเคืองแล้ว

ดลธีตากระตุกขึ้นมาอีก

ภาพภาพนี้......น่าสงสารจนทนมองต่อไปไม่ไหวแล้ว

เส้นหมี่ไม่ได้เก็บเอาเรื่องนี้มาใส่ใจ แต่ว่า เธอคิดไม่ถึงว่า ในตอนที่เธอวางแผนว่าพรุ่งนี้จะไปซื้อปลาที่ตลาดนั้น คืนนี้ เธอกลับได้รับโทรศัพท์สายหนึ่งที่โทรมา

“คุณผู้หญิง ไม่ดีแล้ว เมื่อวานพวกเขาอยู่ที่บ้านได้ใช้ไอแพดแฮ็กเข้าไปในระบบของตระกูลเทวเทพ โจมตีคอมพิวเตอร์ของไชยันต์ เกือบจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว”

“อะไรนะ？！！”

“ครับ”ดลธีก็เห็นด้วยกับความคิดนี้ แต่ว่า เธอจะไปเองเหรอ?

“ไม่เป็นไรหรอก ไป-กลับ น่าจะประมาณสามวันกว่าๆ ยังไงเสีย.....”

ทันใดเส้นหมี่ก็นึกถึงเรื่อง“ซื้อปลา”ขึ้นมา แล้วยิ้มออกมาอย่างขมขื่น：“ยังไงเสียเขาก็โกรธอยู่พอดี ไม่ยอมให้ฉันเข้าไป งั้นก็พอดี ให้เขาได้สงบสติอารมณ์สักสองวัน”

ดลธี：“……”

อ้าปากค้าง อยากพูดอะไรบางอย่าง

แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ได้เลือกที่จะเงียบดีกว่า หลังจากนั้น รอให้เธอเก็บของสักพัก ขับรถไปส่งเธอที่สนามบินกลางดึก

เพื่อปรามเด็กสองคนที่มีความคิดเป็นของตัวเอง จริงๆแล้ว เธอเป็นคนออกตัวเองดีกว่าคนอื่นเป็นไหนๆ

ในคืนวันนี้ เส้นหมี่ได้ออกจากเมืองหลวงไปกลางดึก

รุ่งเช้า ณ เดอะวิวซี

ในตอนที่แสนรักตื่นขึ้นมา ด้านทิศตะวันออกได้สาดส่องแสงสีทองขึ้นมาแล้ว ทะลุหมอกที่ปกคลุมอยู่บนผืนทะเล หลังจากนั้นสาดส่องเข้ามาในห้องนอนของเขา ห้องทั้งห้องสว่างขึ้นมาแล้ว

“คุณชาย คุณตื่นแล้ว ต้องการให้ฉันช่วยอะไรคุณหรือเปล่า”

สาวใช้ที่รออยู่ด้านนอกตลอด ได้ยินว่าด้านในมีเสียงอะไรบางอย่างแล้ว จึงรีบเคาะประตูทันที ถามออกไปอย่างระมัดระวัง

คุณชายคนนี้ พวกเขาไม่กล้าเข้าใกล้อย่างมักง่ายนัก พวกเขาต่างเห็นกับตาแล้วว่าเขากล้าต่อกรกับคุณท่าน คนแบบนี้ พวกเขาจะกล้าแตะต้องหรือ?

ยิ่งกว่านั้น เขาก็ไม่ให้พวกเขาแตะต้อง