ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 755

ความโมโหที่อดกลั้นเอาไว้ ได้ยินไม่กี่คำนี้ ทันใดก็เหมือนกับภูเขาไฟยังไงอย่างงั้น“บึม”ปะทุออกมา

ผู้หญิงคนนี้ ที่แท้สองวันนี้ที่เธอไม่มา ก็เพราะว่าไปหางานใหม่ตั้งนานแล้ว！

เธอรนหาที่ตายแท้ๆ！

“ใช่แล้ว หม่ามี๊ไปทำงาน ฉันทำการบ้านอยู่ที่บ้านค่ะ”รินจังไม่ได้รู้สึกถึงความโมโหของแด๊ดดี้ ยังบอกกับแด๊ดดี้ออกไปอย่างภูมิใจ ว่าเธอเก่งมาก

แสนรักอึ้งไป

ในที่สุด หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงปัญหานี้แล้ว

“คุณจะบอกว่า......คุณอยู่บ้านคนเดียวงั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะ”

“แม่ของคุณไปทำงาน หลังจากนั้นทิ้งคุณเอาไว้ที่บ้านคนเดียว！！”โมโหออกมามากกว่าเดิม อีกทั้งครั้งนี้ เพราะว่าปัญหาของเด็กน้อย ประโยคหลังที่เขาพูดออกมานั้นเหมือนลอดฟันออกมา

รินจัง：“……”

แด๊ดดี้เป็นอะไรเหรอ?

ทำไมน้ำเสียงของเขาฟังดูแล้วดูน่ากลัวขึ้นมา?

เธอไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย อาธีก็อยู่ด้วย เพียงแต่ว่าเธอไม่สามารถให้เขารู้เรื่องเหล่านี้ได้ ถึงได้พูดโกหกออกไป

รินจังถูกแด๊ดดี้ทำให้ตกใจเข้าแล้ว

ในขณะเดียวกัน แสนรักที่อยู่ในสายโทรศัพท์ ได้หมดความอดทนลงแล้ว เขาพูดออกไปในสายโทรศัพท์ว่า：“รอผมอยู่ที่นั่นแต่โดยดี อย่าขยับไปไหน！”

หลังจากนั้น เขาก็วางสายโทรศัพท์ไปอย่างอารมณ์เสียอย่างมาก

รินจังแสดงความกระวนกระวายออกมา......

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ในตอนที่ดลธีกลับมาจากไปซื้อกับข้าวสองชุดอย่างที่เด็กน้อยชอบมา เขามองเห็นตรงหน้าประตูใหญ่ของอพาร์ทเมนท์แห่งนี้ มีไมบัคสีดำคันหนึ่งเข้ามา

“คุณชาย อพาร์ทเมนท์ที่คุณพูดถึง ก็คือที่นี่แหละครับ”

“พยุงผมลงไป！”

หลังจากนั้น ร่างสูงใหญ่ก็ถูกคนพยุงลงมาแล้ว ไม่นาน นั่งลงบนวีลแชร์ก็ถูกคนเข็นเข้าไป

พระเจ้า ท่านประธาน？！！

ภายในใจของดลธีเต้นขึ้นมาอย่างรุนแรง

อยากจะตามเข้าไปทันที แต่ว่ามาคิดดูแล้ว ตอนนี้เขากับคุณผู้หญิงทั้งสองอยู่ในสถานะที่“ไม่รู้จักกัน” ทันใด เขาจึงหยุดลงอยู่ที่เดิมอีกครั้ง

ปรากฏว่า สิ่งที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ประมาณสิบกว่านาที ในตอนที่เขาเห็นเขาอีกครั้ง ในอ้อมกอดของเขากอดเด็กน้อยตัวป้อมที่สวมชุดกระโปรงสีชมพูเอาไว้แล้วถูกเข็นออกมา

คุณ......คุณหนู?

ดลธีรู้สึกสันหลังเย็นวาบขึ้นมา！

แต่ว่า มองดูแล้วเจ้าเด็กน้อยตัวป้อมกลับดีใจอย่างมาก

“คุณลุง คุณจะพาหนูไปที่บ้านของคุณจริงๆเหรอ หนูจะบอกคุณว่า หนูเป็นเด็กดีมาก จะไม่ทำให้คุณลุงต้องโมโห”

เด็กน้อยที่ขาวอมชมพูผุดผ่องขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของแด๊ดดี้ ดวงตาใสๆทั้งสองที่โตเหมือนกับผลองุ่นมองไปที่เขาอย่างเปล่งประกาย เป็นเด็กดีน่ารักจนทำให้รู้สึกปวดใจ

ผู้ชายคนนั้น......กลับพาลูกไปแล้ว”

ทันใดสีหน้าของเส้นหมี่เปลี่ยนไปทันที เธอจับโทรศัพท์เอาไว้แน่นแล้วถามออกมา：“ทำไมเขาถึงได้มาเอาตัวรินจังไป เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ สถานที่ที่พวกเราพักอยู่เขารู้ได้อย่างไร แล้วก็เขาเห็นคุณแล้วหรือยัง”

เธอเหมือนกับปืนกลยังไงอย่างงั้น รวดเดียวเธอถามออกมาหลายคำถามในสายโทรศัพท์

แต่ประโยคสุดท้าย นั่นเป็นสิ่งที่เธอกังวลมากที่สุด

ดลธีได้ยินแล้ว จึงรีบปลอบใจเธอผ่านทางสายโทรศัพท์：“อันนี้ยังครับ คุณวางใจได้ แต่ว่าตอนนี้อยากรู้สถานการณ์ของคุณหนูรินจังด้านโน้น คุณผู้หญิง งั้นคุณตรงไปที่เดอะวิวซีเลยไหม”

“ได้ งั้นฉันจะตรงไปที่นั่นเลย”

เส้นหมี่ตอบรับแล้ว

หลังจากนั้น เธอก็วางสายโทรศัพท์ไป เร่งคนขับรถออกมาหนึ่งประโยค ให้เขาเพิ่มความเร็วอีก

เธอเริ่มกระวนกระวายใจขึ้นมาแล้ว เธอไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงได้พาลูกออกไปจากอพาร์ทเมนท์อย่างกะทันหันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ตอนนี้เขายังไม่รู้ว่านั่นเป็นลูกของเขา เขาพาเธอไป จะทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า?

เธอไม่สงบเป็นอย่างมาก

แต่ว่า เธอคิดไม่ถึงว่า นี่ยังไม่ใช่จุดเริ่มต้น

“สักครู่นะค่ะ คุณคะ นี่คุณจะไปไหนเหรอ นี่ไม่ใช่ทางที่จะกลับไปในเมืองนี่”ทันใดนั้นเส้นหมี่ก็พบว่าทิศทางของรถคันนี้ไม่ถูกต้อง หลังจากเขาขึ้นทางด่วนมา เหมือนกับว่าขับไปอีกทาง

“คุณคะ？”

“คุณผู้หญิง ต้องขอโทษด้วย เมื่อกี้ผมขับผิดทางแล้ว ผมต้องไปกลับรถที่ทางลงข้างหน้า”

ในที่สุดคนขับรถแท็กซี่คนนี้ก็ตอบกลับมาแล้ว