ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 763

เหรียญ....

ในที่สุดมุมตาของไชยันต์ก็ชักกระตุกนิดหน่อย

“ถือเอาไว้สิคะ แม้ว่าจะไม่เยอะ แต่นี่คือทรัพย์สินทั้งหมดของหนูเลยนะ” มือน้อยๆอันนุ่มนวล กำเหรียญจำนวนหนึ่งยัดใส่เข้าไปในมืออันหยาบกร้านของชายชรา

ในชั่วครู่นี้ ไชยันต์ที่ยืนอยู่ตรงนั้น จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงเข้าที่ตำแหน่งหนึ่งของหัวใจ คนที่เป็นทหารมาตลอดชีวิต กลับกลายเป็นอ่อนโยนลงอย่างไม่เป็นท่า

“ได้”

สุดท้ายไชยันต์ก็รับเอาเหรียญจำนวนนี้เอาไว้

หนูรินจังเห็นเข้า ก็วิ่งออกไป เธอยังจำได้ว่าต้องไปหาหม่ามี๊

แต่ทันทีที่เธอหันหลังกลับ ก็เห็นว่าหม่ามี๊กำลังเข็นแด๊ดดี้เดินมาจากข้างหลัง

“หม่ามี๊—-“ เธอรีบพุ่งไปหาโดยทันที

เส้นหมี่ก็มองเห็นตรงนี้อยู่แต่แรกแล้ว เห็นว่าลูกสาวคนนี้บังเอิญเจอกับไชยันต์ ทันใดนั้น หลังจากที่สมองของเธอโล่งเปล่า ความหวาดกลัวที่ไม่สามารถควบคุมได้แบบนั้น มันก็ถูกปกคลุมลงมาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

“คุณท่าน ขอโทษด้วยค่ะ นี่คือลูกสาวของฉัน เมื่อสักครู่เธอ....ไม่ได้รบกวนท่านใช่ไหมคะ”

เธอกอดเธอไว้แน่น รีบเข้ามาขอโทษต่อไชยันต์ที่ยังคงถือเหรียญจำนวนหนึ่งของลูกสาวเธอไว้ในมือ

เธอกลัวมากจริงๆ

ลูกสาวคนนี้ จะว่าไป ก็คือหลานสาวแท้ๆของชายชราที่อยู่ตรงหน้า แต่ ตอนนี้เขายังมีความคิดที่จะฆ่าแด๊ดดี้ของเธออยู่ตลอด และเธอเป็นแค่เด็กน้อยอายุหกขวบคนหนึ่ง

ถ้าหากเขารู้แล้ว เขาจะทำอย่างไร?

ไม่ฆ่า!

แต่ เขาจะต้องไม่คืนให้กับเธออีกแน่นอน

“ที่แท้เป็นลูกสาวของคุณ ผมถึงว่าสิ ที่เดอะวิวซี ทำไมถึงมีเด็กได้?” ไชยันต์จ้องมองเธออยู่สักพัก ในที่สุดก็เอ่ยปากพูด น้ำเสียง ก็ไม่น่าฟังจริงๆด้วย

ทันใดนั้นเส้นหมี่ที่กำลังกอดลูกสาวไว้ก็สั่นไปทั้งตัว

หวาดกลัวจนถึงขั้นไม่รู้จะตอบรับอย่างไรดี เธอกลัวว่าประโยคถัดไป ชายชราคนนี้จะเห็นว่าเธอมีลูกแล้ว จากนั้นไม่ให้เธอมาที่นี่อีก

“คุณมาทำอะไรอีก?”

ตอนที่เธอกำลังสับสนอยู่นั้น ด้านข้าง ก็มีเสียงอันเย็นชาเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

คือแสนรัก!

เขากลับตั้งคำถามชายชราคนนี้ว่ามาที่นี่ทำไม? และยังเพิ่มคำว่า “อีก” อีกด้วย

ไชยันต์โมโหจนเบี่ยงเบนความสนใจทั้งหมดตกอยู่ที่ตัวเขา

“ฉันมาทำไม? แน่นอนว่าฉันมาเพื่อฝึกซ้อมแก พวกนาย พาตัวคุณชายเล็กไปที่สนามซ้อม ฝึกซ้อมขากับมือทั้งสองข้างของเขา ให้ดีๆ!”

“ครับท่านจอมพล!”

เพียงแค่คำสั่งนี้คำสั่งเดียว ชายชราคนนี้ก็สั่งให้ทีมลูกน้องที่พามาด้วยเดินไป พาตัวของแสนรักไปฝึกซ้อม

ทันใดนั้นสีหน้าของแสนรักเป็นสีเขียวปั๊ด

และเส้นหมี่เองก็ได้ยินแล้ว ก็ยิ่งร้อนใจ : “คุณท่านคะ เขายังไม่หายดีเลยค่ะ ตอนนี้ยังไม่สามารถออกกำลังกายหนักได้ เพราะแบบนี้จะไม่เป็นผลดีต่อการฟื้นตัวของเขาค่ะ”

“แกจะเข้าใจอะไร? มันบาดเจ็บจากกระสุนปืน ถ้าเป็นในสนามรบ ก็คงฆ่าศัตรูต่อได้นานแล้ว ใครจะเหมือนมันล่ะ ทำดูบอบบางราวกับดอกไม้ ฉันจะบอกแกให้นะ จะต้องลงมืออย่างโหด มันถึงจะฟื้นตัวได้เร็วยิ่งขึ้น!”

ชายชราคนนี้ อุกอาจบ้าบิ่นมากเป็นที่สุด

เส้นหมี่หมดความอดทนเต็มทีแล้ว เมื่อเห็นว่ามีคนมาช่วยตัวเองแล้ว เธอก็ไม่สามารถสนใจอะไรได้มากอีกแล้ว รีบปล่อยจากสมาชิกทีมลูกน้องที่ลากไว้อยู่ แล้วเธอก็รีบวิ่งไปยังด้านหน้าของผู้ชายคนนั้น

“พอแล้ว คุณชายม็อกโกมาแล้ว พวกคุณปล่อยเขาออกก่อน”

จากนั้นเธอก็ไม่พูดอะไรต่อรีบผลักสมาชิกสองคนที่จับแขนจับขาของเขาไว้ออกไป และปลดกระสอบทรายที่แขนและเท้าของเขาลง

พอปลดออก คนทั้งคนก็อ่อนแรงและล้มตัวลง

“คุณแสนรัก!!” เส้นหมี่เห็นเข้า ก็รีบยื่นมือไปกอดเขาไว้ทันที ทันใดนั้น น้ำหนักตัวของฝ่ายชายก็ทับลงร่างของเธอ และกดทับเธอลงไป

“ตึง--”

ตอนที่ศีรษะด้านหลังของเส้นหมี่กระทบกับพื้น ในหูก็ได้ยินเป็นเสียงอื้ออึงดังชัดเจน

แต่ เธอยังไม่ทันที่จะได้รู้สึก ด้านบนของศีรษะก็มีผู้ชายที่ราวกับเป็นเหล็กปิดทับลงมา เพียงหนึ่งวินาที เธอก็นอนแน่นิ่งอยู่ภายใต้ร่างกายของชายที่มีเหงื่อท่วมตัว

“แสน....แสนรัก....”

“รู้อย่างนี้ ฉันควรจะ....ฆ่าเธอให้ตายเสียก่อน!”

ในที่สุดเขาก็เอ่ยปากพูดออกมา

ลมหายใจรวยริน เกาะทับอยู่ที่ซอกไหล่ของเธอเหมือนกับเพิ่งขึ้นมาจากในน้ำ แต่ เสียงกัดฟันกรอดนั้นกลับดังชัดเจนมาก