ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 768

สุดท้ายม็อกโกก็ยอมตกลง

น้องสาวคนนี้ของเขาฝีมือการทำอาหารยอดเยี่ยม เรื่องนี้ทุกคนต่างก็รู้ดี และคุณปู่ไชยันต์ก็ชอบกินอาหารฝีมือเธอ เขาเองก็รู้ดีเช่นกัน

ฉะนั้น เขาพาเธอไปด้วย เลยไม่คิดว่าจะมีอะไร

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ เมื่อเขาเพิ่งจะพาเด็กไปจากที่นี่ รอยยิ้มของผู้หญิงสองคนด้านหลังก็หายวับไปทันที

“เธออย่าทำให้เขาจับได้เป็นอันขาด รู้ไหม?”

“......อืม”

ขวัญเมืองก้มหน้า เสียงตอบรับปากดังราวกับยุง

มินตราเห็นเข้า ทันใดนั้นก็เริ่มเกิดความโมโหขึ้นมา : “แกทำท่าทางออกมาแบบนี้ให้ใครดูไม่ทราบ? แกคิดว่าฉันอยากจะทำอย่างนี้เหรอ? ตาแก่นั่นให้องครักษ์ของตัวเองมาฝึกซ้อมเขาแล้ว งั้นต่อไปเตรียมที่จะทำอะไร? ไม่ใช่จะมาแย่งตำแหน่งผู้สืบตระกูลของพี่ชายของแกเหรอ? ฉันจะบอกแกให้นะ หากพี่ชายของแกไม่ได้เป็นทายาทสืบทอดตระกูลแล้ว งั้นพวกเราก็เตรียมกัดก้อนเกลือกินกันได้เลย!”

ขวัญเมือง: “.......”

นิ้วมือที่ถือถุงอยู่ขาวแล้วขาวอีก นานมาก ถึงจะกล้าที่พูดออกมาหนึ่งประโยค : “ถึงต่อให้เป็นอย่างนี้ งั้นก็คงไม่ต้องให้หนูตุ๋นกระเพาะปลากับเหล้าเก่าหรอก แบบนั้นจะให้เขาตายได้นะ”

“เป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้เขาตาย? ฉันก็แค่ทำให้เขาไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีกตลอดชีวิตก็แค่นั้น”

มินตราฟังแล้ว ก็รีบปฏิเสธทันที

อีกทั้ง หล่อนเพื่อไม่ให้เธอพูดมาก ยังจ้องมองเธอตาขวาง : “แกอย่ามาทำให้ฉันเสียแผน ไม่อย่างนั้น ฉันจะให้แกแต่งงานกับหลานชายของไวท์รอน!”

“！！！！”

ทันใดนั้น เด็กผู้หญิงที่เดิมหน้าก็ขาวซีดอยู่แล้ว หลังจากเพียงแค่ “ซ่า” สีเลือดต่างๆบนใบหน้าก็หายวับไปทันที เธอมองคุณป้าคนนี้อย่างหวาดกลัว

และก็ไม่เอ่ยเสียงใดๆอีกเลย

ถึงแม้ว่าเธอต้องตาย ก็ไม่ยอมที่จะแต่งงานกับเดรัจฉานตัวนั้น

——

ในคืนวันนั้นเส้นหมี่ยังคงนอนค้างคืนที่ห้องนอนชั้น 3 แห่งนี้

เธอกังวลว่าเขาจะตัวร้อนอีก หลังจากที่ลงไปสงบสติอารมณ์แล้วครู่หนึ่ง ดูแลลูกสาวให้นอนหลับ จากนั้นเธอก็ขึ้นมาด้านบนอีกครั้ง และนอนเฝ้าดูเขาอยู่ที่นี่ทั้งคืน

“วิ้ง.....วิ้ง.....”

ตื่นมาอีกครั้ง ก็เพราะถูกเสียงสั่นโทรศัพท์ปลุกให้ตื่น

เธอได้ยินแล้ว ก็หยิบโทรศัพท์ออกจากตัวด้วยความสะลึมสะลือ :”ฮัลโหล?”

“คุณนาย สถานการณ์ของคุณทางนั้นเป็นยังไงกันแน่? ทำไมทั้งวันไม่มีข่าวคราวอะไรเลยล่ะ ผมเป็นห่วงจนจะบ้าอยู่แล้ว”

คือดลธีเอง เมื่อวานหลังจากที่เธอพาลูกมาที่เดอะวิวซี เขาก็รอข่าวจากเธออยู่ด้านนอกหนึ่งวันเต็มๆ และเป็นหนึ่งวันเต็มๆที่กังวลใจมาก

เส้นหมี่จึงได้สติขึ้นมา ขยี้ดวงตาที่บวมเป่งและลุกนั่งหลังตรงขึ้นจากโต๊ะ กำลังคิดจะพูดว่าไม่เป็นไร แต่จู่ ๆ เธอเห็นว่าบนเตียงในห้องนอนนี้ ไม่มีคนนอนอยู่แล้ว

“……”

เพียงประโยคนี้ ชายคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นมองดูท้องทะเลด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เหลือบมองดูชายคนนี้เล็กน้อย

แต่ชั่วพริบตาเดียว เขาก็มองตรงไปข้างหน้าอย่างเย็นชา

ไชยันต์ยกกาน้ำชาขึ้น และรินลงใส่แก้วตัวเองอีกถ้วย

“ชีวิตฉัน ทำสงครามสู้รบมาตลอดชีวิต ทั้งลมทั้งฝนต่างผ่านมาหมดแล้ว ดังนั้น จึงไม่ชอบอย่างมากพวกที่ถูกเลี้ยงให้มีนิสัยเอาแต่ใจแบบนั้น แกลองดู ที่ตระกูลเทวเทพ ก็ไม่มีกี่คนที่อ่อนแอปวกเปียก”

หลังจากที่เขาจิบชาแล้วหนึ่งจิบ เหมือนกำลังอธิบายให้ฟัง ก็เหมือนเป็นเพียงแค่การสนทนาปกติ

เส้นหมี่ได้ฟังแล้ว ทันใดนั้นก็รู้สึกตื่นเต้น

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินชายชราคนนี้พูดแบบอ่อนโยน ไม่ว่าระหว่างพวกเขาจะมีความโกรธแค้นเพียงใดขวางกั้นอยู่ แต่อย่างน้อยที่สุด เขาพูดมาแบบนี้ได้ แสดงว่าผู้ชายตรงหน้าคนนี้คือปลอดภัยแล้วในตอนนี้

แต่ สิ่งที่ทำให้หน้าผากของเธอกระตุกแรงมากก็คือ ผู้ชายที่นั่งอยู่บนรถเข็นตรงหน้ายังคงไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

เขาจ้องมองไปข้างหน้า ใบหน้าอันหล่อเหลาสัดส่วนคมชัดเห็นได้ชัดว่าไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย จะนับประสาอะไรที่จะชายตามองชายชราคนนี้

“ตึง!”

“ใช่ใช่ใช่ ฉันก็เห็นด้วย จำได้ว่าตอนที่มาที่นี่แรกๆ ไม่ว่าจะเป็นพันโทม็อกกี้ หรือหัวหน้าไช ฉันเห็นพวกเขาต่างก็โดดเด่นสะดุดตา เป็นคนเก่งมีพรสวรรค์มากเลยทีเดียว”

เส้นหมี่รีบเข้ามาทันที ก่อนที่ชายชราคนนี้จะโมโห