ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 775

คราวนี้ รอดไปทีนะ

แล้วเธอก็กลับเข้าสู่ความยุ่งอีกครั้ง......

และเส้นหมี่ที่อยู่ด้านนี้ หลังจากที่ยกข้าวต้มออกมา ก็เดินตรงไปที่ข้างๆของแสนรักที่อยู่ในงานเลี้ยงทันที

“คุณแสนรัก ร่างกายของคุณยังไม่แข็งแรงดี คงไม่ดีถ้าทานอาหารที่มันเกินไป ฉันต้มข้าวต้มไว้ให้คุณ คุณทานอันนี้เถอะค่ะ”

เธอเดินมาถึงข้างกายของเขา เพื่อไม่ให้ดูให้ท่าเขา ก็จงใจโค้งตัวแล้วเสิร์ฟข้าวต้มถ้วยนี้ไปที่โต๊ะตรงหน้าเขา

แสนรักกวาดตามองเธอนิ่งๆ ไม่นาน เขาก็ยื่นมือไปดันอาหารบำรุงที่เสิร์ฟวางเรียบร้อยแล้วออกไป แล้วก็เอาข้าวต้มถ้วยนี้มาวางไว้ตรงหน้า

เส้นหมี่เห็นแล้ว ก็ยิ้มออกมา

เธอหันตัวเพื่อจะเดินไป

แต่ในขณะนี้ ไม่รู้ว่าเพราะว่าเธออ่อนไหวหรือเพราะอะไร? เธอกลับรู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องมา หยุดชะงักลง แล้วหันหน้าไปมอง

เป็นผู้หญิงที่ชื่อนีรวรรณนั่นเอง!

เส้นหมี่นิ่งไปครู่หนึ่ง

แต่เพียงแค่เสี้ยววินาที ผู้หญิงคนนี้ก็รีบละสายตาออกไป ราวกับว่า การที่สบตากันเมื่อครู่นี้ เป็นเพียงการสบตาที่ไม่ได้ตั้งใจ

เส้นหมี่ “......”

เธอเองก็ค่อยๆละสายตาออกไป แล้วเดินหน้าออกไป

ทำไมเธอถึงจ้องมาทางนี้? เธอกำลังคิดอะไร?

เส้นหมี่ไม่ได้สงบนิ่งอีกแล้ว มากกว่านั้น ใจของเธอกลับรู้สึกไม่ดีแปลกๆ

“คุณแสนรัก......”

ทันใดนั้น เธอก็กลับมาอีกครั้ง ในตอนที่แสนรักกำลังจะเอาช้อนตักข้าวต้มในถ้วยเข้าปากตัวเอง เธอก็หยุดเขาลง

“มีอะไรหรือ?” แสนรักเงยหน้าขึ้นมา สีหน้ายังคงเย็นชา แต่ว่า น้ำเสียงของเขาไม่ได้มีความโกรธ

“เปล่าค่ะ ฉันนึกขึ้นได้ว่าข้าวต้มมันเย็นไปหน่อย ฉันจะเอากลับไปอุ่นให้ จริงสิ อาหารบนโต๊ะนี้ ห้ามคุณทานนะคะ เลี่ยงไม่ให้ทานแล้วเกิดท้องเสีย ได้ไหมคะ?”

เส้นหมี่เอาข้าวต้มถ้วยนั้นคืนไป แล้วจงใจพูดย้ำอย่างผ่อนคลาย

แสนรักไม่ได้พูดอะไร

แต่ว่า สายตาที่เขาจ้องมาแบบไม่ได้พูดอะไร ราวกับเหยี่ยวที่ดูอะไรบางอย่างออกจากการหลบตาของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

เส้นหมี่ “......”

จะทนไหวได้อย่างไร เธอรีบยกถ้วยข้าวต้มแล้วหนีไปทันที

ในขณะเดียวกัน หญิงสาวที่อยู่ตรงข้ามในโต๊ะอาหาร เมื่อเห็นว่าเธอยกถ้วยข้าวต้มกลับมาอีกครั้ง สีหน้าที่นิ่งเฉยมานานก็เปลี่ยนไป!

“เอ๊ะ? คุณหมอสวยใส ทำไมถึงยกข้าวต้มกลับมาอีกล่ะ?”

ในห้องครัว ขวัญเมืองที่ผัดอาหารเสร็จแล้วกำลังเตรียมจะออกไปทานข้าว เมื่อเห็นว่าคุณหมอผู้หญิงคนนี้ยกข้าวต้มกลับมาอีกครั้ง ก็รู้สึกประหลาดใจมาก

แต่เส้นหมี่กลับแววตาเย็นยะเยือก

แต่ในเวลานี้ ที่หน้าประตูห้องครัว จู่ๆก็มีใครบางคนมา “กำลังทำอะไรของเธอ?”

เสียงเย็นชาสงบนิ่ง ที่แฝงความไม่พอใจเล็กน้อย หลังจากที่ดังขึ้นแล้ว เส้นหมี่ที่กำลังล็อกตัวผู้หญิงคนนี้ในห้องครัว ก็หันหน้าไปทันที

“พี่......คุณแสนรัก? คุณมาได้อย่างไร? ฉัน......”

จู่ๆเธอก็ไม่รู้จะพูดว่าอย่างไรดี เพราะว่า กับผู้ชายคนนี้ เธออยากจะปกป้องเขามากกว่า ไม่อยากให้เขามารับรู้เรื่องสกปรกแบบนี้

แต่ที่จริงแล้ว แสนรักรู้ตั้งแต่ที่เธอมายกข้าวต้มของเขาไปอย่างผิดปกติแล้ว

“ปล่อยเธอไป เธอไม่ได้เป็นคนทำ”

“หา?” เส้นหมี่เบิกตากว้างทันที “เพราะ......เพราะอะไร? ข้าวต้มนี้เธอเป็นคนทำให้ฉันเอง ทำไมถึงไม่ใช่เธอล่ะ?”

“เพราะไม่มีใครโง่ขนาดนั้น ข้าวต้มนั่น มีเพียงส่วนของฉัน ถ้าหากบอกว่าเป็นคนคนนี้ ข้าวต้มถ้วยนี้เธอเป็นสั่งให้คนคนนี้ทำเอง ถ้างั้นเธอต้องน่าสงสัยมากกว่าไม่ใช่หรือ?”

เขานั่งอยู่ตรงนั้นและพูดประโยคที่ทำให้รู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งใจ

เส้นหมี่อ้าปากค้าง

เพียงแค่พริบตาเดียว หลังจากที่รู้สึกหัวใจถูกแทงแล้ว เธอก็จ้องมองเขา ประกายในดวงตาก็มืดมนลงไปทันที

แสนรักขมวดคิ้ว “แค่เปรียบเทียบ......”

“ถึงแบบนั้นก็เถอะจะมาบอกว่าฉันทำร้ายคุณไม่ได้ ต่อให้คนทั้งโลกจะทำร้ายคุณ ฉันก็ไม่มีทางทำแบบนั้น” เส้นหมี่ไม่ได้รู้สึกดีขึ้น แต่พึมพำอย่างไม่พอใจต่ออยู่ตรงนี้

แต่ขวัญเมือง เมื่อเห็นว่าจู่ๆตัวหลักก็ออกมาช่วยตัวเองพูดแล้ว เธอก็ราวกับคว้าฟางช่วยชีวิตได้เส้นหนึ่ง แล้วเดินมาอย่างแตกตื่นทันที