ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 782

“ม็อกโก ฉันเห็นด้วยกับสิ่งที่น้องสาวนายพูดนะ ต่อไปนี้นายมาทานข้าวที่นี่บ่อยๆจะดีกว่า ไม่อย่างนั้น ฉันอยู่ที่นี่คนเดียว ฉันกลัวจะก่อเรื่อง”

“เธอก่อเรื่องด้วยหรือ?”

“แน่นอนสิ นายก็ดูเมื่อกี้นี้สิ ฉันเกือบจะสร้างปัญหาแล้วไหมล่ะ?”

แสงดาวจับผมของตัวเอง แล้วยิ้มออกมาอย่างละอาย

ม็อกโก “......”

นี่พระอาทิตย์ขึ้นจากทิศตะวันตกหรือไง คุณหนูตระกูลหิรัญชาที่ไม่เคยยอมรับว่าตัวเองทำผิดพลาด กลับพูดออกมาเองว่าตัวเองก่อเรื่อง

ม็อกโกเพียงแค่เหอะๆออกมา แล้วเดินไป

เมื่อแสงดาวเห็นดังนั้น ก็รีบตามไป “นายพูดออกมานะ เหอะๆนี่มันหมายความว่าอะไร? ฉันจะบอกให้นะ ถ้านายไม่อยู่ที่นี่ ด้วยนิสัยของฉัน ฉันไม่รับประกันนะว่าฉันจะไม่ทำให้ปู่ของนายโกรธ”

“......”

ผ่านไปเป็นเวลานานมากๆ ขวัญเมืองยืนมองแผ่นหลังของทั้งคู่อยู่ตรงประตูห้องครัวนิ่งๆ ไม่ขยับไปไหนเลย

และใบหน้าของเธอ ก็ซีดขาวราวกับหิมะไป

ที่จริงเธอเข้าใจแจ่มแจ้ง ความรู้สึกที่คิดไม่ซื่อที่เธอซ่อนไว้ในใจนั้น มันไม่มีบทสรุป ผิดทั้งสถานะและผิดประเพณี

แต่ว่า เมื่อเธอเห็นเขาพูดคุยหัวเราะกับผู้หญิงคนอื่นแล้วพากันดินจากไปจริงๆ หัวใจของเธอก็เหมือนถูกมีดกรีด เจ็บจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก

ชีวิตของเธอ ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

เธอกลับไปที่ห้องครัวอย่างสลด......

ตอนที่ไชยันต์ลงมา ม็อกโกก็ได้รออยู่ที่นอกห้องสมุดของเขา โดยมีแสงดาวอยู่ด้วย

“คุณปู่ครับ แสนรักเป็นอย่างไรบ้าง?”

“จะเป็นยังไงได้ล่ะ? นี่เพิ่งสองวันแรก ยังต้องสู้อีกเยอะ!”

ไชยันต์ที่เพิ่งลงมาจากชั้นบน ด้วยความเหนื่อยล้า เขากวาดตาไปที่หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหลานของตน แล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีมากๆ

เมื่อม็อกโกเห็นดังนั้น ก็รีบช่วยพูดขึ้นมา “เมื่อกี้แสงดาวไม่เข้าใจสถานการณ์ ก็เลยบุ่มบ่ามไป คุณปู่อย่าโกรธไปเลย ที่เธอมาครั้งนี้ ก็เพราะรู้ว่าที่บ้านเราขาดคนที่รู้ความเคยชินในการใช้ชีวิตของเขา ก็เลยโทรหาผม ขอมาดูแลเขา”

พูดได้สวยหรูจริงๆเลยนะ

แสงดาวหันไปมอง เมื่อเห็นชายที่ยืนอยู่ข้างตัวเอง กำลังช่วยแก้ตัวให้เธออย่างตั้งใจแล้ว

เธอก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

ไชยันต์ “เธอยิ้มอะไร?”

แสงดาวส่ายหน้า “เปล่าค่ะ คุณท่าน เพื่อแสดงการขอโทษของฉันเมื่อกี้นี้ เอาแบบนี้ ฉันขอเชิญชวนให้ดื่มสักหน่อย โจโอของโยโกคาอุเป็นไงคะ?”

“เธอว่าไรนะ?” ดวงตาของตาเถ้าเบิกกว้างขึ้นมาทันที

ส่วนม็อกโก หัวใจของเขาก็เหมือนถูกส่งขึ้นสวรรค์อีกครั้งในวิต่อมา เป็นเวลานาน ที่เขารู้สึกแขนขาของตัวเองเย็นไปหมดแล้ว!

นี่มันเวรกรรมอะไรของเขากัน?!!

“โยโกคาอุไงคะ คุณท่านจำไม่ได้แล้วหรือ? สมัยที่พวกท่านออกรบ ชื่นชอบเหล้าไหที่นั่นอย่างมากเลยนี่คะ”

“......”

ไม่นาน ไหเหล้าที่เปื้อนโคลนอยู่สองไห ก็ถูกส่งมาพร้อมกับรถที่ขับเข้ามา มันถูกยกไปที่แอลดับบิวทาวน์

“เป็นโจโอจริงๆด้วย ยัยหนู ฉันดูถูกเธอเกินไป” หลังจากที่ไชยันต์เห็นเหล้าสองไหแล้ว ก็จำได้ทันที ทันใดนั้น ดวงตาของเขาที่มองไปยังหญิงสาวก็ปรากฏความตกตะลึงขึ้นมาแวบหนึ่ง

แสงดาวยิ้มขึ้น

หยิบชามขึ้นมา เธออุ้มไหขึ้นมาแล้วเทชามทั้งสอง

“คุณท่านชมมากเกินไปแล้วค่ะ ไม่ว่าอย่างไร ก่อนที่น้องชายฉันจะบรรลุนิติภาวะ ก็เป็นฉันที่ช่วยคุณพ่อบริหารจัดการตระกูลของเรา สิ่งที่มีอยู่มันก็ไม่ได้แปลกประหลาดอะไรเท่าไรนัก เพราะฉะนั้น เหล้าชามนี้......”

เธอยกชามเหล้าขึ้น

เมื่อไชยันต์เห็นดังนั้น ก็ยกชามขึ้นตาม

“เหล้าชามนี้ ฉันขอชนเพื่อแสดงความเคารพ น้องชายฉันนิสัยไม่ค่อยดีนัก เพิ่งมาอยู่ใหม่ ถ้าหากทำให้คุณท่านโกรธ อย่างไรก็ขอให้เห็นแก่ที่พวกเราตระกูลหิรัญชาเลี้ยงเขามาอย่างยากลำบาก อย่าทำให้เขาลำบากใจ”

ผู้หญิงคนนี้ หลังจากที่ยกชามเหล้าขึ้น เปล่งกล่องเสียงประชด กล้าพูดสิ่งเหล่านี้ออกมา

ไชยันต์อึ้งไป

ม็อกโกที่ยืนอยู่เมื่อได้ยินดังนั้น ก็มองไปที่เธออย่างกะทันหัน แล้วแสดงสีหน้าตกตะลึงอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูกออกมา

นี่เธอบ้าไปแล้วหรือ?

กล้าแสดงความเป็นผู้ปกครองในฐานะตระกูลหิรัญชาต่อหน้าคุณท่าน แล้วยังพูดว่าตระกูลหิรัญชาของพวกเขาเลี้ยงดูให้เติบโตอย่างยากลำบาก

ม็อกโกเริ่มรู้สึกคิดผิดอย่างที่สุดที่มาเธอมาที่นี่