ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 786

“คุณแสงดาว คุณมองออกถึงอะไรมั้ย?” คนของหน่วยเอสเอสเห็นเธอจ้องมองอยู่นาน เลยถามขึ้น

แสงดาว “……”

มีแวบนึงเท่านั้นที่เธอต้องการที่จะเอานังสาระเลวนี่เปิดโปงออกไป คนที่กล้าลงไม้ลงมือกับเธอแสงดาวนั้น ไม่มีทางที่จะจบได้สวย

แต่เธอก็คิดไปถึงน้องชายที่ยังอยู่ในห้องด้านหลังและกำลังได้รับความทรมานอยู่ เธอก็ค่อยๆกลืนคำพูดที่อยู่ตรงลูกคอนั้นลงไป นิ้วมือที่กำแน่นก็ให้ผ่อนลง

“อืม ฉันมองเห็นแล้ว เป็นฉันเองที่น่าจะไม่ระวัง เมื่อวานดื่มจนเมาจริงๆ”

“อย่างนี้นี่เอง งั้นคุณแสงดาวพักผ่อนนะ”

หน่วยเอสเอสได้ฟังก็ดูคลิปวิดิโออย่างนี้ก็ไม่นึกสงสัยอะไร

ไม่นานพวกเขาก็เดินจากไป

แต่แสงดาวกลับยังคงอยู่ตรงนั้น รอจนจิตใจสงบลง

ตอนนี้เธอต้องอดทน ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอต้องอดทน มีเพียงแค่อย่างนี้ เธอถึงจะสามารถอยู่ที่นี่ได้และสามารถดูแลน้องชายของเธอได้

ในความอดทนนั้น เธอได้หยิบโทรศัพท์ออกมา

แสงดาว : การผ่าตัดของเธอเป็นยังไงบ้าง ราบรื่นดีมั้ย?

……

โทรศัพท์ที่อยู่ฝั่งนั้น ผ่านไปสักพักเลยส่งข้อความเสียงมา

แสงดาวได้ยินเลยกดฟัง

เส้นหมี่ : ราบรื่นดี แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่สามารถลืมตาได้ เลยใช้เสียงส่งข้อความแทนนะ

แสงดาว : ดีแล้วล่ะ งั้นเธอก็พักผ่อนนะ ถ้าไม่สะดวกคุยอ่ะ

เส้นหมี่ : เดี๋ยวก่อน สถานการณ์ทางฝั่งพี่เป็นยังไงบ้าง น้องชายพี่…..เขาสบายดีมั้ย?

ในระหว่างนั้นทางเส้นหมี่ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยผ้าก็อตขนาดจะพูดก็ยังยาก เห็นเธอจะวางสายเลยรีบถามขึ้นมา

นั่นสิ เขาเป็นอย่างไรบ้าง

นี่ก็ห้าวันเต็มๆแล้ว ในฐานะที่เป็นหมอ เธอรู้อย่างแน่ชัดว่าการลงแดงมันเป็นยังไง เขาจะทนได้มั้ย

เส้นหมี่กังวลใจมากนัก

แต่กลับคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่อยู่อีกฝั่งนึงจะส่งข้อความเสียงมาว่า

แสงดาว : เส้นหมี่ เธอร้องเพลงเป็นเพื่อนฉันสักเพลงสิ?

เส้นหมี่ : ………

แสงดาว : ร้องเพลงอะไรก็ได้ วันนี้ฉันอยู่ที่สถานที่บ้าๆนี้ ถูกคนแว้งกัด ตระกูลเทวภาพสุดตีนจริงๆ เธอร้องเพลงปลอบฉันหน่อยสิ

แสงดาวพูดจบก็ถ่ายรูปสองมือของตัวเองที่พันผ้าก็อตไว้เต็ม แล้วกดส่งออกไป

เส้นหมี่ : ………

โกรธจนแทบจะด่าออกมาผ่านทางโทรศัพท์

ไอ้สาละเลวพวกนี้!!!

เส้นหมี่สงบจิตใจอยู่นาน เลยเปิดโทรศัพท์แล้วกดไปที่แอพเพลง หลังจากนั้นเก็บความเจ็บปวดไว้แล้วร้องเพลงขึ้นมา

โลกนี้กว้างนัก แต่ยังโชคดีที่เจอเธอ

โลกนี้เล็กเกินไป ก็อาจจะสูญเสียเธอไป

ประโยคนั้นปกปิดอยู่ในใจเสมอมา

ต่อจากนี้ฉันยังจะพูดให้ใครฟังได้

……

จนกระทั่งวันนี้เธอได้ยินว่าม็อกโกจะมาอีกครั้ง

“เขาไปเดอะวิวซีแล้วหรือยัง” เธอโทรหาคนรับใช้ของเรด พาวิเลี่ยน

“ใช่ค่ะ ไปมาแล้ว คุณหนู คุณไม่ไปหรอ? หลายวันมานี้คุณนายตำหนิต่อว่าคุณไม่เว้นว่าคุณอยู่แต่บ้านไม่ไปเดอะวิวซีเลย”

คนรับใช้บอกเจตนาของคุณนายมินตรา

ถ้าให้เปลี่ยนเป็นตอนปกติ ขวัญเมืองจะหาข้ออ้างปฎิเสธแบบไม่ต้องคิดเลย

แต่ว่าม็อกโกไปแล้ว

เธอคิดไปถึงภาพวันนั้นที่แสนรักทั้งโอบกอดทั้งบีบจูบเธออย่างไม่ไว้หน้า เธอนั่งไม่ติดเลยหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากประตูไป

สี่สิบนาทีต่อมา

เธอก็มาถึงเดอะวิวซีแล้วจริงๆ มองปราดเดียวก็เห็นรถจีปคันสีเขียวมะกอกที่คุ้นเคยจอดอยู่ด้านนอก ทันใดนั้นใจของเธอก็เต้น ความรู้สึกรักก็จู่โจมเข้ามาทันที

“คุณหนู คุณมาแล้วหรอ”

“อื้ม แล้วคุณท่านแล้วก็พวกเขาอยู่ไหนล่ะ?”

เธอไม่กล้าถามถึงลูกพี่ลูกน้อง(ชาย)ตรง ๆ แต่ถามถึงไชยันต์ก่อน

คนรับใช้จึงชี้นิ้วไปทางป้อมที่อยู่ด้านหลัง “อยู่ที่ยิมฝึกหัด สองวันนี้ คุณชายเล็กได้เริ่มกิจกรรมแล้ว คุณท่านจึงให้คนมาค่อยฝึกกำลังของเขา อยู่ที่นั่นน่ะค่ะ”

“โอเค ฉันรู้แล้ว”

ขวัญเมืองได้ยินก็สาวเท้าขึ้นเดินไปทางยิมฝึกหัด

แต่เธอนั้นคิดไม่ถึงว่าหลังจากที่เธอได้เข้ามาสิ่งที่เธอได้เห็นในห้องนั้นไม่ใช่แสนรักกำลังออกกำลังกาย แต่เป็นม็อกโกกำลังต่อสู้กับแสงดาวอยู่

และไชยันต์ก็ดูอยู่ข้างๆด้วยความตื่นเต้น