ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 800

“รินจัง นี่เป็นขนมเค้กที่น้าตั้งใจทำให้หนู อร่อยมากนะ”

“หนูไม่กินตอนนี้ หนูจะไปหาคนมาช่วยคุณอา คุณอาป่วย”

ก้อนแป้งน้อยที่เป็นคนกินจุมาแต่ไหนแต่ไร ตอนนี้กลับไม่สนใจอาหารที่มีรสชาติหอมยั่วยวนอย่างนี้ เธอกอดตุ๊กตากำลังจะลงไปชั้นล่างหาป้า

ขวัญเมืองเห็นดังนั้น ถึงเพิ่งเข้าใจว่าได้เกิดอะไรขึ้น

ป่วยหรอ?

น่าจะอาการลงแดงน่ะสิ

เธอรีบดึงก้อนแป้งน้อยห้ามไว้ทันที “ไม่เป็นไร คุณอาของหนูเรียกหมอจากด้านใน ในนั้นมีกริ่งอยู่ เดี๋ยวพวกเขาก็ขึ้นมาอีกไม่นาน”

“จริงหรอคะ?”

เจ้าเด็กน้อยได้ฟัง ก็มองเธออย่างกึ่งเชื่อกึ่งสงสัย

ขวัญเมืองไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มก็อุ้มเธอรออยู่ตรงนั้น จนหลายนาทีต่อมา ในลิฟต์มีหมอสวมชุดขาวขึ้นมาจริงๆแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนนั้น

ขวัญเมืองเลยมองมาที่เจ้าเด็กน้อยอีกครั้ง

“เห็นหรือยัง น้าขวัญไม่ได้หรอกหนู”

“อื้ม!”

หนูรินจังถึงยอมเชื่อ

หลังจากนั้นเธอหยิบขนมเค้กที่เธอยื่นส่งให้เธอ

ขวัญเมืองเห็นโอกาสมาถึงแล้ว เลยเริ่มถามขึ้น “เออ รินจังหนูกับป้าแสงดาวนั่น รู้จักกันมาก่อนมั้ย?”

“หื้ม?”

ก้อนแป้งน้อยที่เอาขนมเค้กใส่เข้าปาก ได้ยินคำถามนี้ เธอเลยไม่กินแล้ว

น้าขวัญคนนี้ ทำไมต้องถามคำถามนี้ด้วย

ป้าบอกแล้วว่าอยู่ที่นี่อย่าพูดกับใครว่าเธอเป็นป้าแท้ๆของเธอ แล้วก็ห้ามพูดว่าพวกเธอรู้จักกัน

ตากลมโตสุกใสของเจ้าเด็กน้อยมองน้าที่ตั้งใจเอาขนมมาให้ตัวเอง

“ไม่รู้จักค่ะ หนูไม่เคยเจอกันมาก่อน”

“หื้ม?”

ขวัญเมืองที่รอคำตอบด้วยความหวัง คิดไม่ถึงว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้ เลยรู้สึกผิดหวังอย่างขีดสุดทันที

เธอจ้องมองเธอ แล้วซักถามอีกครั้ง “ไม่รู้จักจริงๆหรอ? แล้วทำไมเขาถึงไปรับหนูที่สนามบินล่ะ?”

หนูรินจัง “…….”

ที่แท้เป็นคุณน้านิสัยไม่ดี แอบตามไปสนามบินหรอเนี่ย

เจ้าหนูน้อยที่ถูกป้าซ้อมรับมาแล้ว เค้กชิ้นน้อยที่อยู่ในมือก็ไม่อร่อยแม้เเต่นิดเดียว

“ไม่รู้ รินจัง…..ไม่รู้ ฮือๆ หนูจะหาคุณอา หนูจะหาคุณอา!!”

เธอร้องไห้ขึ้นมา น้ำตาเม็ดโตก็ร่วงหล่นลงมา เธอผลักคุณน้านิสัยไม่ดีคนนี้แล้ววิ่งออกไป

ขวัญเมือง “…….”

อยากที่จะคว้าตัวเธอมาถามให้ชัด แต่ว่าก็ไม่ทันเสียแล้ว เธอก็ได้ยินแสงดาวที่น้องชายมีอาการสำแดงนั้นออกมาจากลิฟต์มาเรียบร้อยแล้ว

นั่นสิ ครั้งที่แล้วเธอใช้เสียงเพลงของเส้นหมี่ เขาสงบโดยเร็วเลยไม่ใช่หรอ?

ทำไมครั้งนี้…..?

“ผมก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกันครับ หลายวันผ่านมาสภาพของเขาดีมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นนานอย่างนี้ขึ้นมาอีก ตอนนี้ผมจะเอาเลือดเขาไปตรวจหน่อยค่ะ”

หมอคนนี้พูดพลางเอาเลือดที่ดูดออกมาจากแสนรักใส่เข้าไปในกล่องยา

แสงดาว “…….”

“ป้า แดด….คุณอาป่วยหนักหรอคะ แล้วเขาจะตายมั้ย?”

เจ้าหนูที่ถูกอุ้มมาโดยตลอด เอ่ยปากพูดขึ้นทันที เธอมองแดดดี๊ด้วยน้ำตานองหน้า ในน้ำเสียงน้อยๆนั้นเต็มไปด้วยความเสียใจ

แสงดาวได้ยิน กล้าที่จะพูดอย่างอื่นเสียที่ไหน เธอรีบปลอบเธอทันที

“ไม่หรอกๆ คุณอาจะไม่ตายอย่างแน่นอน หนูก็เห็นหมอบอกถึงคุณอาไปแล้วเมื่อกี้นี้นิว่าคุณอาก็แค่ป่วย กินยาฉีดยาเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว”

“จริงหรอ?”

หนูรินจังได้ยิน ไม่ค่อยอยากเชื่อนัก

ถ้าหม่ามี๊อยู่ก็คงดี หม่ามี๊เป็นหมอที่เก่งที่สุด

เจ้าเด็กน้อยคิดถึงเรื่องนี้

ดังนั้นหลังจากผ่านไปหลายนาที ขณะที่แสงดาวตามหมอลงไปเอายา เจ้าหนูคนนี้ก็รออยู่ในห้องนอน หยิบโทรศัพท์เครื่องนั้นของแดดดี๊ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา

เธอฉลาดมาก โทรศัพท์มีการล็อคหน้าจออยู่ เธอเลยเดินมาที่ข้างเตียงเอานิ้วโป้งของแดดดี๊มาลองแตะที่บนหน้าจอ

ในที่สุดก็ปลดล็อค เธอเลยโทรหาหม่ามี๊ทันที