ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 822

จากนั้น เธอก็วางสายโทรศัพท์อย่างโมโห

ถูกต้อง ต่อให้เธอตาย เธอก็ไม่ยอมแต่งกับหน้าด้านไร้ยางอายอย่างณคุนนั้นเด็ดขาด!

สุดท้ายขวัญเมืองก็ขับรถออกไปตรงดิ่งไปยังเดอะวิวซี

——

ที่สนามบิน

ตอนนี้แสงดาวพากาวินพร้อมด้วยดลธีมาถึงที่นี่แล้ว เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดเหตุผิดพลาดระหว่างทาง พวกเขาวางแผนที่จะใช้เฮลิคอปเตอร์บินตรงกลับไปเมือง A

“ก็ไม่รู้ว่าก่อนที่เขาจะกลายเป็นแบบนี้ ได้เคยพูดเรื่องของคุณชายน้อยทั้งสองกับใครบ้าง?”

ตอนที่กำลังรอเฮลิคอปเตอร์ ดลธีก็กำลังเป็นห่วงเรื่องนี้อยู่

แสงดาวขมวดคิ้ว

ทำไมเธอจะไม่กังวลใจล่ะ แต่ตอนนี้กาวินกลายเป็นแบบนี้แล้ว ถามไปก็ไม่ได้อะไร

ในตอนท้ายแสงดาวเลยตัดสินใจแจ้งตรงไปยังมัลดีฟส์ทางนั้นให้รับทราบ เพื่อความปลอดภัย ให้คนของทางนั้นรีบพาเด็กๆสองคนไปให้ไกล หลีกเลี่ยงจะเกิดอันตราย

ดลธีเห็นด้วย

“แสงดาว คุณจะพาเขาไปไหน?!!”

แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าในเวลานี้ ที่ตรงทางเข้าสนามบินนี้ จู่ ๆ ก็มีน้ำเสียงคำรามราวกับฟ้าผ่าดังขึ้นมา

แสงดาวฟังแล้ว ช็อกไปในทันที ตอนนั้นโทรศัพท์ที่เธอไม่ทันแม้แต่จะกดโทรออกไป ก็หล่นร่วงตกลงไปกับพื้น

เป็นไชยันต์ เขามาถึงที่นี่!

“รีบไป!”

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก ในวินาทีแรกจึงทำการตัดสินใจนี้ออกมา คือให้ดลธีรีบพาตัวกาวินไป

ดลธีเองก็มีความคิดแบบนี้เหมือนกัน

ทันใดนั้น หลังจากที่เขาคว้าตัวกาวินที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมาโยนขึ้นมาบนหลัง เขาเตรียมที่จะวิ่ง

แต่ มันสายเกินไปแล้ว

ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยกำลังคนของตระกูลเทวเทพแห่งนี้ เพียงแค่เสียงตะโกนคำรามของชายชราคนนี้ ทันใดนั้น คนที่แต่งกายด้วยชุดเครื่องแบบจำนวนมากก็กรูล้อมเข้ามาทางพวกเขา และบางคนในจำนวนนี้ในมือก็ถือปืนอยู่ด้วย

ซึ่งจ้องเล็งมาที่ศีรษะของพวกเขาอย่างพอดิบพอดี

ดลธีไม่กล้าขยับ

และใบหน้าทั้งใบของแสงดาวก็ขาวซีดราวสีผักต้มไปในทันที

ใครกันนะที่ไปบอกความลับนี้?

ในที่สุดไชยันต์ก็มายืนตรงหน้าของเธอ เขาเหลือบไปมองกาวินที่ยังคงมีสีหน้าเหม่อลอยอยู่บนหลังของดลธีก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้น สายตาทั้งสองข้างก็เพ่งจ้องมองเขม็งมายังตัวเธอ

“เธอยากจะพูดอะไร?”

“……”

เธอหลับตาลง พยายามนำเอาความกลัวทั้งหมดในก้นบึ้งของหัวใจเหล่านั้นกดข่มเอาไว้ แล้วจึงจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา

“ฉันไม่ได้อยากจะพูดอะไร เขาเป็นคนของตระกูลหิรัญชา ฉันหาเธอเขาเจอแล้ว จะพาเขากลับไปก็เป็นเรื่องปกติ” ในที่สุดเธอก็ไม่ท่าทีที่ใบหน้าต้องเต็มไปด้วยรอยยิ้มแย้มทุกทีที่เจอชายชราคนนี้ เหมือนกับตอนอยู่ที่เดอะวิวซีอีกต่อไป

เธอถึงกับทำอะไรไม่ถูก แม้แต่ตอนที่ต้องลงจากเครื่องบิน เธอก็นั่งอยู่บนที่นั่งนั้นเป็นเวลานานจนลืมที่จะลุกขึ้น

“คุณเป็นอะไร? จะลงไม่ลง?”

แสนรักที่อุ้มลูกลุกขึ้นมาก่อนแล้ว เห็นว่าผู้หญิงคนนี้ยังคงนั่งอยู่อย่างนั้นไม่เคลื่อนไหว เขาขมวดคิ้ว และถามด้วยประโยคไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย

และก็เพราะประโยคนี้ ทันใดนั้น ผู้หญิงคนนี้ก็เงยหน้าขึ้นมา

“คุณแสนรัก ฉัน.......”

นั่นคือดวงตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตกใจและหวาดกลัว ทั้ง ๆ ที่ตลอดการเดินทางปากของผู้หญิงคนนี้ยังคงพูดไม่หยุด ในดวงตาของเธอ ก็มักจะแฝงด้วยความสดใสและจรัสเจิดจ้าอยู่เสมอ

แต่ในเวลานี้ กลับเหมือนกับว่าจู่ ๆ ถูกพายุหิมะปิดคลุมไปจนหมดสิ้น ในดวงตาของเธอก็มองไม่เห็นความสว่างสดใสนั้นหลงเหลืออยู่เลย

ผู้ชายหรี่ตาลง : “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“....คุณแสงดาวเธอ....เธอถูกคุณท่านจับตัวไปแล้วค่ะ บอกว่าเธอหาตัวบอดี้การ์ดคนหนึ่งที่เมื่อก่อนเคยติดตามคุณได้ ชื่อกาวิน จากนั้นคิดจะพาตัวกลับไป แต่ผลคือถูกคุณท่านรู้เข้า เขาจึงโกรธมากจนจับตัวเธอไว้ค่ะ”

ในที่สุดเส้นหมี่ก็พูดคำพูดเหล่านี้ออกมาอย่างลังเลใจ

อันที่จริงเมื่อสักครู่เธอพยายามต่อสู้กับการตัดสินใจ เพราะหลังจากได้รับข่าวนี้ เธอรู้สึกตกใจเหมือนคลื่นลมในทะเลที่ถาโถม ก็ลังเลใจอยู่ตลอดว่าจะบอกคนคนนี้หรือไม่?

ถ้าบอก จะเป็นเรื่องดีต่อแสงดาวกับพวก

แต่ แบบนี้จะมีผลกระทบกับเขาหรือไม่? เพราะเขาเพิ่งจะมีวี่แววการฟื้นตัว ถ้าหากเขารู้แล้ว ความเกลียดแค้นในก้นบึ้งของหัวใจเขาจะกำเริบออกมาอีกทันทีหรือไม่?

เส้นหมี่จ้องดูเขาไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงออกมา

กลับเห็นว่า หลังจากที่ชายคนนี้ฟังแล้ว เขายืนอุ้มลูกอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ จากนั้น เขาถามขึ้นมาหนึ่งประโยค : “กาวินก็ยังไม่ตาย?”