ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 842

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

สองวันมานี้แสนรักอยู่อย่างสงบ อยู่ที่ชั้นบนตลอดไม่ยอมลงมา

ได้ยินคำพูดของเส้นหมี่แล้ว สายตาของเขาก็หรี่ลง ทันใดนั้น สายตาที่จ้องอยู่ที่โน๊ตบุ๊คก็มองมา

เส้นหมี่รีบอธิบายทันที ：“ฉันก็ไม่ค่อยชัดเจน เหมือนจะพูดว่าคุณชายม็อกโกได้ส่งคำร้องขอโอนย้ายอะไรสักอย่าง แล้วก็เหมือนกับจะพูดว่าพวกเขาจะย้ายบ้าน”

เธอไม่ค่อยแน่ใจ เพราะว่าเมื่อสักครู่ยืนอยู่ค่อนข้างไกล ฟังไม่ค่อยจะชัดเจน

แววตาของแสนรักขุ่นมัวลง

เพียงเวลาสั้นๆไม่กี่วินาที ริมฝีบางของเขาก็เม้มเป็นเส้นตรง

สองวันมานี้ไม่มีอะไร เขาคิดว่าคนนี้ใจกว้างมากจนปล่อยผ่านไปแค่นั้น ที่แท้ เขาอดกลั้นเอาไว้แล้วปล่อยชุดใหญ่ออกมา

แววตาของเขาหดหู่ลงแล้ว

เส้นหมี่：“คุณแสนรัก?”

“เข้าใจแล้ว คุณออกไปก่อนเถอะ”

แวบเดียวชายหนุ่มก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิม พูดออกมาหนึ่งประโยคอย่างไม่ได้แสดงอารมณ์ใดออกมา หลังจากนั้น นิ้วเรียวยาวของเขาก็เริ่มเคาะคีย์บอร์ดขึ้นมาอีกครั้ง

เส้นหมี่：“……”

ไม่ใช่สิ เขาไม่สนใจเหรอ?

งั้นก่อนหน้านี้ตอนที่ม็อกโกออกไป เขายังเดือดดาลขนาดนั้น ถึงแม้ว่าจะสงบลงมาสองวันแล้ว แต่ว่า เขากลับไม่สนใจแล้วเหรอ?

เส้นหมี่ไม่ค่อยเข้าใจ รออีกหลายวินาที เห็นว่าคนคนนี้ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใด เธอได้เพียงแต่ถอนหายใจออกมา

ช่างเถอะ ไม่งั้น เธอจะไปหาม็อกโกเอง

เธอหวังว่าคนคนนี้จะไม่ไปไหน ช่วงเวลานี้ที่ได้ไปมาหาสู่ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สามารถเลิกสงสัยเรื่องราวในตอนนั้นได้

แต่ว่า เธอก็ยังหวังว่าเขากับชายหนุ่มเบื้องหน้าคนนี้มีความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างกัน

เพราะว่า หลังจากที่กาวินตาย ข้างกายเขานอกจากดลธีแล้ว ก็เหลือแค่ม็อกโกคนนี้แล้ว

เส้นหมี่ออกจากเดอะวิวซีไป

——

ไชยันต์มุ่งตรงไปที่ค่ายทหารทันที

เขาไม่มีวิธีใด ถ้าเขาคิดอยากจะขัดขวางไอ้คนนี้เอาไว้ วิธีเดียวที่ทำได้คือมาดักคำร้องของเขาเอาไว้

แต่ว่า เขาคิดไม่ถึงว่า หลังจากที่เขามา คนของค่ายทหารกลับมาหาเขาก่อน

“คุณท่าน ม็อกโกของตระกูลเทวเทพของพวกคุณเคยมีอาการกลัวเลือดมาก่อนใช่ไหม”

“อะไรนะ”

ทันใดไชยันต์ถูกถามจนมึนงงไปแล้ว！

อาการกลัวเลือด?

ใช่ หลานชายของเขาคนนี้มี！！

ปีนั้น เขายังไม่รู้ หลังจากที่เขาส่งเขาเข้ามาในค่ายทหารแล้ว ครั้งแรกที่ไปรบ ปรากฏว่าเขาเห็นข้าศึกตายไปต่อหน้าของเขา หลังจากนั้นก็เป็นลมไปทันที

ไชยันต์เห็นว่าเรื่องทั้งหมดได้จัดการเรียบร้อยแล้ว ถึงได้กลับมาที่เดอะวิวซี

อีกทั้งในตอนที่จะกลับไปนั้น ยังไม่ลืมที่จะพูดออกไปประโยคหนึ่งหนึ่งกับลูกชายที่ไร้ประโยชน์คนนี้：“ให้ไอ้คนนั้นไปหาผมด้วย！”

หลังจากนั้นเขาที่ใบหน้าขุ่นเคืองก็เดินออกไป

จริงๆแล้วช่วงนี้เขาเป็นกังวลเป็นอย่างมาก ในบ้านมีไอ้หลานชายอกตัญญูที่ชอบก่อเรื่องทั้งวันก็แล้ว ตอนนี้แม้แต่ไอ้คนนี้ที่เคยเชื่อฟังมาตลอดยังเริ่มจะร้ายขึ้นมาแล้ว

อารมณ์ของเขาจะดีได้ขนาดไหนกัน?

ไชยันต์ที่ความโมโหยังไม่ทันหายกลับมาที่เดอะวิวซี

“แด๊ดดี้ ตรงนี้คุณเดินผิดแล้วหรือเปล่า เมื่อกี้ผมเห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่ได้อยู่ตรงนี้”

“ใช่ ผมก็เห็นแล้ว”

“……”

คาดไม่ถึงอย่างมาก หลังจากที่เขากลับมา กลับมองเห็นห้องโถงของบ้าน เด็กทั้งสามคนนั้นอยู่ข้างโซฟาล้อมรอบชายหนุ่มสง่างามคนหนึ่งเอาไว้ เวลานี้ พวกเขากำลังรวบรวมสติปัญญาเล่นหมากรุกสากลด้วยกันตาหนึ่ง

ไชยันต์นิ่งไปสักพัก เขาก็หยุดลงแล้ว อย่างเสียมิได้

นี่เป็นภาพที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

เด็กสองคนนี้ ตั้งแต่เขาไปรับพวกเขามา ตั้งแต่ตอนแรกเขาก็สามารถแน่ใจได้อย่างร้อยเปอร์เซ็นต์ พวกเขาเป็นลูกชายแท้ๆของคนคนนี้ เพราะว่า พวกเขาเหมือนเขามาก

แต่ว่า เพราะว่าเขามีอาการแบ่งแยกบุคลิก เขาจำพวกเขาไม่ได้

ดังนั้น เด็กน้อยทั้งสองคนมาแล้ว แต่ระหว่างพ่อลูกกลับน้อยมากที่จะใช้เวลาใกล้ชิดสนิทสนมกัน อย่างน้อย เขาไชยันต์ก็ไม่เคยเห็นมาก่อน