ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 846

“ครับ คุณท่าน”

ตาสินได้ยินแล้ว ทันใดก็ตอบรับทันที

ไชยันต์ถึงได้เดินไปแล้ว อยู่ตั้งไกลยังรู้สึกได้ถึงแรงอาฆาตอย่างรุนแรงจนทำให้คนต้องกลั้นหายใจ

นี่เป็นถึงหลานคนเล็กของเขาเชียวนะ ใครแตะต้อง ต้องตายทั้งนั้น！

——

เส้นหมี่ยังไม่ทันได้ตระหนักว่าตัวเองได้กระทำอย่างไม่ระวัง ก็มีคนสงสัยขึ้นมาแล้ว

คืนนี้เธอยังอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับพวกลูกๆ

หลังจากนั้น เธอก็ไปที่ชั้นสามแล้ว

“คุณแสนรัก ไปทานข้าวไหมคะ ทำเสร็จแล้วค่ะ”

เธอเดินเข้ามาจากหน้าประตู มองเห็นว่ามีเพียงโคมไฟในห้องนอนที่เปิดเอาไว้ มีเงาของคนกำลังยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้ากำลังหาอะไรบางอย่าง น้ำเสียงอ่อนโยนเรียกออกมาหนึ่งประโยค

คนคนนี้ ไม่ค่อยจะยอมลงไปชั้นล่างเท่าไหร่

ขาของเขาทั้งสองข้างรักษาหายนานแล้ว ร่างกายก็ไม่มีปัญหาแล้ว แต่ว่า เขาชอบคลุกตัวอยู่ด้านบน

ทุกวันถ้าไม่อยู่ที่หน้าโน๊ตบุ๊คของเขา ก็อ่านหนังสือ หลังจากนั้นก็จะเขียนอะไรบางอย่างลงไปในสมุดอยู่ตลอดเวลา ถ้าไม่รู้ว่าเมื่อก่อนเขาเป็นนักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่เป็นผู้นำที่มีความสามารถละก็

เธอคงจะสงสัยว่า เขาออทิสติกหรือเปล่า?

เรียกออกมาสองครั้ง ปรากฏว่า ยังไม่มีปฏิกิริยาใด

เส้นหมี่เห็นแล้ว เธอจึงเดินตรงมาด้านข้างเขาแล้ว

“คุณกำลังหาอะไร จะเปลี่ยนเสื้อผ้าเหรอ”เธอมาที่ด้านหน้าของเขา มองเห็นตู้เสื้อผ้าเปิดอยู่ เต็มไปด้วยเสื้อผ้าอย่างดีของผู้ชาย จึงถามออกมาอย่างเอาใจใส่

หัวคิ้วของชายหนุ่มกำลังขมวดแน่น

ในที่สุด เขารังเกียจจนทนไม่ไหวนานแล้ว จึงพูดออกมา：“เอาไปทิ้งให้หมด！”

“ห๋า?”

เส้นหมี่ตกใจเป็นอย่างมาก！

ทิ้งให้หมด?

หมายความว่าอย่างไร? เขาจะเอาเสื้อผ้าทั้งหมดในตู้นี้ทิ้งไปงั้นเหรอ?

เส้นหมี่นึกว่าตัวเองฟังผิดไป

แต่ว่าไม่นาน หลังจากที่เธอมองดูเสื้อผ้าในตู้นี้ให้ดีอีกที เธอก็เข้าใจแล้ว

ใช่แล้ว เขาจะชอบได้อย่างไรล่ะ?

สิ่งของในตู้เสื้อผ้านี้ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนจัดขึ้นมา ทั้งหมดต่างมีสีสันสดใสทั้งนั้น หนุ่มน้อยถึงจะใส่เสื้อยืดสีฉูดฉาด และยังมีเสื้อเชิ้ตที่ใส่กับเสื้อสูทแบบดั้งเดิมที่สามารถใช้ได้เฉพาะในโอกาสที่เป็นทางการ

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเสื้อผ้าที่สีสันหลากหลายแล้ว

โอ้ว！

นี่ไม่ได้วางเรียงตามความต่างอย่างเป็นระดับ

เส้นหมี่ถึงได้มีสติกลับมาแล้ว

ทันใดนั้น หลังจากนั้นหูก็แดงขึ้นมาทันที เธอเบนสายตากลับไป กระวนกระวายจนเข็มเกือบจะทิ่มมือตัวเองแล้ว

เส้นหมี่ไม่ได้คิดอะไร ไอ้คนนี้ ไม่ใช่ว่าไม่เคยนอนด้วยกัน ทำไมถึงได้โง่เง่าขนาดนี้?

เส้นหมี่รีบบังคับให้ในอกที่กำลังเต้นกระหน่ำสงบลง

“คุณแสนรัก คุณดูสิ นี่ฉันช่วยคุณหามาแล้ว ตอนนี้ดึกมากแล้ว ไปหาซื้อมาใหม่จากข้างนอกก็คงจะไม่ทัน ฉันก็เลยเลือกมาจากในนี้เป็นชุดลำลองสีเทาชุดหนึ่ง คุณวางใจเถอะ คอปกฉันช่วยแก้ให้คุณใหม่แล้ว”

เธอกลัวว่าเขาจะไม่ชอบอีก เอาเสื้อผ้าที่ตัวเองพึ่งจะเย็บเสร็จให้เขาดูสักหน่อย

ความจริงแล้ว ก็ไม่ได้ทำอะไรมาก เดิมทีชุดนี้เป็นเสื้อคอกลม เธอตัดออกเป็นคอวีที่ค่อนข้างกว้างและใส่สบาย

เขาคนนี้ สวมใส่เสื้อผ้าโทนเย็น อีกทั้งเรียบง่าย เน้นใส่สบายเป็นหลัก เสื้อผ้าที่มีอยู่ในบ้านเมื่อก่อนก็เหมือนกัน ถ้าเดิมทีเป็นคอกลมแบบนี้

คงจะ ให้เธอทำเป็นผ้าขี้ริ้ว เขาคงจะไม่ต้องการ

ในที่สุดเส้นหมี่ก็เย็บคอเสื้อเสร็จแล้ว ยื่นส่งมา

แสนรักขมวดคิ้วขึ้นมา

ก็ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งๆที่ไอ้ของสิ่งนี้ถูกตัดแล้วเย็บอย่างมั่วซั่ว มองดูยังไงก็น่าเกลียดอย่างมาก

แต่ว่า เขากลับไม่ได้ปฏิเสธ

ไม่นานแสนรักก็เปลี่ยนเสร็จแล้วออกมา ปรากฏว่า ร่างกายที่สมบูรณ์แบบยิ่งกว่านายแบบของเขา ต่อให้สวมใส่เสื้อผ้าแบบนี้บนร่างกายของเขา หลังจากออกมา มองเห็นเขาแล้วก็สามารถทำให้คุณหยุดหายใจลงได้ยังไงอย่างงั้น