ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 851

ดังนั้น ในเวลานี้หัวหน้าอายุรกรรมนำเอาผู้ป่วยคนนี้มอบให้กับเส้นหมี่ที่เพิ่งมาถึง ถือว่าเป็นเรื่องปกติ

เส้นหมี่รับประวัติผู้ป่วยคนนี้มา กลับพบว่า ชื่อที่เขียนอยู่ด้านบน เป็นชื่อของคนคนหนึ่งที่เธอรู้จัก

“ไวท์รอน? เขากลับมาแล้ว?!”

เธอมองดูชื่อนี้อย่างประหลาดใจ ภายในม่านตาคู่หนึ่งใสสะอาดดูสวยงาม ล้วนเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

หัวหน้าอายุรกรรมเห็นสีหน้าแบบนี้ของเธอ ก็ตะลึงเล็กน้อย : “คุณรู้จักเขา?”

เส้นหมี่พยักหน้า : “รู้จักสิ เมื่อก่อนเขารักษาตัวอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ? โรคมะเร็งปอด ตอนนั้นที่ฉันอยู่แผนกผู้ป่วยใน ยังเคยเป็นหมอประจำของเขาสองวันตอนที่เขาแอดมิท”

“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง งั้นก็ดีเลย ผมไม่ต้องพาคุณไป คนคุ้นเคยกัน คุณรับผิดชอบเขาก็เหมาะสมที่สุดแล้ว”

ทันทีที่หัวหน้าอายุรกรรมได้ยินคำนี้ ก็ยิ่งวางใจที่จะมอบคนคนนี้ให้เส้นหมี่รับผิดชอบ

เส้นหมี่ : “........”

มองดูหัวหน้าอารุกรรมคนนี้ออกไป เป็นเวลานานมากที่เธอถือประวัติผู้ป่วยคนนี้อยู่ด้วยความเลื่อนลอย

ไม่ใช่สิ ไวท์รอนคนนี้ไม่ใช่ย้ายไปที่เมือง M แล้วเหรอ? ทำไมกลับมาอีกแล้วล่ะ?

หรือว่า เขารักษาทางนั้นแล้วยังไม่ดีขึ้นเหรอ?

เธอนึกถึงชายหนุ่มใบหน้าที่ผอมบางนั้น แต่บนใบหน้ามักจะมีรอยยิ้มอยู่เสมอ ถึงแม้ตอนนั้นที่เขาจากไป จะจากกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ในฐานะหมอคนหนึ่ง เห็นว่าสถานการณ์ยังมีแนวโน้มที่ดีขึ้นแม้เพียงเล็กน้อย ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนักอึ้งในก้นลึกของหัวใจ

สิบกว่านาทีต่อมา คุณหมอนัทคนนั้นก็เดินมาหา

“มาม่า เมื่อสักครู่หัวหน้าบอกว่า ไวท์รอนทางนั้นให้ผมกับคุณรับผิดชอบใช่ไหม”

“อ่อ ใช่” เส้นหมี่รีบพยักหน้าตอบรับ

คุณหมอนัทที่เพิ่งมาทำงานได้ไม่นานเหมือนกันทักทายเรียกเธอให้ออกไป ทั้งสองคนจึงเดินไปที่แผนกผู้ป่วยในด้วยกัน

“มาม่า คุณจะต้องระวังไวท์รอนคนนี้ให้มากๆนะรู้ไหม? เขาไม่ใช่ผู้ป่วยที่จะดูแลเอาใจได้ง่ายๆ ถ้าหากคุณไม่ระวังทำให้เขาไม่พอใจล่ะก็จะลำบากมากเลยนะ”

ตอนที่เดินไป อาจจะเพราะสาเหตุที่ทุกคนต่างก็เป็นคุณหมอฝึกหัด หมอนัทคนนี้จึงเตือนเธออย่างหวังดี

เส้นหมี่ได้ยินแล้ว เลยย้อนนึกถึงตอนที่ตัวเองดูแลชายหนุ่มคนนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเผยให้เห็นถึงความสงสัยเล็กน้อย

“เขาดูแลเอาใจยากเหรอ?”

“ใช่สิ คุณไม่รู้เหรอ? เมื่อก่อนเขาก็เคยรักษาตัวอยู่ที่นี่ ได้ยินมาว่า เพราะว่าความไม่พอใจของเขา มีหมอผู้ป่วยในหลายคนถูกไล่ออกกันหมด ฐานะแบบนี้อย่างเขา พวกเราไม่กล้าทำให้เขาไม่พอใจได้หรอก!”

นี่ก็เป็นกฎข้อหนึ่งที่ไม่ได้เขียนไว้

ว่ากันว่า ก็เพราะภูมิหลังครอบครัวของผู้ป่วยคนนี้ ญาติผู้ป่วยเรียกร้องอย่างแรงกล้าต้องให้คุณหมอเฝ้าดูเขาอยู่ในห้องไอซียูนี้ จนกว่าเขาจะฟื้น

เส้นหมี่ย้ายเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่งอยู่ริมหน้าต่างเพื่อรอ

แต่ที่เธอคิดไม่ถึงก็คือ ช่วงเวลาที่เธออยู่ในห้องไอซียูนี้เพื่อรอคนป่วยฟื้น โรงเรียนประถมทางนั้น หนูรินจังที่ถูกส่งไปที่นั่น เพราะว่าปัญหาการสอน เธอกลับทะเลาะกับคุณครูขึ้นมา

“ข้อนี้ไม่ใช่แบบนี้ ครูของหนูบอกแล้วว่า ไม่สามารถใช้วิธีแบบนี้สอนเด็กๆได้ ลูกเป็ดมันบินได้ แต่ไม่สามารถใช้ในโจทย์วิชาคณิตศาสตร์ เด็กๆ จับได้กี่ตัวก็คือเท่านั้น ส่วนที่เหลืออยู่บินไปหมดแล้วไม่ได้!”

เธอยืนโกรธอยู่ด้านหน้าแท่นบรรยาย ถึงแม้ว่าถูกคุณครูลงโทษให้ยืนอยู่ตรงนั้น ก็ยังคงโต้เถียงกับคุณครูด้วยดวงตาคู่แดงๆที่เปียกน้ำตา

ที่แท้คือ กำลังเรียนวิชาคณิตศาสตร์ โจทย์ที่คุณครูสอนคือข้อลูกเป็ดกลุ่มหนึ่งถูกเด็กๆ สองสามคนจับไปกี่ตัว จากนั้นจะยังเหลืออยู่อีกกี่ตัว

สำหรับโจทย์ข้อนี้ การสอนของในประเทศสอน คือสุดท้ายวิ่งหนีไปหมดแล้วจริงๆ

เพราะว่า ลูกเป็นคือสัตว์มีชีวิต ไปจับมัน หากทดสอบด้านความคิด ลูกเป็ดที่เหลือเหล่านั้นก็แน่นอนว่าต้องหนีไปหมด

แต่การศึกษาที่หนูรินจังได้รับมาตั้งแต่เข้าโรงเรียนไม่ใช่แบบนี้ เธอกับพี่ชายทั้งสองคนเริ่มต้นจากถูกส่งไปเรียนที่โรงเรียนประถมเอ็มไพร์ แห่งเมืองA นั่นคือโรงเรียนประถมที่ดีที่สุดภายใต้หิรัญชากรุ๊ป คุณครูที่รับเข้ามาล้วนแต่เป็นครูต่างชาติเป็นหลัก

จนกระทั่งต่อมา พวกเขาถูกส่งไปที่มัลดีฟส์ คุณครูส่วนตัวที่เชิญมาประจำที่บ้านก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย