ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 86

เส้นหมี่อยากดึงเด็กชายคนนี้ไว้ ให้เขาอย่าทำเรื่องน่าอายแบบนี้ แต่พอสองแม่ลูกไปถึงหน้าบันได ด้านบนก็มีร่างสูงยาวลงมา

“ชินจัง？ลูกมาทำอะไรที่นี่？ไม่ได้บอกว่าจะไปโรงเรียนอนุบาลเหรอ？”

ชายหนุ่มที่ลงมาจากบันได ยืนตัวตรง ในชุดสูทสีดำ ด้านในคือเสื้อเชิ้ตสั่งตัดสีเข้มแบบเดียวกัน ขาสองข้างเรียวยาว ผ่านแสงสีทองที่ส่องเข้ามาหลังหน้าต่าง ความสง่างามของเขาที่ไม่เปิดเผยออกมา ใบหน้าที่สวยงามนั้นช่างสมบูรณ์แบบจนเหมือนไม่มีอยู่จริง

ฝ่ามือของเส้นหมี่กำแน่นโดยไม่มีเหตุผล

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ยังไม่ตกลงเงื่อนไขผมเลย？”

“เงื่อนไข？”

อย่างที่คิดไว้เลย พอแสนรักได้ยินคำนี้ ก็ตะลึงเล็กน้อย เขาก้าวเท้ายาวๆลงไป เห็นเด็กชายตัวเล็กๆที่มาพูดเงื่อนไขกับเขาตอนเช้า เขาจึงรู้สึกสนใจเล็กน้อย

“เงื่อนไขอะไร？”

“ให้เธอไปทำงานที่บริษัทพ่อ ผมจะไปโรงเรียนอนุบาล！”

ชินจังที่สะพายกระเป๋าเรียนใบเล็ก และน้ำเสียงซีเรียสนั้น ชี้ไปที่หม่ามี๊ที่อยู่ด้านข้างที่เขาพามา

แสนรักตะลึงทันที จากนั้น สายตาก็มองไปที่เส้นหมี่

บรรยากาศดูคุกรุ่น รู้สึกเหมือนฟ้าผ่า——

แค่วินาทีเดียว เส้นหมี่ก็เห็นสายตาบนใบหน้าผู้ชายคนนี้ดูแย่ขึ้นมา เอาแต่มองเธอด้วยความสงสัย เหมือนว่าเธอโน้มน้าวเด็กชายคนนี้

เส้นหมี่ตกใจจนโบกมือทันที：“คุณอย่าเข้าใจผิดล่ะ นี่ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันก็เพิ่งรู้ เขาบอกว่าถ้าฉันไปส่งเขาที่โรงเรียนอนุบาล ก็ต้องให้ฉันไปทำงานที่บริษัทคุณด้วย ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม？”

เธอยักไหล่ สื่อว่าตัวเองไม่รู้เงื่อนไขนี้เลยจริงๆ

แสนรักได้ยิน ใบหน้าก็ค่อยๆผ่อนคลายลง

“ชินจัง ทำไมลูกถึงอยากให้เธอไปทำงานที่บริษัทแด๊ดดี้ล่ะ？แด๊ดดี้เปิดบริษัทนะ ไม่ใช่โรงพยาบาล ไม่เหมาะกับงานเธอ ”

“ให้เธอไปดูแลแด๊ดดี้ไง！”

คิดไม่ถึงว่า เด็กชายคนนี้จะพูดประโยคนี้ออกมาอย่างหนักแน่นอีกครั้ง

จู่ๆ หลังจากทั้งสองได้ยิน ก็ดูอึดอัดขึ้นมาทันที และแสนรักก็ยิ่งหงุดหงิด โกรธเล็กน้อย：“เหลวไหล แด๊ดดี้โตขนาดนี้แล้ว ต้องให้ใครมาดูแลด้วยเหรอ？เชื่อฟังหน่อย รีบไปโรงเรียนอนุบาล”

“งั้นก็ไม่ไป！พวกแด๊ดดี้ไม่ฟังผมเลย งั้นผมก็ไม่ฟังพวกแด๊ดดี้ด้วย！”

จากนั้นเด็กคนนี้ก็วางกระเป๋าเรียนบนตัวลงแล้วโยนไปที่พื้นอย่างออกแรง จากนั้นเขาก็หันกลับวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วด้วยตาแดงก่ำ

เฮ้อ！

เด็กคนนี้นี่！！

เส้นหมี่เห็น ก็โกรธจนกระทืบเท้า：“คุณทำอะไรเนี่ย？ในเมื่อแบบนี้ทำให้เขาไปโรงเรียนอนุบาลได้ งั้นก็ตกลงเขาไปสิจะเป็นไร？ฉันไม่เอาเงินเดือนคุณ โอเคไหม”

เธอไม่เคยนั่งรถคันนี้มาก่อน ห้าปีก่อนก็ไม่ ห้าปีต่อมา ก็บอกตัวเองว่า มองก็มองให้มันน้อยๆหน่อย

แต่ตอนนี้ เธอกลับถูกเด็กคนนั้นบังคับ ต้องนั่งไป

เส้นหมี่รู้สึกว่าทั้งตัวเธอเกร็งขึ้นมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเธอเห็นชายหนุ่มในรถ ความรู้สึกแบบนั้นก็ยิ่งแย่ แม้แต่หายใจก็ยังไม่เป็นจังหวะ เหงื่อในมือก็ยิ่งออกมากขึ้น

ทำไมเธอทำตัวน่าผิดหวังแบบนี้？

“คุณยังจะยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้นอีก？ถ้าไม่อยากขึ้นมาก็ไปเองละกัน！”

แสนรักรออยู่ด้านในจนหมดความอดทนแล้ว เห็นผู้หญิงคนนี้ยังเอื่อยเฉื่อยอยู่ด้านนอก เขาก็ดูนาฬิกาที่ข้อมือ ในที่สุดก็ทนไม่ไหวตำหนิออกไป

เวลาของท่านประทานผู้ยิ่งใหญ่ ตอนเช้านั้นมีค่ามากจริงๆ

ในที่สุดเส้นหมี่ก็เปิดประตูรถ และใช้ความเร็วดั่งแมวยัดเข้าไปด้านใน เหมือนว่าสิ่งนี้สามารถทำให้เธอไม่ต้องไปคิดได้ และก็ไม่ต้องตื่นตระหนกได้

กลับเห็นว่า พอขึ้นมา ความสบายของรถหรู ก็เข้ามาในทันที ความกว้างในรถ และอุณหภูมิที่เหมาะสม ทำให้คนรู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัวทันที

แม้แต่อากาศก็ยังส่งกลิ่นหอมจางๆออกมา และหอมเป็นพิเศษ

เส้นหมี่ไม่กล้าพูด และไม่กล้ามองไปด้านหน้าด้วย เธอนั่งหลังแข็งไปที่เบาะหลัง กังวลว่าตัวเองจะดูน่าอึดอัด เธอจึงจงใจมองออกไปนอกหน้าต่าง แกล้งทำเป็นเพลิดเพลินกับวิวทิวทัศน์

ดังนั้น พอเธออยู่ต่อหน้าคนๆนี้ ที่จริงแล้วยังลืมไม่ลงอย่างที่เธอคิดไว้