ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 861

เพิ่งจะเรียกชื่อหนึ่งออกมา พยาบาลที่กำลังดูแลคนป่วยอยู่ในห้องผู้ป่วย หลังจากเห็นว่าเธอมาแล้ว เหมือนยกภูเขาออกจากอก รีบเอายาฉีดในมือให้เธอไปทั้งหมด

คราวนี้เส้นหมี่ไม่ได้ปฏิเสธ หลังจากรับมาจึงเดินไปที่เตียงผู้ป่วย

เทียบกับเมื่อวาน ชายหนุ่มผู้นี้ยิ่งดูซีดเผือด แถมดูอ่อนแอมาก เมื่อมองไปแวบหนึ่ง สองตาเขาปิดสนิทนอนนิ่ง หากไม่ใช่ยังรับรู้ได้ถึงเสียงหายใจของเขา

คงอดคิดไม่ได้ว่าเขาไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว

ฆ่าตัวตาย?

เขาคนเดียวต่อสู้กับโรคร้ายมาอย่างยาวนาน ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นคนที่ยึดมั่นในการมองโลกในแง่ดีและท่าทีอันเรียบง่ายมาโดยตลอด คงย่อมต้องเลือกที่จะจบชีวิตตัวเอง

เส้นหมี่ยืนอยู่ตรงหน้าเตียงของเขา ความรู้สึกผิดในใจถาโถมเข้ามา ทำให้เธอถึงกับเกือบจะหายใจไม่ออก

“คุณไวท์....”

“หมอคิตตี้ คุณไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ ผมแค่จู่ๆรู้สึก....เหนื่อยหน่ายกับโลกใบนี้ ปลดปล่อยเสียแต่เนิ่นๆ น่าจะดี”

ราวกับรับรู้ได้ว่าเส้นหมี่จะพูดอะไร ปาเวซคนนี้ โดยไม่คาดคิดพูดตัดบทหล่อน และปลอบประโลมหล่อนก่อน

เส้นหมี่มองอย่างเหม่อลอย

จ้องมองผ่านไป ถึงพบว่าตาทั้งสองข้างที่ปิดอยู่ของชายหนุ่มได้เปิดแล้ว

เพียงแต่เวลานี้ เขามองเธออย่างเงียบๆ ดวงตาสีอำพันคู่นั้นไม่มีคลื่นใดๆ สงบเสียจนราวกับว่าไม่มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นมาก่อน

เส้นหมี่ : “……”

ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ ใจเธอยิ่งหมดแรง

ราวกับว่า มีก้อนหินก้อนหนึ่งกดทับอย่างหนักหน่วงอยู่บนใจของเธอ เธอไม่มีทางที่จะยกโทษให้ตัวเองได้เลย

“คุณไวท์ คุณอย่าทำเรื่องโง่ๆอีกเลย ถ้าหากคุณไม่อยากให้ครอบครัวคุณดูแลคุณจริงๆละก็ ไม่เป็นไร ฉันสามารถยื่นเรื่องต่อโรงพยาบาล ไปเป็นหมอของครอบครัวคุณค่ะ”

ในที่สุดเธอก็พูดประโยคนี้ออกมา

ชายหนุ่มผู้นี้เมื่อได้ยิน รีบอาศัยความเร็วที่ตาเปล่ามองเห็น ฉายแววตามีประกายของเขาสักครู่

ในที่สุดเธอก็ตอบรับ

ณ ห้องผู้อำนวยการ

เมื่อไพบูลย์ได้ฟังเรื่องนี้ เขาตกใจมาก!

“คุณจะไปเป็นหมอของครอบครัวเขาเหรอ? แล้วคุณแสนรักทางนั้นจะทำยังไง? เขาเข้าไปเกือบจะหนึ่งเดือนแล้วนะ อีกสองเดือนก็จะออกมาแล้ว หากคุณไปตระกูลไวท์ แล้วจะไปเดอะวิวซีได้อย่างไร?”

“ดิฉันคงไม่ไปนานขนาดนั้นแน่นอนค่ะ ตอบรับเขาไปแบบนี้ ก็เพียงแค่จะให้เขาสงบชั่วคราว คุณก็ทราบดี ผู้ป่วยที่เป็นโรคร้ายแรงแบบนี้ มักจะคิดไม่ตกเอาง่ายๆ รอเขาอารมณ์ดีขึ้นหน่อยก็ได้แล้วค่ะ”

เส้นหมี่อธิบาย

ไพบูลย์ฟังจบ ถึงได้เข้าใจความคิดของเธอ

“หากเป็นแบบนี้ งั้นผมก็ไม่ต้องกังวลแล้ว เมื่อถึงเวลาถึงแม้ว่าอารมณ์ของเขาจะยังไม่มั่นคง ผมก็ยังสามารถส่งคนไปรับช่วงต่อจากคุณ”

“ต้องขออภัยด้วยค่ะ คุณไวท์ ที่บ้านดิฉันยังมีเด็กหนึ่งคน พักอยู่ที่นี่ไม่ได้ค่ะ ดิฉันต้องดูแลเธอค่ะ”

“คุณรับเธอมาอยู่ที่นี่ด้วยได้นะครับ”

ปาเวซกลับไม่รังเกียจแม้แต่น้อย

แต่เส้นหมี่ยังคงปฏิเสธ

เธอไม่ชอบพักอยู่ที่บ้านของคนแปลกหน้า ยิ่งต้องพาเด็กมาอยู่ด้วยแล้ว นั่นจะทำให้เธอไม่อิสระเป็นอย่างมาก ขณะเดียวกันก็รู้สึกไม่ปลอดภัยอีกด้วย

เส้นหมี่เริ่มที่จะไปกลับบ้านของชายหนุ่มผู้นี้ทุกวัน เพราะพิจารณาจากสองข้อข้างต้นแล้ว แถมยังมีเด็กอีกคนด้วย ไม่กี่วันที่เริ่มต้นนั้น เส้นหมี่ไม่มีเวลาส่งวีแชทไปหาคนในกองทัพคนนั้นอีก

หลังจากเธอกลับถึงบ้าน ดูแลเด็กอาบน้ำกินข้าวเสร็จ หัวถึงหมอนก็หลับ

หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ เมื่อเธอปรับตัวได้แล้ว มีเวลาคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา จึงหยิบโทรศัพท์มือถือคิดจะติดต่อคนผู้นี้

กลับพบว่า ในสัปดาห์ที่ผ่านมา นอกจากวันสุดท้ายนั้นที่เธอส่งข้อความไป ในวีแชทนี้ ก็ไม่มีข้อความใหม่ใดๆทั้งสิ้น เขาไม่ได้อยากพบเธอ

ใจของเส้นหมี่หล่นไปแล้ว

เขาไม่ได้คิดถึงเธอเลยสักนิดหรือ?

นอกเสียจากเธอเริ่มต้นก่อน เขาไม่ได้คิดจะติดต่อเธอจริงหรือ?

เธอรู้สึกถูกเมินเป็นอย่างมาก ในช่วงเวลาหนึ่ง แม้แต่ความสนใจที่จะติดต่อเขาไปก็หายไปไม่เหลือร่องรอย....