ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 880

รู้สึกประหลาดใจหน่อยๆ ไชยันต์ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขา กลับพูดก่อนแล้ว

เมื่อสิ้นเสียง สายตาของเส้นหมี่ก็มองไปยังผู้หญิงคนนี้

และพบว่า นี่คือผู้หญิงที่อายุราวสี่สิบกว่าปี ผิวขาวสะอาด สวมชุดสง่างาม ในตอนนี้ กำลังมองเส้นหมี่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

เส้นหมี่ “......”

คุณป้า?

ทำไมจู่ๆตระกูลเทวเทพถึงได้มีสมาชิกเพิ่มขึ้นมาอีกคนล่ะ? อีกอย่าง จากที่ดูรูปลักษณ์ของเธอแล้ว ดูไม่เหมือนเป็นคนประเภทหยิ่งผยองแบบมินตราด้วยสิ

“ใช่ ที่คุณป้าของเธอพูดก็ถูก แค่คนคนหนึ่งตาย ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตระกูลเทวเทพของเรา เธอไม่ต้องไปกังวลเรื่องพวกนี้หรอก พรุ่งนี้พาพวกเด็กๆไปก็พอแล้วล่ะ”

ไชยันต์เองก็พูดขึ้นแล้ว

ยิ่งกว่านั้นเขาคงความดุดันและดูถูกไว้ ไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา

พูดถึงขนาดนี้แล้ว เส้นหมี่ก็ปฏิเสธไม่ได้แล้วล่ะ และแล้ว เธอจึงต้องตามคุณป้าที่ชื่อพิมไป

“ก่อนจะมาที่นี่ ฉันได้ยินคนอื่นพูดกัน หลานสะใภ้ของเรากลับมาอีกครั้งแล้ว มันช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากเลย เพราะฉะนั้น ในตอนที่ทุกคนลงความเห็นว่าจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับกลับให้พวกเธอ ฉันก็เสนอตัวมาเลย”

ขณะที่ทั้งคู่ออกจากเดอะซีวิว คุณป้าคนนี้เดินไปด้วย แล้วก็คุยกับเส้นหมี่ไปด้วย เสียงนั้น อ่อนโยนอย่างมาก

เส้นหมี่กวาดสายตาไปมองเธอ

หลังจากที่กลับมา ผู้หญิงที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ เส้นหมี่เจอมามากแล้ว มีมินตรา แล้วก็นีรวรรณ

ไกลออกไปอีก เนติเองก็ถือว่าเป็นหนึ่งในนั้น

แต่ว่า พวกเธอทั้งหมด ไม่มีใครที่ดีสักคน เบื้องหน้าทำเป็นเกรงอกเกรงใจสนิทสนม แต่ความจริง มีแต่ความคิดว่าจะฆ่าเธออย่างไรดี

แล้วผู้หญิงที่ชื่อพิมเจ้านี่ล่ะ?

เส้นหมี่ออกจากเดอะซีวิวไปพร้อมกับเธอ จากนั้น ไม่นาน พวกเธอก็มาถึงที่ที่รุ่งเรืองที่สุดของเมือง และมาถึงร้านสั่งตัดชุดสำหรับออกงานที่ไฮโซ

“หลานสะใภ้ นี่คือร้านสั่งตัดที่ไฮโซและดีที่สุดของที่นี่ เธอชอบสไตล์ไหน?”

“ฉันหรือคะ?”

เส้นหมี่นิ่งไป เพิ่งจะเข้าใจ เธอพามาสั่งตัดชุดราตรีให้นี่เอง

แค่ทานอาหารเอง จำเป็นต้องทำขนาดนี้เลยหรือ?

เส้นหมี่กวาดตามองชุดราตรีที่แขวนเต็มร้านไปหมด จึงปฏิเสธ “ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่ทานอาหารเองนี่คะ”

“ไม่ได้ ต้องสั่งตัดสิ คุณท่านกำชับมาเลยนะ หลานสะใภ้ ไม่ต้องปฏิเสธแล้วนะ หลายปีมาแล้ว ฉันก็เพิ่งเห็นเขาใส่ใจเรื่องเรื่องหนึ่งขนาดนี้เป็นครั้งแรกเลย”

พิมเจ้าพูดโน้มน้าวเธอขึ้นอย่างตั้งใจอีกครั้ง

เส้นหมี่เม้มปาก สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

เมื่อสั่งชุดราตรีเรียบร้อยแล้ว พิมเจ้าก็พาเธอไปซื้อเครื่องประดับที่ร้านเครื่องเพชร ล้วนเลือกแต่อันที่ดีที่สุด ช่างชวนให้อิจฉาเสียจริง รวมไปถึงมินตราที่ตอนนี้มาช้อปปิ้งที่นี่เหมือนกันพอดี

“คุณนายมัลล่า?”

“ฉันมีธุระนิดหน่อย พวกเธอไปช้อปเถอะ ขอตัวกลับก่อนนะ”

เธอหันหลังเดินจากไป เหล่าคุณนายตระกูลขุนนางต่างพากันมองด้วยความมึนงง

ภายในร้านเครื่องเพชร เส้นหมี่และพิมเจ้าทั้งคู่ไม่ได้เห็นภาพเหตุการณ์นี้ หลังจากที่พวกเขาซื้อเครื่องประดับเสร็จ ทันใดนั้น ก็ออกจากห้างสรรพสินค้านี้ไป

“หลานสะใภ้......”

“คุณเรียกฉันว่าหมี่ก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอกค่ะ” เส้นหมี่พูดแทรกเธอขึ้นมาในรถ

พิมเจ้านิ่งไปครู่หนึ่ง

เพียงชั่วครู่ เธอก็ได้สติกลับมา เธอยิ้มขึ้น “ได้สิ หมี่ ถ้างั้นเรากลับบ้านกันเลยไหม?”

เส้นหมี่ส่ายหัว “ยังดีกว่าค่ะ เวลานี้แล้ว พวกเด็กๆคงใกล้จะเลิกเรียนแล้ว ฉันจะไปรับพวกเขาสักหน่อย”

“ได้สิ ฉันจะไปที่ภัตตาคารอองฟองพอดี ไปสั่งอาหารสำหรับวันพรุ่งนี้ หมี่ เธอต้องระวังตัวนะ” สุดท้ายก่อนที่พิมเจ้าจะจากไป เธอย้ำเตือนอีกครั้ง

ความช้าอืดอาดแบบนี้ แทบจะตามพี่ภาที่อยู่ที่เรืองรองทันแล้ว

เส้นหมี่ก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังคิวเอสวาย

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาที่โรงเรียนแห่งนี้ ก่อนหน้านี้ แม้จะรู้มาก่อนแล้วลูกชายทั้งสองของเธออยู่ที่นี่ แต่ด้วยฐานะตัวตนของเธอยังไม่ได้เปิดเผย เธอจึงไม่กล้ามา