ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 883

เย็นวันนั้นหลังจากที่เส้นหมี่พาเด็กทั้งสามกลับมาที่เดอะวิวซี ก็เอ่ยเรื่องนี้กับไชยันต์

“โรงเรียนสาธิตปฐมเขตทหาร?” ไชยันต์ได้ยินชื่อโรงเรียนนี้ ก็ตกตะลึง “พ่อของพวกเขาพูดเหรอ?”

“ค่ะ เขาบอกว่าโรงเรียนนั้นดีกว่า!”

เส้นหมี่พยักหน้า แล้วย้ำสิ่งที่แสนรักพูดกับเธออีกครั้ง

ผลปรากฏว่า เธอเพิ่งพูดจบ ตาแก่คนนี้กลับแสดงท่าทางที่รู้สึกเหลือเชื่อจริงๆ

“โรงเรียนนั้นจะดีกว่า คิวเอสวายได้ยังไง? คิวเอสวายเป็นถึงโรงเรียนดีที่มีชื่อเสียงของพวกเราที่นี่ ที่นี่ไม่ดูสถานะอำนาจของนักเรียน และก็ไม่ดูว่าครอบครัวมีหรือไม่มีเงิน การรับเข้าเรียนขึ้นอยู่กับความสามารถของนักเรียน ไม่ดีตรงไหน?”

“...”

ผ่านไปครู่หนึ่ง เส้นหมี่ถึงได้พูดขึ้น: “วันนี้รินจังเข้าเรียนที่โรงเรียนอย่างทรมานมาก เธอเป็นเด็กที่มีคุณสมบัติธรรมดา ถ้าหากฝืนให้เธอไป คิวเอสวาย จะส่งไม่ดีต่อสุขภาพกายและใจของเธอ”

“เป็นแบบนี้เองเหรอ?”

“ค่ะ พ่อของเธอก็พูดแล้ว ว่าเหมาะสมกับโรงเรียนธรรมดา”

เส้นหมี่ไม่ได้เอาคำดูถูกที่ชายคนนั้นมีต่อโรงเรียนแห่งนี้พูดออกมา ไม่อย่างงั้น เธอเกรงว่าคงทำให้ตาแก่คนนี้โมโหตาย

โชคดีว่าหลังจากที่ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับสุขภาพร่างกายของเหลนสาว ตาแก่อ่อนข้อแล้ว

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไป โรงเรียนสาธิตปฐมเขตทหารเถอะ เพียงแต่เหลนชายสองคนของฉัน พวกเขาฉลาดขนาดนั้น ไปโรงเรียนร้ายๆ เรียนหนังสือกับเด็กพวกนั้น น่าเสียดายจริงๆ”

ตาแก่นี่อ้าปากก็พูดว่าโรงเรียนร้ายๆ เมื่อพูดว่าคิวคิวกับชินจังจะไปเรียนที่นั่น ยิ่งโกรธแค้นยิ่งกว่าเดิม

เส้นหมี่ตกตะลึงครู่หนึ่ง

โรงเรียนนี้ เธอไม่ใช่คนที่นี่ จึงไม่รู้เกี่ยวกับโรงเรียนแห่งนี้

แต่ว่าในเมื่อพ่อของเด็กๆ เอ่ยออกมาเองว่าจะส่งพวกเขาไปเรียนที่นั่น งั้นเธอก็ไม่มีทางสงสัยถึงคุณภาพการเรียนการสอนของที่นั่น เพียงแต่ทำไมปฏิกิริยาของตาแก่ถึงเกลียดชังขนาดนั้นนะ?

เส้นหมี่ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่

แต่ถ้าหากเธอรู้ว่าตาแก่คนนี้อยู่ในกองทัพมาตลอดชีวิต ตัวเองไม่มีความรู้อะไร ก้นบึงของหัวใจเคารพนับถือคนที่มีวิชาความรู้และการจัดการ

บางทีเธออาจจะเข้าใจ

คืนนั้น ตอนที่เส้นหมี่จะเข้านอน เธอได้พูดเรื่องนี้กับลูกทั้งสามคน ลูกน้อยสามคนฟังแล้ว ก็เห็นด้วยอย่างดีใจ

“ดีจัง ผมชอบไปโรงเรียนนี้ หม่ามี๊ ผมบอกอะไรให้ คิวเอสวายที่เรียนอยู่ตอนนี้ ไม่เหมือนกับโรงเรียนด้วยซ้ำ”

“จริงเหรอ?”

เส้นหมี่ที่กำลังพับเสื้อผ้าแทนเด็กๆ ได้ยินลูกชายคนเล็กใช้คำพูดนี้เปรียบเทียบโรงเรียนแห่งนี้ ก็รู้สึกประหลาดใจมาก

คิวคิวพยักหน้าหัวน้อยๆ: “ใช่ครับ มันเหมือนสถาบันฝึกอบรมมากกว่า ใช้วิธีต่างๆ นานามาฝึกอบรมให้เป็นบุคคลที่ดีเลิศตามที่พวกเขาคิด”

เส้นหมี่: “...”

เธอหันข้างไปมองลูกชายคนโตที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ เธอ พบว่าเขาก็พูด “อืม” แสดงออกว่าเห็นด้วย

โรงเรียนนี้แย่ขนาดนี้จริงๆ เหรอ?

เส้นหมี่อดยินดีไม่ได้ที่เธอไปโรงเรียนในตอนบ่าย

“งั้นพวกเราฟังคุณพ่อ ไปโรงเรียนใหม่ พวกลูกต้องจำไว้ว่าหลังจากที่ไปโรงเรียนใหม่ จะต้องดูแลน้องสาวให้ดีนะ”

ลองชุดเสร็จ อาสะใภ้คนนี้ก็พาเธอไปทำผมแต่งหน้า รอถึงตอนที่ออกมาอีกครั้ง เวลาสำหรับงานเลี้ยงกลางวันก็มาถึงแล้ว

“เส้นหมี่ งั้นพวกเราไป ภัตตาคารอองฟองกันเลยเถอะ? พวกเด็กๆ ทางด้านคุณท่านจะพามาพร้อมกัน”

“ค่ะ”

เส้นหมี่ตอบตกลง

จากนั้นเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาตอนอยู่ในรถ เตรียมติดต่อชายที่ยังไม่เห็นแม้แต่เงา

[เส้นหมี่: สามี คุณมาตอนไหนคะ? งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มแล้ว]

[จุ๊บจุ๊บที่รัก: งานเลี้ยงอะไร?]

[เส้นหมี่: ...]

ผ่านไปหลายวินาที มองดูข้อความที่แสดงบนหน้าจอโทรศัพท์ เธออึ้งไปเลย

เขาไม่รู้เรื่องงานเลี้ยงของวันนี้ด้วยซ้ำ?

เป็นไปได้ยังไงนะ?

ไชยันต์บอกไว้ไม่ใช่เหรอว่า งานเลี้ยงของวันนี้จัดขึ้นเพื่อครอบครัวของพวกเขาไม่ใช่เหรอ? งั้นเขาที่เป็นคุณผู้ชายไม่รับรู้ นี่มันเรื่องอะไร?

เส้นหมี่ร้อนใจเล็กน้อย

[เส้นหมี่: ก็คือทานอาหารกับทุกคนในครอบครัวและแนะนำพวกเรา คุณไม่รู้เรื่องนี้เหรอคะ?]