ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 911

คนในสวนแห่งนี้ต่างตกใจมากแล้ว

ยายบุญคนนั้น สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ทันใด ก็เหมือนกับว่าถูกคนตบหน้า แดงแล้วขาว ขาวแล้วก็ขุ่นมัว อย่าได้พูดถึงว่าขนาดไหน

ที่สมรมณ์วัลย์ ความจริงแล้วคนที่นี่ต่างก็รู้ ต่างก็ชัดเจนดี ยายแก่แม่บ้านคนนี้ ดูเหมือนจะเป็นแค่สาวใช้

แต่ความจริงแล้ว มีหลายเรื่องประพันธ์ต่างฟังคำพูดของเธอ ก็เหมือนกับว่าเป็นเจ้านายอยู่ครึ่งหนึ่ง

นี่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมพิมเจ้าไม่กล้าพูดอะไร ยังมีตาสินก็ยังนิ่งอยู่อย่างนั้น

แต่คาดไม่ถึง เส้นหมี่ที่พึ่งมา ก็แสดงความโมโหออกมาอย่างไม่เกรงใจแล้ว

“คุณท่านใหญ่ ฉัน......ฉัน......”

“สมรมณ์วัลย์มีธรรมเนียมอย่างไร ก็ไม่เรื่องที่เด็กอย่างคุณจะต้องกังวล ทำไมเหรอ? คุณพึ่งจะเข้ามาในตระกูลเทวเทพได้ไม่กี่วัน ก็คิดอยากจะปืนขึ้นมาบนหัวฉันแล้วเหรอ?”

ปรากฏว่าประพันธ์ช่วยออกหน้าแทนสาวใช้คนนี้แล้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองจ้องมองมาที่เส้นหมี่ จากรำคาญกลายเป็นโมโหอ้าปากด่าขึ้นมา

พิมเจ้ากับพ่อบ้านสินได้ยินแล้ว ทันใดสีหน้าเปลี่ยนไปแล้ว

“คุณท่านใหญ่ คุณ......”

“คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันมาครั้งนี้ สิ่งสำคัญคือรับมอบคำสั่งของคุณท่านมา ดังนั้นในเมื่อสักครู่ในตอนที่สาวใช้พูดขึ้นมา ฉันไม่สามารถที่จะไม่ถามให้ชัดเจนไม่ได้ สมรมณ์วัลย์แห่งนี้ใครเป็นคนตัดสินใจเด็ดขาดกันแน่? ถ้าคุณท่านใหญ่บอกว่าเธอสามารถเป็นตัวแทนได้ละก็ ไม่เป็นไร งั้นฉันก็จะคุยกับเธอเลย แบบนี้จะได้ไม่ต้องรบกวนคุณท่านใหญ่”

ใครก็ต่างคาดไม่ถึง รับมือกับการด่าแบบนี้ เส้นหมี่ที่นั่งอยู่บนม้านั่งหินไม่ได้สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

เธอมองไปยังชายชราที่รำคาญจนโมโหคนนี้อย่างนิ่งๆ หลังจากนั้นอธิบายออกมาอย่างเป็นปกติ แล้วเธอก็หยิบสมุดบัญชีจากในมือตาสินมา หลังจากนั้น ยื่นให้กับยายบุญแล้ว

โอ้ว สุดยอด！！

พิมเจ้าตาโตอ้าปากค้างอยู่กับที่

แม้แต่พ่อบ้านสิน ก็กำลังสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากนั้นจ้องมองไปยังเด็กคนนี้ที่พูดตัดบทของเขา ทำให้ในใจของเขารู้สึกนับถือขึ้นมา

เด็กคนนี้ คุณท่านมองไม่ผิดจริงๆ

“คุณ----”ประพันธ์โมโหจนระเบิดออกมา！

ทว่ายายบุญคนนั้น ก็กระวนกระวายแล้ว เธอจะกล้ารับเรื่องนี้ได้อย่างไร พูดอย่างหมดเปลือก อยู่ที่สมรมณ์วัลย์เธอดูเหมือนว่าจะมีศักดิ์มีศรี ยืมเอาประพันธ์มายกตน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าไชยันต์

ไชยันต์ไม่ได้ถือว่าสำคัญอะไร！

“คุณผู้หญิง คุณคะนี่ฉันรับเอาไว้ไม่ไหวหรอก ฉันพูดมากไปแล้ว ฉันไม่รู้ที่ต่ำที่สูง ฉันเป็นแค่คนใช้ ทำไมถึงได้ไปยุ่งเรื่องของเจ้านาย? ฉันสมควรโดนตี！”

สาวใช้คนนี้ กลับอยู่ต่อหน้าทุกคน ตบปากตัวเองขึ้นมาแล้ว

มองดูแล้วพิมเจ้ากับตาสินทั้งสองตากระตุกขึ้นมาอีกแล้ว

“หมี่ คนที่เดินอยู่ด้านหน้าสุด คือเดือนใจมาจากสวนแมกโนเลีย ครอบครัวของพวกเขาตอนนี้เหลือเพียงเธอคนเดียวแล้ว แล้วก็คนที่เดินตามหลังมานั้น คือบัวงามมาจากเรือนกวางขาน ครอบครัวพวกเขา......ก็เหลือเพียงแม่หม้ายกับลูกกำพร้า”

พิมเจ้านั่งอยู่ข้างเธอ หลังจากมองเห็นคนเหล่านี้เดินตรงเข้ามา ----แนะนำให้เธอรู้จัก

เส้นหมี่พยักหน้า

เรื่องราวของสวนแมกโนเลียกับเรือนกวางขาน เธอรู้แล้ว

สวนแมกโนเลียวุฒิพลทำลายตระกูลหิรัญชาของพวกเขาจนครอบครัวพังทลายและมีคนตาย สามีของเธอแสนรักได้ฆ่าพวกเขายกครอบครัว เหลือเพียงผู้หญิงคนนี้ เธอรู้สึกว่ายุติธรรมเป็นอย่างมาก

จากนั้นเรือนกวางขาน……

เส้นหมี่มองไปยังแม่ลูกคู่นั้นที่เดินเข้ามาอย่างเคียดแค้น เธอรู้สึกเพียงว่าน่าหัวเราะสิ้นดี

ทั้งที่เก็บชีวิตเอากลับมาได้ ไม่ได้ถูกลากลงไปด้วย เธอไม่ได้รู้สึกว่าโชคดี ในทางกลับกันตอนนี้ได้เห็นพวกเขายังรู้สึกเคียดแค้น นี่เป็นเรื่องที่น่าหัวเราะเยาะมาก

แต่คนเล็กสุดที่พักอยู่ที่จาโกคนนั้น ได้เห็นเส้นหมี่แล้ว เขาทั้งเกร็งทั้งตื่นเต้นยิ้มมาทางเธอ เหมือนกับว่าไม่เคยเจอโลกภายนอกมาก่อนยังไงอย่างงั้น

เส้นหมี่กระตุกมุมปากมองไปทางเขา

“เอาล่ะ ทั้งคนต่างมาครบแล้ว งั้นตอนนี้ผมจะพูดอะไรกับทุกคนหน่อย ครั้งนี้ที่คุณผู้หญิงของพวกเรามา สิ่งสำคัญคือต่อไปนี้เดอะวิวซีจะมอบให้เธอจัดการดูแล วันนี้คุณท่านให้ผมพาเธอออกมาเดินดู ทำความเข้าใจกับพวกเราตระกูลเทวเทพ”

ตาสินเพื่อไม่ให้เหตุการณ์ในเมื่อสักครู่เกิดขึ้นอีก หลังจากคนมาครบ จึงยืนขึ้นมาเปิดฉากให้กับทุกคนก่อน