ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 92

งั้นเขาจะคืนลูกชายคนนี้ให้เธอไหม？

เส้นหมี่รีบร้อนจนเหมือนมดในรังร้อน ภายใต้การทำอะไรไม่ได้นั้น สุดท้ายเธอจึงพาลูกสาวรีบตามไปด้วย คิดว่าจะค่อยๆตามดู

เมื่อถึงเวลาจำเป็น คอยดูว่าถือโอกาสตอนที่คนกลุ่มนี้ไม่ทันสังเกต ค่อยพาลูกไปได้หรือไม่

แต่พอเธอพาลูกสาวมา ลูกชายที่ถูกอุ้มไปตรงหน้า ก็ถูกหมอเหล่านั้นพาเข้าไปในห้องตรวจแล้ว และก็ไม่ได้ถามอะไร ศาสตราจารย์แก่ๆคนนั้นก็พาเด็กไปตรวจ

“เดี๋ยวค่ะ！คุณหมอ ขอโทษนะคะ เด็กคนนี้ของฉันเขาไม่เป็นไร ไม่ต้องไปตรวจ”

เส้นหมี่ร้อนใจสุดๆ ในห้องตรวจที่แสนมิดชิดแบบนี้ เด็กตัวเล็กๆจะตรวจตามอำเภอใจได้ไง？คิวคิวของเธอก็ไม่ได้ป่วยอะไร เข้าไปมีแต่กลัวจนทำให้เขาตกใจได้

แต่ว่า หลังจากศาสตราจารย์คนนี้เห็นเธอ กลับดูเหมือนไม่ได้อะไรกับเธอ

“คุณคือใครเหรอ？”

“อ๋า？ฉัน……ฉันเป็นพี่เลี้ยงของเด็กคนนี้ค่ะ เพิ่งจ้างมา”เส้นหมี่ตอบกลับไปอย่างร้อนตัวเล็กน้อย

“ที่แท้ก็มาใหม่ งั้นคุณไม่รู้เหรอว่าทำไมคุณแสนรักนายจ้างพวกคุณถึงให้คุณมาเด็กมาที่นี่？เด็กคนนี้ โตมากับการหาหมอที่โรงพยาบาลตั้งแต่เด็ก เอาล่ะ ผมก็ไม่พูดอะไรกับคุณมาแล้ว คุณรออยู่ข้างๆละกัน ผมจะพาเขาไปตรวจตอนนี้”

จากนั้นศาสตราจารย์คนนี้ก็ไม่สนใจคำทักท้วงของเส้นหมี่ ให้ผู้ช่วยอุ้มเด็กเข้าไปในห้องตรวจโดยตรง

เส้นหมี่：“……”

ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่คุณหนูชินจังที่เขาพูดถึง แต่เป็นคิวคิวของเธอ

เส้นหมี่ทั้งโกรธทั้งร้อนใจ อยากเข้าไปอธิบาย แต่ตอนนี้ เด็กที่ถูกส่งไปนอนบนเครื่องตรวจนั้น คอมพิวเตอร์ด้านนอกค่อยๆปรากฏผลออกมา

“ส่วนปลายกระเพาะอาหารยังปิดไม่ดี และยังมีอาการบวม ช่วงนี้เกิดอะไรขึ้น？”

“น่าจะเป็นปัญหาด้านการกินอีกแล้ว เฮ้อ เด็กคนนี้”

พอศาสตราจารย์กับผู้ช่วยเขาเห็นภาพด้านบนที่โชว์มาแล้ว ก็เริ่มพูดคุยกันอย่างสงสาร

เส้นหมี่ได้ยิน ทันใดนั้นในหัวก็มีเสียง“หึ่ง——”อีกครั้ง

ปลายกระเพาะอาหารยังไม่ปิด？

จะเป็นไปได้ไง？คิวคิวของเธอแข็งแรงมาเสมอ ทำไมปลายกระเพาะอาหารยังไม่ปิดได้？เมื่อก่อนเธอไม่เคยพบว่าเขาเป็นเลย

เหมือนกับเธอดิ่งลงไปในโรงน้ำแข็งทันที หลังจากความกลัวถาโถมเข้ามาแล้ว จากนั้น เธอไม่สนอะไรอีก เหมือนคนบ้า ถลาเข้าไปอยู่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ระหว่างหมอสองคนนี้

“เป็นไปไม่ได้ ปลายกระเพาะอาหารเขาจะไม่ปิดได้ไง？นี่มันเป็นไปไม่ได้！”

“คุณพี่เลี้ยง มันจะเป็นไปไม่ได้ได้ไงกัน？คุณชายเล็กของพวกคุณ มีปัญหาด้านนี้มาเสมอ ไม่ใช่แค่นี้ เขายังมีลำไส้เล็กกว่าคนอื่น และประสิทธิภาพการทำงานของไตก็ยังไม่พัฒนาเต็มที่เหมือนคนอื่นๆด้วย พวกนี้ เจ้านายคุณไม่ได้บอกคุณเหรอ？”

ทำไมดูแล้ว……หน้าเหมือนยัยนี่จัง？

แสนรักตะลึงอย่างไรเหตุผลทันที：“หนูคือใคร？ทำไมมาอยู่นี่ได้？”

รินจังที่จู่ๆถูกแด๊ดดี้ถามก็ตกใจกลัว หน้าเล็กๆนั้นก็หลบไปที่ตัวหม่ามี๊ทันที：“หม่ามี๊……”

หม่ามี๊？

เธอเรียกเธอว่าหม่ามี๊？！！

แสนรักรู้สึกว่าหน้าเหยเก ทันใดนั้น ใบหน้าหล่อเหลาก็หม่นลงไป ความเดือดดาลพุ่งเข้ามาจากอก

“เส้นหมี่ เธอคือใคร？ทำไมเธอเรียกคุณว่าหม่ามี๊？”

“อ๋า？”

เส้นหมี่ที่นั่งในเก้าอี้ ในที่สุดก็ถูกเรียกให้กลับมามีสติอีกครั้งจากเสียงถามอันโกรธเกรี้ยวของชายคนนี้ พอเงยหน้าขึ้น เธอก็มองชายที่เดือดจัดทั่วใบหน้า แล้วก้มลงมองลูกสาวที่กำลังจะซ่อนตัวไปที่เธอ ด้วยความคาดไม่ถึง——

“เธอ……เธอคือ……”

“หม่ามี๊ พวกเรากลับบ้านกันเถอะ รินจังอยากกลับบ้านแล้ว”