ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 940

เป็นถึงคุณนายใหญ่แห่งตระกูลเทวเทพอาละวาดจนถึงขั้นนี้ พูดตามจริง คือดูไม่ได้เลยจริงๆ

แสนรักกำลังอยู่ในห้องดับจิต

จู่ ๆ ได้รับข่าวนี้ เขาเหลือบมองดูผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงหน้าตู้เก็บศพ

“ม็อกโก แม่นายมาแล้ว”

“……”

ไม่มีใครตอบ

ชายคนนี้นั่งแข็งทื่อเหมือนท่อนไม้อยู่ตรงนี้เป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้ว เหมือนกับว่าไม่ได้ยินอะไรแล้วทั้งสิ้น ดวงตาทั้งคู่ของเขาจ้องมองร่างไร้วิญญาณตรงหน้าอย่างว่างเปล่า ไม่มีการตอบสนองเลยแม้แต่น้อย

แสนรัก : “.......”

ขมวดคิ้ว สุดท้ายเขาก็หันหลังกลับ เตรียมที่จะออกไปรับมือเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

“ตอนนี้พวกเราพ่อลูกชดใช้หนี้หมดแล้วใช่ไหม?”

ทันใดนั้น ในห้องดับจิตที่แสนเย็นสงัด เสียงผู้ชายที่ฟังดูแหบแห้งก็ลอยมา แสนรักที่ก้าวเท้าเดินมาถึงตรงประตูทางเข้าได้ยินก็ชะงักฝีเท้าลง

คำพูดนี้ คือเขาพูดเหรอ?

เขาหันหน้ามา ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วแน่นเผยให้เห็นถึงความไม่พอใจจ้องมองไปที่คนคนนี้

“ม็อกโก ตอนนี้นายยังไม่ได้สติ นายควรจะไปพักผ่อน”

“ไม่ ฉันมีสติดีกว่าเวลาไหน ๆ” ในที่สุดม็อกโกก็เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาคู่หนึ่งที่ถูกเติมเต็มไปด้วยสีเลือด จ้องมองเขาอยู่อย่างไม่ละสายตา

“อันที่จริงนายก็ไม่ได้คิดจะปล่อยเขาไปใช่ไหม? พ่อของนายตายเพราะน้ำมือเขา แม่ของนายตายก็เพราะฉันเป็นสาเหตุทางอ้อม ดังนั้น ตอนนี้ฉันรู้เพียงแค่ว่า เขาตายแล้ว หนี้ที่พวกเราติดค้างครอบครัวนายได้ชดใช้หมดแล้วใช่ไหม?”

เมื่อเขาถามถึงประโยคสุดท้าย น้ำเสียงแฝงด้วยความสั่นเครือเล็กน้อย ในดวงตาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงฉ่ำที่จะเห็นได้น้อยมาก

ในใจของแสนรัก “กระตุก” เล็กน้อย

เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีนัก

“ฉันไม่เคยพูดว่านายติดค้างอะไรฉัน พ่อของนายก็คือพ่อของนาย ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนาย” ในที่สุดเขาก็แสดงให้เห็นจุดยืนของตัวเองอย่างชัดเจน

ใช่สิ เรื่องนี้ เขาแก้แค้น

แต่ไม่เคยนำเขามาจัดรวมอยู่ในรายชื่อ

ในที่สุดม็อกโกก็ได้รับคำตอบแล้ว ก้มหน้า หยดน้ำตาร่วงหล่นจากมุมตาของเขาและยิ้ม

ดี ชดใช้หมดแล้วก็ดี

ในที่สุดเขาก็ลุกยืนขึ้นมา จากนั้น เขาเคลื่อนย้ายศพของไชกุออกมาจากข้างในต่อหน้าต่อตาของแสนรักที่อยู่ข้างหลังเขา

“ม็อกโก นายจะทำอะไร?”

“ไม่มีอะไร ฉันก็แค่อยากพาเขาไปเจอแม่ฉัน ขอแค่เธอเห็นศพของพ่อฉัน จึงจะยอมไปจากที่นี่”

ม็อกโกตอบกลับหนึ่งประโยคอย่างเรียบเฉย

นิ้วมือทั้งสองข้างของแสนรักกำหมัดแน่นอีกครั้ง

มินตราพูดและร้องไห้อย่างขมขื่น เธอมองดูลูกชายคนนี้ เป็นครั้งแรกที่เธอเจ็บปวดรวดร้าวขนาดนั้น และก็ผิดหวังมากขนาดนั้น

ม็อกโกตกตะลึง

เขาไม่เคยได้ยินสิ่งเหล่านี้มาก่อนเลย

แต่เขารู้ว่า ตั้งแต่เล็กเขาก็ไม่ใช่คนที่ถูกชอบ

ไม่มีแม้แต่ครึ่งหนึ่งของความโปรดปรานของหลายชายหลานสาวทั้งสามคนนั้นในตอนนี้

นิ้วมือของม็อกโกค่อยๆ ม้วนงอขึ้นมา.......

ตอนที่อาของแกส่งจดหมายมาที่บ้าน พ่อของแกคือมีความสุข คือดีใจ แต่เมื่อเขาถือมันไปหาปู่ของแกด้วยความตื่นเต้น ตอนที่เตรียมจะไปอ้อนวอนแทนอาของแก ปู่ของแกกลับบอกเขาว่า เขาให้อภัยเขาแล้ว เพียงแค่ให้เขาพาผู้หญิงคนนั้นกลับมายอมรับผิด บ้านหลังนี้ก็ยังคงเป็นของขุนนาย”

ผู้หญิงคนนี้พูดไปๆ เธอก็หัวเราะขึ้นมาอยู่ตรงนั้นด้วย

ทั้งๆ ที่เจ็บปวดโกรธและสิ้นหวังขนาดนั้นแล้ว แต่เวลานี้ เพราะพูดถึงเรื่องนี้ เธอหัวเราะเยาะจนน้ำตาไหลออกมา

ความรู้สึกของมนุษย์ก็เป็นแบบนี้จริงๆ

ต่างก็เกิดออกมาจากพ่อกับแม่เดียวกัน ทำไมจึงได้แตกต่างกันมากมายขนาดนั้น? คนหนึ่งค้ำฟ้า อีกคนเหยียบย่ำอยู่บนพื้น หากเปลี่ยนเป็นใครก็ไม่มีใครจะรับมันได้หรอก

ดังนั้นสุดท้าย ในที่สุดไชกุก็ต้องเดินทางสุดโต่ง

ม็อกโกฟังแล้วตกตะลึงไปโดยสิ้นเชิง

เขาคิดไม่ถึงเลย บนตัวของพ่อผู้ขี้ขลาดคนนั้นของเขา ยังคงมีความลับช่วงหนึ่งที่บอกใครไม่ได้แบบนี้