ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 947

ถูกต้อง คนที่ปรากฏตัวขึ้น ณ เวลานี้ก็คือ ม็อกโก

แต่เขาดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นอีกคนอย่างสิ้นเชิง หนวดเครารุงรัง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ในฐานะนายทหารคนหนึ่ง เดิมทีเขาที่เป็นให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์ภายนอกเป็นอย่างมาก ในเวลานี้แม้แต่การแต่งกายเรียบร้อยขั้นพื้นฐานที่สุดก็ยังทำไม่ได้

“ใครอยู่ข้างใน?”

“รัก น้องชายของเธออยู่ข้างในน่ะ เขาเฝ้าอยู่ที่นี่ทั้งคืนแล้ว”

หลังจากที่ พิมเจ้า เห็นแล้ว มองดูที่ชายหนุ่มคนนี้ที่ดวงตาแดงก่ำ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารจับใจ

ม็อกโกไม่พูดอะไรต่อ

มีอยู่สักครู่หนึ่งที่เขาคิดจะหันหลังเดินกลับไป โดยไม่ยอมจะเข้าไปในบ้านแห่งนี้เลยแม้แต่น้อย

แต่เวลานี้ ร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งที่อยู่ด้านใน หลังจากที่ได้ยินเสียงของเขาแล้ว ก็เดินออกมาอย่างรวดเร็ว

“มาแล้วเหรอ? รีบเข้ามาสิ เรื่องราวทุกอย่างยังรอนายอยู่ถึงจะเริ่มได้”

แสนรักยืนอยู่หน้าประตูวิลล่าที่ด้านข้างติดป้ายอวยพรสีขาวไว้ หลังจากที่เห็นชายคนนี้ ก็ไม่ได้มีสีหน้าอารมณ์อะไรมาก เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ มองดูและพูดกับเขาอย่างเรียบเฉย

ม็อกโก : “.....”

เหลือบมองคนคนนี้ สุดท้ายเขาก็ยังคงยกเท้าก้าวเข้าไป

หลังจากที่เข้ามาแล้วกลับเห็นว่า ในเรด พาวิเลี่ยนแห่งนี้ ถึงแม้ว่าพิธีการทั้งหมดในงานศพยังไม่ดำเนินการ แต่ทั้งวิลล่านี้ก็จัดตกแต่งไปด้วยสีขาวละลานตา....

มีป้ายคำกลอนสีขาวแขวนอยู่ ยังมีดอกเบญจมาศอยู่ทั่วทุกที่

แม้แต่กรอบรูปที่บ้านของพวกเขามักจะแขวนไว้บนฝาผนัง เวลานี้ก็เปลี่ยนเป็นรูปภาพสีขาวดำ ด้านบนยังมีดอกไม้สีขาวกับผ้าไหมสีดำแขวนอยู่ด้วยอย่างชัดเจน

จู่ ๆ ม็อกโกก็หดรูม่านตาลงอย่างจัง

แทบจะในทันที หลังจากที่ความเจ็บปวดตรงหัวใจของเขาแผ่ซ่านออกมาอีกครั้ง เขายืนอยู่ตรงนั้น แม้แต่ก้าวเดินก็ยังโซซัดโซเซ

“นายเป็นอะไรไหม?”

แสนรักเห็นเข้าก็รีบเข้าไปประคองแขนของเขาไว้

แต่ในวินาทีที่เขาสัมผัสกับเขา ก็เหมือนว่ามีอะไรบางอย่างมาต่อยเขา ชายคนนี้จู่ ๆ กลับสะบัดเขาออกในทันที แล้วก้าวเท้ายาวๆ เดินตรงเข้าไปในห้องไว้อาลัย

มือของแสนรักค้างอยู่กลางอากาศ

พิมเจ้า ที่อยู่ด้านข้างก็เห็นแล้ว ทันใดนั้น สีหน้าเธอเองก็เปลี่ยนสี : “รัก เขา?”

“ไม่เป็นไร ไปแจ้งแขกผู้ร่วมงานเถอะ บอกว่าห้องไว้อาลัยเปิดหลังสิบโมงเช้า ให้พวกเขาคนที่มาแสดงความเสียใจได้เข้ามาแสดงความเสียใจ”

แสนรักหายกลับสู่สภาวะปกติ หลังจากที่กำชับหนึ่งประโยคอย่างใจเย็นแล้ว เขาก็เดินตามไปด้านหลังของชายที่อยู่ข้างหน้า แล้วเข้าไปด้วยกัน

นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่เขาสะบัดเขาสินะ

เป็นเวลาหลายปีมากแล้ว ตั้งแต่ตอนเขาอายุ 18 ปีที่ได้ช่วยชีวิตเขาไว้ที่สวิตเซอร์แลนด์ปีนั้น จนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลามากกว่าสิบปี ทุกครั้งเขาเปรียบเสมือนพี่ชายแท้ๆ ที่คอยเป็นห่วงให้อภัยเขาทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ

แม้ว่าบางครั้งที่แสนรักตัวเขาไม่มีเหตุผล เขาก็ไม่เคยเห็นเขาเคยโกรธกับตัวเอง

งั้นตอนนี้นับว่าอะไร?

“สมองนายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? ฉันไปไวท์ พาเลซ ทำไมฉันต้องไปสถานที่นั้นด้วย? นายคิดว่า ทุกคนบนโลกนี้ต่างก็ชอบมันเหรอ?”

“อย่างน้อยไชยันต์คือใช่!”

“งั้นนายไปหาเขาสิ นายมาพูดสิ่งเหล่านี้กับฉันทำไม?”

“เพราะว่าฉันกำลังยินดีกับนาย นายฟังไม่ออกเหรอ?”

ในที่สุดม็อกโกก็หันหน้ามา ภายใต้แสงไฟสีขาวสลัวๆ ใบหน้าทั้งหมดของเขาผ้าสีขาวบนศีรษะปิดคลุมอยู่ มุมปากเป็นสีแดง ริมฝีปากกลับดูดุดันเฉียบคม!

แสนรักมองจนอึ้งไป

เพียงครู่หนึ่ง หลังจากที่ความผิดหวังขนาดใหญ่ในใจของเขาแว๊บขึ้นมา แฝงด้วยความตระหนก เขาไม่เคยแม้แต่จะคิด ยกมือกำหมัดและต่อยเต็มแรงเข้าไปที่ใบหน้าของชายคนนี้

“นายมันไร้เหตุผลสิ้นดี!” เขาพูดคำราม!

“โครม--”

ทันใดนั้น ในโถงไว้อาลัยแห่งนี้ หลังจากที่แค่ได้ยินเสียงดัง “โครม” ม็อกโกที่ไม่ทันตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย ก็ล้มฟุบลงไปตรงหน้าห้องโถงไว้อาลัยที่วางโกศใส่กระดูกอยู่เพราะถูกต่อยด้วยหมัดๆ นี้

ดอกไม้สด ของเซ่นไหว้ เทียนไข....

ล้มระเนระนาดทั้งหมด!

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาตาไวมือไว โกศใส่กระดูกสองอันนั้นก็อาจจะร่วงหล่นลงมาเป็นแน่