ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 959

บังเอิญจัง?

ทางนี้แสงดาวเพิ่งจะบอกกับเธอ เรื่องที่เธอขึ้นเตียงกับม็อกโก และทันใดนั้นม็อกโกก็ถูกท่านไชยันต์ตามหาจนเจอแล้ว เรื่องนี้ทำไมถึงได้บังเอิญขนาดนั้น?

เส้นหมี่รู้สึกได้ว่าความผิดปกติเล็กน้อย เมื่อเธอจัดการแต่งตัวอยู่สักครู่ จากนั้นก็ออกมาจากเดอะวิวซี

“ตู๊ด......ตู๊ดตู๊ด..........”

“ฮัลโหล?”

ไม่นานก็มีคนกดรับสายโทรศัพท์ เสียงแหบแห้งของผู้ชายที่แสนคุ้นเคยดังผ่านมาทางโทรศัพท์ เมื่อได้ยินแก้มอมชมพูของเส้นหมี่ก็ร้อนผ่าวขึ้นมา

เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้

แต่ไม่นาน เธอก็ดึงสติกลับมาได้ : “ที่รัก พวกคุณอยู่ที่ไหนกันคะ? ฉันได้ยินว่าพวกคุณหาตัวม็อกโกเจอแล้ว?”

“อืม อยู่ที่ซีจาร์ คุณจะมาเหรอ?”

ผู้ชายคนนี้เพียงแค่ได้ยินน้ำเสียงสอบถามของเธอผ่านทางโทรศัพท์แต่นั้น ก็สามารถรู้ได้แล้วว่าเธอคิดจะทำอะไร

เส้นหมี่รู้สึกทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย : “ไปได้ไหมคะ? คือ........พี่สาวถามอยู่ตลอดเลย ฉันจึงอยากช่วยไปดูสถานการณ์แทนเธอหน่อยค่ะ”

เส้นหมี่ยกแสงดาวมาอ้าง

แต่ก็ไม่ได้บอกความจริงกับเขา เธอกลัวว่าหากเธอพูดไปแล้ว ผู้ชายคนนี้คงจะมีความคิดที่จะกระโดดบีบคอผู้หญิงคนนั้นเป็นแน่

แสนรักตกลงจริงๆ ด้วย ไม่นานนัก เขาก็ส่งตำแหน่งที่อยู่มาให้

เส้นหมี่ได้รับแล้วก็ตั้งค่า GPS นำทางเรียบร้อย เธอส่งข้อความหนึ่งหาแสงดาว บอกเธอว่าตัวเองไปซีจาร์ จากนั้นก็ออกเดินทาง

สำหรับผู้หญิงคนนี้ อันที่จริงเธอรู้จักดี เธออาจจะดูเย่อหยิ่งทะนง แต่ความเป็นจริงแล้วในใจของเธอกลับไม่ได้เข้มแข็งมากขนาดนั้น อีกทั้งเธอก็ยังซื่อบื้อด้วย

ซื่อบื้อพอที่จะชอบคนคนหนึ่งเป็นอย่างมาก แต่เธอจะไม่มีทางตามตอแยแบบไม่มีข้อจำกัด

สิ่งที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ เธอยังเด็ดเดี่ยวมาก กล่าวคือเป็นคนประเภทที่รู้ตัวดีว่าตัวเองไม่มีความหวังแล้ว คนแรกที่เกลี้ยกล่อมให้ตัวเองยอมวางมือก็คือตัวเธอเอง

ตัวอย่างเช่นประโยคนั้นของเธอเมื่อเช้า : “อย่างไรเสียฉันเองก็ไม่ใช่ครั้งแรก!”

ดังนั้น เธอก็จำเป็นต้องไปช่วยเธอดูให้ชัดเจน ตอนนี้สถานการณ์ทางนั้นเป็นอย่างไรกันแน่ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอจะไม่ยอมให้ถูกใครรังแกได้

คันเร่งใต้เท้าของเส้นหมี่ยิ่งเพิ่มความเร็วมากขึ้น

“วิ๊ง..........วิ๊ง.........”

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือที่เพิ่งจะถูกโยนไว้ด้านข้างก็สั่นขึ้นมา

เส้นหมี่เหลืองมองดู จึงทำได้เพียงแค่รับสาย : “ฮัลโหล? ใครคะ?”

“หมี่ ป้าเอง” ในสายโทรศัพท์มีเสียงของพิมเจ้าลอยมา ฟังดูแล้วเหมือนร้อนใจเล็กน้อย

“ค่ะ ป้า เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?”

“ใช่ คุณท่านตระกูลโชคศักดาคนนั้นมาที่เรด พาวิเลี่ยนแล้ว หมี่ เธอรู้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น? เขาพาคนมาตั้งแต่เช้าตรู่ นั่งไม่ยอมไปไหนอยู่ในห้องรับแขก!!”

แต่เธอไม่รู้ว่า เธอไม่ได้ไปที่ซีจาร์ ทางนั้น เธอกลับพลาดดูละครน่าตื่นเต้นร้าวใจมากฉากหนึ่ง

“คุณปู่ไชคะ คุณปู่ต้องเป็นคนตัดสินให้หนูนะคะ เมื่อคืนหนูมาหาเขาเป็นเพื่อนขวัญ แต่หนูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่ขวัญไปหาที่เขาอยู่ เธอก็ไม่กลับมา จากนั้นหนูก็เจอเขาที่ในโรงแรม เขา........เขาก็........”

ภายในห้องพักโรงแรมที่รกเพ่นพ่าน นิษาที่ใช้สองมือกอดเสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาด บนใบหน้ายังมีรอยฟกช้ำยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าของไชยันต์ ร้องไห้ราวกับเป็นมนุษย์น้ำตา

ไชยันต์สีหน้าเคร่งขรึม

เขารีบเหลือบมองไปดูบนเตียงนั้นทันที

กลับพบว่า ผู้ชายคนนั้นที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง เขากุมศีรษะของตัวเองอยู่ ยังคงเป็นสีหน้าท่าทางที่ปวดศีรษะมาก

เขาขมวดคิ้ว ดูเหมือนอยากจะนึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่กลับกลายเป็นว่า ความทรงจำในสมองของเขายิ่งสับสนมากขึ้น

“ม็อกโก! แกมันไอ้เหลือเดน แกยังจะพูดอะไรอีกไหม?”

ไชยันต์เห็นลักษณะท่าทางแบบนี้ของเขาแล้ว ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น อ้าปากดุตวาดขึ้นมา

ม็อกโกชะงักไป ในที่สุด เขาก็มองมาทางนี้ : “ผมจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แต่ที่โรงแรมมีกล้องวงจรปิดอยู่ทุกที สามารถไปเอามาย้อนดูได้”

“……”

“อีกอย่าง ที่ ไนท์คลับนั่นก็มีปัญหาด้วย เป็นไปไม่ได้ที่ผมจะเมาแบบนี้!”

ไม่เสียแรงที่เป็นนายทหารที่เต็มเปี่ยมไปด้วยประสบการณ์การต่อสู้