ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 96

“ทำไมล่ะ？”คิวคิวลืมตาโตๆทรงพระจันทร์เสี้ยวนั่นทันที

หม่ามี๊จะไม่มาเหรอ？

นี่เพราะอะไรอีก？เพราะเธอไม่ยอมมา หรือว่าแด๊ดดี้ไม่ให้เธอมา？

คิวคิวคิดว่า น่าจะเป็นแบบหลังมากกว่า

จริงด้วย พอเห็นเขาถามย้อน แสนรักที่ยืนตรงหน้ามองลงมาที่เขา ใบหน้าหล่อเหลานั้นทนไม่ไหวทันที：“ไม่มาก็ไม่ต้องมา ทำไมต้องมีเพราะอะไรด้วย？”

“งั้นก็แด๊ดดี้ไม่อยากให้เธอมาสินะ แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ยังโกรธเรื่องที่โรงพยาบาลอยู่ใช่ไหม？ผมบอกให้นะ เรื่องนี้แด๊ดดี้โทษคุณน้าไม่ได้ ผมโทรหาคุณน้า เพราะคิดว่าแด๊ดดี้ยุ่งมาก เลยให้เธอไปส่งผมที่โรงพยาบาล แด๊ดดี้อย่าโกรธนะ”

คิวคิวยังพยายามอธิบาย เขาได้ยินข้อความที่ชินจังส่งมาภายหลังที่โรงเรียนอนุบาล ถึงรู้เรื่องนี้ ก็เลยคิดว่าสาเหตุที่แด๊ดดี้โกรธเพราะสิ่งนี้มาตลอด

เขา“ป่วย”แต่ไม่ได้แจ้งเขาก่อน กลับไปแจ้งหม่ามี๊

แต่คิดไม่ถึงว่า พอเขาอธิบายเสร็จ ใบหน้าหล่อๆของแด๊ดดี้ก็ดูแย่ทันที！

“แด๊ดดี้โกรธเหรอ？ตอนนี้แด๊ดดี้คุยกับลูกเรื่องนี้ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป คุณอาเคจะไปส่งลูกที่โรงเรียนทุกวัน ที่บ้านก็มีน้าภาดูแลลูก”

“อะไรนะ？คุณอาเค？”

คิวคิวได้ยิน ทันใดนั้น หน้าเล็กๆนั้นก็ไม่พอใจเล็กน้อย

เขามาให้คุณอาเคไปรับส่งชินจังที่โรงเรียนอนุบาลทุกวันเนี่ยนะ？

งั้นแบบนี้ เขาก็ไม่คิดจะให้หม่ามี๊มา？ทำไมเขาทำแบบนี้？เขาไม่มีเหตุผลเลย？

เขาอิคคิวกับชินจังสองคนนี้ เพื่อให้เขาอยู่กับหม่ามี๊ ก็ไม่รู้ว่าใช้สมองไปมากแค่ไหนแล้ว และยังเปลี่ยนตำแหน่งของทั้งสองอีก

แต่ดูเขาสิ บอกไม่ให้เธอมา ไม่ให้เธอมาแล้ว

เขารู้ไหมว่าเพราะเรื่องนี้ ตอนนี้หม่ามี๊เลยเกิดความเข้าใจผิดใหญ่โต？เธอคิดว่าที่ป่วยคือคิวคิว กำลังรู้สึกผิดจนไม่อาจให้อภัยตัวเองได้

ทำไมเขาทำแบบนี้？ทำไมไม่มีเหตุผลขนาดนี้？

คิวคิวก็โกรธแล้ว เขากำหมัดยืนตรงหน้าแด๊ดดี้ ใบหน้าเล็กๆเต็มไปด้วยความโกรธ ในที่สุดก็ไม่มีรอยยิ้มอีก

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้รู้ไหมว่าแด๊ดดี้ทำให้คนรู้สึกไม่ชอบอย่างมาก？”

“ลูกพูดอะไร？ไม่ชอบ？”

“ใช่ ผมอยากชอบแด๊ดดี้ แต่แด๊ดดี้ดูแด๊ดดี้สิ เอาแต่โมโห เอาแต่รังแกคนอื่น ไม่มีใครชอบแด๊ดดี้แบบนี้หรอก ผมก็ด้วย！！”

เด็กที่เสียใจและผิดหวังมาก หลังจากพูดคำพูดที่ออกมาจากในหัวทั้งหมดนี้ด้วยตาแดงก่ำ จากนั้น เขาก็หันกลับปิดประตูดัง“ปัง”

แสนรักตะลึงงันทันที

น่าจะเพราะว่า คิดไม่ถึงว่าเจ้าเด็กนี่จู่ๆจะโมโหใส่เขา และยังเป็นคำด่าที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนด้วย

“อ๋า？พี่ค่ะ พี่ยังอยู่ในห้อง หม่ามี๊ พวกเราจะไปแล้วเหรอ？”รินจังลูกรักยังค่อนข้างกังวลกับคำถามนี้ หลังจากเห็นหม่ามี๊ ก็ถามทันที

เส้นหมี่ส่ายหน้า：“เปล่า น่าจะอีกสองวัน พี่ยังไม่ออกมาอีกเหรอ？”

เส้นหมี่ถามอีกครั้ง

หลังจากชินจังกลับมาก็ล็อกตัวเองไว้ในห้อง ที่จริงเส้นหมี่ไปง้อเขาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไม？เมื่อก่อนเป็นลูกชายที่มีเหตุผล และเชื่อฟังมาก

วันนี้ จู่ๆไม่ว่าเธอจะเรียกอย่างไร ด้านในก็ไม่มีเสียงตอบ

หรือเพราะว่าถูกหม่ามี๊รู้ความลับที่เขาป่วย？เลยละอายใจต่อหม่ามี๊ เลยซ่อนตัวเองไว้？

เส้นหมี่คิดแบบนี้ ทันใดนั้นในใจก็รู้สึกเสียใจ เหมือนมีดมาแทง

รินจังลูกรักพยักหน้า：“ใช่ค่ะ หม่ามี๊ พี่น่าจะไม่อยากไป พวกเราไม่ไปได้ไหม？”

“ไม่ได้ พี่ป่วยนะ จะต้องกลับไป ไม่เป็นไรนะ หม่ามี๊ไปทำอาหารก่อน รอกินข้าวแล้ว หม่ามี๊ค่อยคุยกับพี่ชายดีๆ พี่ชายต้องตกลงแน่”

เส้นหมี่ปลอบลูกสาวสักพัก จากนั้นเข้าไปทำอาหารที่ครัว

เส้นหมี่เชื่อมั่นในตัวลูกชายจริงๆ เพราะว่าตั้งแต่เด็กจนโต เขาก็มีเหตุผลมาเสมอ เธอเชื่อว่า แค่เธอคุยกับเขาดีๆ ก็จะไม่เป็นไร

แต่ว่า เธอคิดไม่ถึงว่า เวลาที่เธอทำอาหาร จนเอออกมาจากครัวอีกครั้ง หยิบกุญแจไปเปิดประตูห้อง จู่ๆในห้องก็ไม่มีใคร