ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 965

【เส้นหมี่ : เปล่า แค่อยากบอกพี่ว่า แผนการชั่วของนังคนต่ำช้านิษานั่นไม่สำเร็จ น้องชายพี่ขู่ผู้เฒ่าตระกูลโชคศักดานั่นจนอยู่หมัดแล้ว แน่นอนว่า ม็อกโกเองเขาก็ไม่ยอมแต่งงานด้วย】

ประโยคสุดท้ายนี่สำคัญที่สุด

แต่อีกฝั่งของโทรศัพท์ทางนั้น หลังจากที่นิ่งเงียบไปหลายนาที ข้อความที่ผู้หญิงคนนี้ส่งมาให้ กลับมีเพียงไม่กี่คำ

【แสงดาว : มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉันแล้ว】

【เส้นหมี่ : ............】

【เส้นหมี่ : อันที่จริงพี่สามารถบอกเขาได้ ไม่ว่าพวกพี่จะเป็นไปได้หรือไม่ได้? ฉันคิดว่า บางเรื่องคงต้องให้ตัวเองไปต่อสู้สักหน่อยเพื่อให้ได้มา พี่ไม่พูด แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าในใจเขาคิดอย่างไร?】

【แสงดาว : งั้นทำไมตอนนั้นเธอถึงยอมตาย ยอมพาลูกสองคนหนีไปต่างประเทศ ก็ยังไม่ยอมที่บอกน้องชายฉันสักคำ?】

【……】

เส้นหมี่เงียบไปอย่างสิ้นเชิง

นี่มันกระตุ้นโดนแผลเจ็บของเธอ

แต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้เธอฟังเข้าใจแล้ว จะว่าไป พวกเธอต่างก็ไม่อยากให้เอาเกลือมาโรยตรงบาดแผลตัวเองอีกในตอนที่บอบช้ำที่สุด แต่กลับเลือกหยิบเอาศักดิ์ศรีสุดท้ายที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด และเลือกที่จะจากไปอย่างมีศักดิ์ศรี

เส้นหมี่เองก็ไม่ได้เกลี้ยกล่อมอีก

อย่างไรก็ตาม สุดท้ายเธอก็ทิ้งประโยคหนึ่งไว้ให้เธอ นั่นก็คือถึงแม้ว่าเธอไม่สามารถแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ได้ ถ้าอย่างนั้น ขอเพียงแค่มีเธอเส้นหมี่อยู่ ยัยจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตระกูลโชคศักดานั่น ก็อย่าคิดแม้แต่จะได้เข้าประตูของตระกูลเทวเทพ!

——

เขตทหารโซน 13

รองผู้นำเดชาพาไชยันต์มา ในที่สุดก็มาเจอม็อกโกที่กำลังเจรจาอย่างดุเดือดอยู่กับผู้นำที่นี่

“ท่านจอมพล ในที่สุดท่านก็มาแล้ว!”

“ท่านจอมพล รอจนท่านมาถึงสักที”

หลังจากที่ผู้นำเหล่านี้เห็นไชยันต์แล้ว แต่ละคนต่างก็เหมือนกับว่าคว้าเส้นฟางช่วยชีวิตเอาไว้ได้แล้ว ตื่นเต้นดีใจจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา

เขตทหารยังคงจงรักภักดีกับไชยันต์เป็นอย่างมาก

หลังจากที่ไชยันต์โบกมือ ส่งสัญญาณให้พวกเขาออกไป เขาอยู่ในห้องทำงานคนเดียว จ้องมองดูไอ้หลานนอกคอกที่แม้แต่เห็นว่าเขามาถึงแล้ว ก็ไม่เห็นว่าจะมีท่าทีสำนึกผิดกับประหม่าเลยแม้แต่น้อย!

“มา พูดมาซิ แกคิดจะทำอะไรกันแน่?”

สุดท้ายไชยันต์ก็ฟังคำแนะนำของรองผู้นำเดชา ข่มไฟโกรธนั้นเอาไว้ก่อน แล้วเอ่ยปากถามอย่างใจเย็น

ม็อกโกอึ้ง

ประมาณว่าคิดไม่ถึงว่า ชายชราที่นิสัยโมโหใจร้อนมาแต่ไหนแต่ไร มาถึงขั้นนี้แล้ว กลับยังไม่โมโหอาละวาด ทุบโต๊ะใส่เขา

“ไม่มีอะไร ผมก็แค่อยากออกไปเที่ยวเล่น”

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้โมโห ม็อกโกเองก็ตอบมาหนึ่งประโยคอย่างตรงไปตรงมาเหมือนกัน

“เที่ยว?” ไชยันต์พยายามอดกลั้นเอาไว้อยู่ “ไปที่ไหน?”

“เมืองนอก ผมอยากไปเรียนต่อในคณะสถาปัตยกรรมที่เมืองY นี่คือสาขาที่ผมชอบ ได้ติดต่อทางนั้นไว้เรียบร้อยแล้ว ลาออกครั้งนี้ก็สามารถไปได้แล้ว”

จริงๆ ด้วย รองผู้นำเดชาเพิ่งจะพูดจบ ก็ได้ยินอีกครั้งว่าด้านในมีเสียงเหมือนอะไรบางอย่างในร่างกายแตกหัก ตามมาด้วย เสียงอู้อี้กลั้นเจ็บของผู้ชายคนหนึ่งลอยออกมา

“โอ๊ย.......”

“ฉันจะบอกแกให้นะม็อกโก วันนี้ฉันยอมตีแกไอ้เด็กเหลือเดนนี่ให้ตาย แกก็ไม่มีทางออกไปจากประตูใหญ่ของเขตทหารแห่งนี้!”

เสียงดุด่าแฝงด้วยความรุนแรงและโหดร้ายลอยออกมาจากในห้องทำงานแห่งนี้ คือแทบจะทำให้ทุกคนที่ได้ยินต่างพากันสั่นสะท้านไปทั้งตัว

ม็อกโกล้มฟุบลงบนพื้น สักพัก เขาก็กระอักเลือดออกมาจากในปาก ในที่สุด เขาหัวเราะเยาะ : “ดีสิ งั้นวันนี้ปู่ตีผมให้ตาย ถ้าปู่ตีไม่ตาย ปู่ก็คือหลานชาย!”

“แก—— “

นี่เป็นต่อต้านที่สุดประโยคแรกที่ม็อกโกเคยพูดในตลอดชีวิตของเขา

ไชยันต์โกรธจนสติสัมปชัญญะทั้งหมดที่มีหายวับไปในพริบตา!

เขายกเก้าอี้ตัวหนึ่งขึ้นมาอีกครั้ง เตรียมที่จะฟาดลงไปบนตัวของเขา

แต่ทันใดนั้น เขาสบตากับดวงตาคู่นั้นของเขา ดวงตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น เฉียบขาด ไม่เต็มใจ........ ยังมีความดุร้ายแล้ว หลังจากที่เขาตะลึงไป ทันใดนั้นก็เหมือนกับโดนคนสะกดจุดเอาไว้

เก้าอี้ตัวนั้นก็ไม่ได้ฟาดลงไปอีกเลย!

เขาไม่เคยเห็นสายตาอย่างนี้ของเขามาก่อนเลย

เด็กคนนี้ มีความอ่อนน้อมถ่อมตนมาตั้งแต่เล็กๆ ต่อหน้าหน้าเขาก็ยิ่งเป็นเด็กดีเชื่อฟัง ไม่เคยดื้อ เรียกได้ว่าเป็นแบบอย่างที่ดีที่สุดของตระกูลเทวเทพ แต่ตอนนี้ สายตาของเขาแบบนี้คือ?

“ทำไม? ไม่ลงมือแล้วล่ะ? อันที่จริงก็ดีนะ ตีตายแล้ว ผมเองก็ไม่ต้องออกไปไหนอีกแล้ว ปู่สบายใจ จะได้จบแล้วต่อกัน”