ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 967

ไชยันต์พ่นลมหายใจเฮือก และใช้ไม้เท้าเดินออกไปอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง

แสนรักไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ก้าวเท้าจะออกไป

“โอ๊ย......”

เสียงความเจ็บปวดของผู้ชายด้านหลังที่กำลังลากขาข้างนั้นที่ได้รับบาดเจ็บดังมา ฝีเท้าของเขาชะงักลง สักพัก ท้ายที่สุดก็วกกลับมา ยื่นมือให้เขาประคองตัวไว้

“ไม่คิดจะต่อต้าน?”

“อะไรนะ?”

“นายมันสมควรที่จะโดนเขาตีให้ตาย ยังจะไม่ขยับ นายรู้หรือไม่ว่าพฤติกรรมอย่างนี้ของนาย คือตัวการโดยตรงที่ทำให้เขากลายเป็นคนบุคลิกผิดปกติ?”

แสนรักที่ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชาพูดอย่างไม่พอใจ

ม็อกโก : “..........”

เอียงหน้ามาเหลือบมองชายคนนี้ สุดท้าย เขายังคงยิ้มอย่างไม่มีทางเลือก

ไม่อดทนไว้ แล้วจะให้ต่อสู้ไปตรงๆ งั้นเหรอ?

สองพี่น้องประคองกันออกไปจากเขตทหาร เมื่อออกมาด้านนอก ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของไชยันต์กับรองผู้นำเดชาอยู่แล้ว ม็อกโกเห็นเช่นนั้น ก็หยุดลงก่อนจะขึ้นรถ

“รัก นายจะกลับเมือง A จริงเหรอ?”

“ใช่”

“ทำไม?” เขาร้อนใจอีกแล้ว อย่างไรเสียตอนนี้ไชยันต์ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว และก็ไม่มีคนของเขตทหาร

“นายยังโกรธในคำพูดที่คุณปู่พูดเมื่อสักครู่ใช่ไหม? ฉันจะบอกนายให้นะ ตำแหน่งทายาทตระกูลเทวเทพตำแหน่งนี้ ถ้าหากนายคิดจะ......”

“ฉันไม่คิด”

แสนรักตัดจังหวะพูดเขาอย่างแน่วแน่อีกครั้ง

“นายฟังให้ดีนะ ฉันไม่คิดเลยสักนิด ฉันมาเพราะถูกบังคับ ไม่เคยคิดว่าที่นี่คือบ้านของตัวเอง บ้านของฉันอยู่ที่เมือง A พ่อฉันอยู่นั่น แม่ฉันก็อยู่ที่นั่น ยังมีคนอื่นในครอบครัวของฉัน ที่นั่นต่างหากที่เป็นสถานที่เกิดที่เลี้ยงดูฉัน หมี่ก็เช่นกัน เข้าใจหรือยัง?”

น้ำเสียงของเขาหนักไปเล็กน้อย เพราะว่าหลายครั้งที่ม็อกโกไม่เชื่อ เสียงของเขาเปลี่ยนเป็นตะคอกกับหมดความอดทนเล็กน้อย ในทุกๆ คำย้ำเตือนจุดเยือนที่แน่วแน่ของเขาอีกครั้ง

ม็อกโกถึงกับพูดอะไรไม่ออก

นานขนาดนี้แล้ว เขายังคงไม่ถือว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง?

เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อย

แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ดังนั้นตลอดทางจนกระทั่งมาถึงเรด พาวิเลี่ยน พี่น้องทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลย

จนกระทั่งม็อกโกจะลงรถ พิมเจ้าก็ออกมาจากในเรด พาวิเลี่ยนเพื่อต้อนรับเขา

“ใช่แล้ว เรื่องที่ซีจาร์ ผู้หญิงคนนั้นของตระกูลโชคศักดาก็แค่เล่นละครฉากหนึ่งขึ้นมา นายอย่าหลงกลพวกเขาล่ะ”

สุดท้ายแสนรักเตือนประโยคหนึ่งกับเขาในรถ

หา?

ม็อกโกตกตะลึง

รอจนกว่าตั้งสติได้ เขากำลังจะถามให้ชัดเจน ว่ามันเป็นอย่างไรกันแน่ แต่ชายคนนี้ก็ได้ขับรถออฟโรดสีเขียวทหารคันนี้ออกไปเสียแล้ว

เล่นละคร?

ทำไมเขาจึงรู้ว่านั่นคือละครฉากหนึ่ง?

งั้นในวิดีโอกล้องวงจรปิด ไม่ใช่บอกว่าคืนวันนั้นเป็นเขาที่ฉุดเธอเข้าไปเองเหรอ? เขาก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ ทำไมถึงรู้ว่านั่นคือละครฉากหนึ่งล่ะ?

“ที่รัก ฉันได้ยินว่าพวกเราจะกลับเมือง A กันแล้ว ใช่ไหม?”

เธอหายใจหอบมองดูผู้ชายที่อยู่ในห้อง และถามโดยที่ไม่สามารถยับยั้งความตื่นเต้นดีใจในใจไว้ได้

แสนรักจัดเตรียมสิ่งของที่จะนำกลับไปอยู่ในห้องนอน เห็นว่าในที่สุดผู้หญิงคนนี้ก็กลับมาแล้ว ในมือของเขาถือตู้เสื้อผ้าที่ถูกตัวเองพลิกค้นจนเพ่นพ่านไปหมด.......

“มาพอดีเลย นี่เป็นหน้าที่คุณแล้วกันนะ”

“……”

เขามักจะชอบตอบไม่ตรงคำถามแบบนี้อยู่ตลอด

แต่ เส้นหมี่ที่เข้าใจเขาได้ฟังแล้วนั้น กลับดีใจจนแทบจะบ้าแล้ว

“ได้ได้ได้ ฉันทำเอง คุณไม่ต้องทำ ทั้งหมดยกให้เป็นหน้าที่ฉัน!” เธอทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจ เสนอตัวทำทุกอย่างทั้งหมดนี้ที่จำเป็นต้องจัดระเบียบให้ตกอยู่ในมือของตัวเอง

ชายหนุ่มเห็นแล้ว ดีใจที่ไม่ต้องทำเอง

หยิบหนังสือมาเล่มหนึ่ง แล้วนั่งอ่านลงบนโต๊ะตัวเล็กตรงริมหน้าต่าง

แต่อ่านไปอ่านไป ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติเล็กน้อย เหมือนกับว่าด้านข้างของเขา มีสายตาสองดวงจับจ้องมองเขาอยู่ตลอด

แสนรัก : “............”

“คุณบอกว่า.......พาพวกเรากลับเมือง A?”

เส้นหมี่ที่ทิ้งเสื้อผ้าในมือลงแล้วเดินมา ยืนอยู่ตรงด้านข้างของเขาจับจ้องดูเขาแล้วถาม

แสนรักตัวแข็ง

สักพักก็ละสายตา แต่ยังคงมีท่าทีใจเย็นเหมือนไม่มีอะไรเหมือนเดิม เปิดอ่านหนังสือในมืออย่างใจเย็น : “ใช่ไง คุณไม่อยากกลับ?”