ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 971

"โอเคค่ะ น้าแจ๋วไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องพวกนี้นะคะ เธอมีวิธีของเธอ"

"ห๊ะ?"

น้าแจ๋วมีท่าทีเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

เพราะเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า พิมเจ้าที่ปกติเป็นคนยอมคนตลอดตอนอยู่เดอะวิวซีจะมีความสามารถไปจัดการกับพวกผู้หญิงร้ายกาจของ สมรมณ์วัลย์ได้

แต่ความจริงก็คือบ่ายวันนี้ พิมเจ้าที่เอาสมุดบัญชีกับเช็คธนาคารไปด้วย สามารถจัดการเรื่องนี้ได้อย่างราบรื่นเรียบร้อยแล้วจริงๆ เดือนใจและบัวงามนั่น

แม้กระทั่งประพันธ์!

ล้วนเกลียดเธอเข้ากระดูก

แต่ว่าเธอยังคงทำสำเร็จอย่างสวยงาม

ถ้าหากเธอไม่บังเอิญเจอคนที่ฆ่าตอนที่กำลังออกไปข้างนอก วันนี้ก็คงจะเป็นวันที่ดีที่สุดของพิมเจ้าแล้ว!

"ฉันก็ว่าทำไมผู้หญิงต่ำทรามบ้านนอกอย่างเธอถึงได้คิดหาวิธีการทำทุกอย่างเพื่อที่จะปีนเข้าไปในเดอะวิวซีนะ? ที่แท้ก็คิดแบบนี้นี่เอง ความทะเยอทะยานไม่น้อยเลยนะ"

ผู้หญิงที่ขวางทางพิมเจ้าตรงประตูสวมเสื้อโค้ทคอปกสีน้ำสดใส ทรงผมเป็นทรงลอนเล็กๆที่ได้รับความนิยมมากที่สุดสำหรับผู้หญิงวัยกลางคนในตอนนี้ เธอแต่งหน้าอย่างประณีตงดงาม คิ้วและดวงตาดูดุดัน

หลังจากเห็นพิมเจ้า เธอก็ถือกระเป๋าราคาแพงมาขวางไว้

พิมเจ้าเห็น ร่องรอยความสุขบนใบหน้าก็หายไปหมดในทันใด!

"นี...นีรวรรณ? เธอออกมาแล้วเหรอ?"

"ใช่ ฉันออกมาแล้ว เป็นยังไงบ้าง? ดีใจไหมที่ได้เจอฉัน?"

นีรวรรณก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว สีหน้าที่จ้องมองไปที่พิมเจ้าก็ยิ่งน่ากลัวมากขึ้น...

--

เส้นหมี่ไม่ได้สนใจเรื่องนี้

หลังจากที่เธอเก็บของเสร็จทั้งหมดแล้ว ก็เตรียมตัวไปรับแสนรักโรงพยาบาล

นี่คือแพลนของเธอ จู่ๆเมื่อวานหลังจากเธอได้ข่าวว่าเขารักษาหายกลับมาฟื้นตัวแล้ว หลังจากที่เธอดีใจสุดขีด ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ดังนั้นเธอจึงนัดไพบูลย์ให้มาตรวจทุกอย่างอย่างละเอียดในวันนี้

และในตอนนี้เขาน่าจะตรวจเสร็จแล้ว

"ฮัลโหล? พี่คะ ทางฝั่งพี่เสร็จรึยังคะ?"

"เสร็จแล้ว"

น้ำเสียงเย็นชาทุ้มลึกของผู้ชายดังออกมาจากโทรศัพท์ น่าฟังราวกับเหล้าบ๊วยที่เพิ่งเปิดจุกออก คำพูดแค่เพียงสองคำก็ทำเอาเส้นหมี่เคลิ้มไปไกลทันที

"โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันจะไปรับคุณ"

เธอหยิบกุญแจรถออกบ้านอย่างมีความสุข วิ่งเหยาะๆออกไปราวกับกำลังอุ้มกระต่ายน้อยไว้ในอ้อมแขนตลอดทาง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกชายและลูกสาวที่อยู่ข้างหลังเธอกำลังหัวเราะ

"หม่ามี๊ไปเดทกับแด๊ดดี้อีกแล้วเหรอ?"

"ใช่แน่นอน"

จิ้งจอกน้อยอิคคิวตอบยืนยันน้องสาวอย่างไม่ลังเล

ชินจังกลับไม่พูดอะไร

แต่จากที่เขาเล่นเกมอย่างจดจ่อพร้อมทั้งปฏิบัติการอย่างรวดเร็ว เขาก็ยอมรับ เพราะแค่เพียงใจไม่มีสิ่งรบกวนสมาธิ เขาจึงจะสามารถทุ่มเทความสนใจทั้งหมดไปกับการเล่นเกมได้

คิวคิวถูกเขาฆ่าจนเอาแต่กรีดร้อง!

ประพิศ?

คิดไม่ถึงว่าเขาต้องการเจอ? นี่มันจังหวะอะไรกัน?

เธอมองชายที่อยู่ข้างๆทันที

แต่กลับพบว่าเขาคนๆนี้เฉยเมยมาก ราวกับว่าได้ยินเรื่องเรื่องหนึ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง ใบหน้าที่เคร่งขรึมอย่างเห็นได้ชัดของเขาเต็มไปด้วยความเฉยเมย

"ไม่เจอ"

"ห๊ะ? นายไม่ไปเจอเหรอ?" ไพบูลย์แสดงความผิดหวังออกมาในทันใด

มันช่างแปลกมาก ผู้ชายคนนี้ไปเกี่ยวข้องกับประพิศอีกตั้งแต่ตอนไหน? เขาเป็นแค่หมอคนหนึ่ง ทำไมถึงรู้สึกว่าเขามีความเกี่ยวข้องกับใครก็ตามที่อยู่ที่นี่ก็ได้ทั้งนั้น?

เส้นหมี่เริ่มรู้สึกสงสัย

"ด็อกเตอร์ไพบูลย์ คุณก็รู้จักกับประพิศคนนี้ด้วยเหรอ? เขาต้องการพบสามีของฉัน แล้วทำไมต้องขอให้คุณเป็นคนส่งข่าวมา?"

"เอ่อคือ..."

จู่ๆไพบูลย์ก็ทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะ

ความจริงแล้วเขาไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับประพิศ

เหตุผลที่เขาเป็นคนส่งข่าวก็เพราะหลังจากที่ประพิศถูกตรวจสอบวินัย ไม่สามารถเจอใครได้ ส่วนไพบูลย์ ในฐานะที่เป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลแห่งนี้ หากจำเป็นก็จะถูกไวท์ พาเลซเรียกให้ไปตรวจร่างกายของบางคนที่เป็นเคสพิเศษ

จากนั้นประพิศจึงขอให้เขามาบอกต่อ

"เอาเป็นว่าฉันคิดว่านายไปเจอสักหน่อยจะเป็นการดีกว่า อีกไม่นานเขาจะถูกส่งตัวไปสำนักงานอัยการสูงสุดแล้ว ถ้าโทษทางกฎหมายถูกกำหนดออกมาแล้ว คาดว่าชีวิตนี้คงจะออกมาไม่ได้อีกแล้ว"