ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 976

"เกิดอะไรขึ้น?"

"ไม่...ไม่มีอะไร คือระหว่างทางตอนกลับไม่ทันระวังเลยได้แผลมา" เส้นหมี่ตื่นตกใจสายตาที่มองมาของเขาจึงรีบอธิบายจนติดอ่าง

ไม่ทันระวังเลยได้แผลมา?

ต้องไม่ทันระวังแบบไหนถึงจะได้แผลแบบนี้มา?

ใบหน้าที่เค้นความของชาวหนุ่มยังคงดูอารมณ์ไม่ดี แต่ว่าในเมื่อเธอไม่พูดอะไร เขาก็จะไม่ถามแล้ว เขาจึงทำเพียงดึงมือเธอมาดูอย่างละเอียดสักพัก จากนั้นก็พาเธอเข้าห้องนอนด้วยกัน...

"ทำไม่ค่อยดี ฉันจะทำแผลให้"

"ได้"

เส้นหมี่เห็นว่าในที่สุดเขาก็ไม่ถามต่อแล้ว แล้วเธอจะไม่ตกลงได้ยังไง

ยื่นอุ้งมือให้เขาอย่างเชื่อฟังทันที

"พี่คะ วันนี้พี่ไปเจอประพิศที่ไวท์ พาเลซ เขาพูดอะไรกับพี่คะ? ทำไมฉันได้ยินมาว่าคุณท่านก็ไปด้วย? เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะ?"

"ไม่มี อย่าคิดมาก"

ชายหนุ่มผู้กำลังก้มหน้าจดจ่ออยู่กับการทำแผลใหม่ให้เธอเอ่ยปลอบเธออย่างใจเย็น

เส้นหมี่ได้ยินเช่นนั้นก็โล่งใจ

"แล้วเขาคุยอะไรกับพี่บ้าง?"

"ถามเรื่องลูกชายเขาว่าแอบทำอะไรลับหลังฉันใช่ไหม?"

ชายหนุ่มหลบตาโกหกโดยที่หน้าไม่แดง หัวใจไม่เต้นรัว ในขณะที่นิ้วเรียวของเขาก็พันผ้าก๊อซไปด้วย ท่วงท่าสง่างามราวกับสุภาพบุรุษ

เส้นหมี่เชื่อเขาอีกครั้ง

ช่วยไม่ได้ ทุกครั้งที่ผู้ชายคนนี้ต้องการจะโกหกเธอ ด้วยไอคิวของเขา เธอไม่มีทางที่จะต่อต้านได้เลยจริงๆ

หลังจากพันแผลที่มือใหม่เสร็จแล้ว เส้นหมี่ก็ถามเรื่องที่จะกลับเมืองAอีกครั้ง

ในครั้งนี้แสนรักยังให้คำตอบที่แน่นอนกับเธอว่า "ออกเดินทางพรุ่งนี้ ฉันให้ดลธีเตรียมเครื่องบินส่วนตัวบินจากเมืองAมาที่นี่แล้ว พอเครื่องบินมาถึงเราจะบินตรงไปที่นั่นเลย"

"โอเคค่ะ"

เส้นหมี่มีความสุขสุดๆ

เธอพุ่งตัวเข้าไปหาอ้อมแขนของชายหนุ่มด้วยความรู้สึกดีใจสุดๆ เธอเขย่งปลายเท้าประทับรอยจูบของตนบนริมฝีปากชายหนุ่ม

แสนรัก "..."

ภรรยารุกขนาดนี้แล้ว

ในฐานะสามีก็ย่อมต้องตอบสนองอย่างกระตือรือร้นมากขึ้น

บ่ายวันนั้นเองคนใช้ที่เดอะวิวซีพบว่าคุณชายน้อยและภรรยาของพวกเขาหายไปอยู่ข้างบนนาน

และในตอนนั้นเองไชยันต์ต้องจัดการเรื่องของสมรมณ์วัลย์

"นีรวรรณ เธอทำให้ฉันต้องมองเธอใหม่จริงๆ ในหนึ่งปีที่ผ่านมาเธอเปลี่ยนไปมากจริงๆ จากผู้หญิงฉลาด มีไหวพริบ รู้จักกาลเทศะ กลายมาเป็นหัวโจ๊กที่คอยนำในเรื่อง ทำไม? ที่แท้เมื่อก่อนเธอใส่หน้ากากแสร้งทำมาตลอดหรอ?"

พอไชยันต์เห็นนีรวรรณที่ถูกคุมตัวมาคุกเข่าลงกับพื้นก็โกรธจัด

ถ้าไม่ใช่เพราะประพันธ์พี่ชายเขาคนที่ยืนอยู่ข้างๆที่รีบมาจากสมรมณ์วัลย์เพื่อมาขอความเมตตาให้ผู้หญิงคนนี้ ไม่แน่ว่าเขาอาจให้คนลากตัวไปหักขาตั้งนานแล้วก็ได้

"ไม่...ไม่ใช่นะคะ อารองคะ ฟังหนูก่อน หนู...หนูไม่ใช่คนแบบนั้น"

พอนีรวรรณได้ยินเขาถามเช่นนั้น หน้าเธอก็ซีดไปครึ่งหนึ่งแล้ว

แต่คนอย่างเธอนั้นเจ้าเล่ห์จนเป็นนิสัย บวกกับในใจยังไม่ยอมแพ้ ดังนั้นเธอจึงชิงปฏิเสธก่อนที่จะได้หลักฐานที่ชัดเจน

ในที่สุดประพันธ์ก็ตื่นตระหนกสุดๆ เขาไม่สนใจที่จะร้องขอความเมตตาให้ลูกสาวแล้วมาวิงวอนเรื่องนี้แทน "น้องรอง แสนเดียวพวกเราจะพอใช้ได้อย่างไร? พวกเราใช้เงินวันละหลายหมื่น"

"พวกแกทำไม่ได้? แล้วทำไมลำธารณีณถึงทำได้? วันละหลายหมื่น จ่ายค่าอะไรกัน? วันนึงเดอะวิวซีก็ไม่ได้ใช้จ่ายมากขนาดนั้น แกใช้จ่ายฟุ่มเฟือยขนานนั้นเลยหรอ?"

ไชยันต์โกรธมาก เขาเอ่ยปากตะคอกเสียงดัง

เขาที่อยู่ในกองทัพมานานหลายสิบปีจึงได้ฝึกนิสัยที่ดีอย่างการอยู่อย่างเรียบง่ายประหยัดได้ตั้งนานแล้ว ดูจากรถคันนั้นที่เขานั่งก็รู้แล้ว

ประพันธ์ถูกดุจนไม่กล้าพูดออกมา

เมื่อเหลือบมองดูลูกสาวที่กำลังมองเขาอย่างน่าสงสาร ในที่สุดเขาก็กัดฟันคุกเข่าลงต่อหน้าน้องชายท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย

"แก--"

"ได้ หนึ่งหมื่นก็หนึ่งหมื่น งั้นปล่อยลูกนีไปได้ไหม? ลูกชายสองคน หลานชายหลานสาวสามคนของฉันตายไปหมดแล้ว น้องรอง ฉันขอร้องให้แกปล่อยเธอไปเถอะ ถ้าเธอหายไปอีกคน ฉันคงอยู่ไม่ได้จริงๆ"

เขากลายเป็นคนฉลาดขึ้นชั่วพริบตา

ใช้ประโยชน์จากการที่ถูกกดขี่ทางการเงิน แล้วหันมาขอความเมตตาให้ลูกสาวแทน

พอไชยันต์ได้ยินเช่นนั้นก็แทบจะใจอ่อนลงทันที

ครอบครัวของพี่ชายเขาเป็นความเจ็บปวดในใจเขาจริงๆ ทุกๆเรื่องที่เกิดขึ้นในปีนี้

ขณะกำลังจะเอ่ยปาก

แต่ในตอนนั้นเองจู่ๆโทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงหน้าเขาก็สั่นขึ้น มีข้อความถูกส่งมา

[ไอ้เด็กทรพี: เพียงแต่วันนี้เธอสามารถออกจากประตูนี้ได้ ฉันรับรองว่าพรุ่งนี้จะสับเธอให้ละเอียดแล้วโยนให้หมากิน!]

[!!!!]