ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 979

ม็อกโกเงยหน้าขวับ สองขาก็หยุดเดินทันที!

"อืม เพิ่งไปงานราชการมา ทำไมนายถึงมาหาถึงที่นี่ได้? มีเรื่องอะไรรึเปล่า?"

"ไม่มีอะไร แค่อยากจะถามพี่ว่า ต่อไปนี้พี่วางแผนจะทำอะไรต่อ?"

สีหน้าของแสนรักเรียบนิ่งมาก

เขายืนอยู่ในด้านมืดของแสง สองมือสอดในกระเป๋ากางเกงสูทด้วยท่าทีสบายๆ ท่าทางทรงพลัง แต่ออร่าที่แผ่ออกมาจากตัวเขานั้นเกียจคร้านและสบายๆ

แม้แต่ใบหน้าคมที่หล่อเหล่าก็ยังดูสบายๆ

ม็อกโกชะงัก "วางแผน? นายถามถึงครอบครัวฉัน? หรืองาน?"

"งาน"

"ถ้าเรื่องงาน ฉันก็จะยังคงรับตำแหน่งหัวหน้าหน่วยรบพิเศษในค่ายทหารต่อ ทำไมเหรอ? ทำไมจู่ๆถึงถามแบบนี้ล่ะ?"

ม็อกโกรู้สึกประหลาดใจมาก

เพราะแต่ก่อนคนตรงหน้าไม่เคยถามถึงเรื่องงานของเขามาก่อน พวกเขาเป็นพี่น้องกัน ปกติมักจะสนับสนุนและห่วงใยกัน แต่การมาถามอย่างจริงจังว่าเขามีแผนอะไร

เขาไม่เคยโดนถามมาก่อน

"เปล่า ฉันเพียงแค่ได้ยินคุณท่านบอกว่าหลังจากประพิศหมดอำนาจ รัฐสภาจะต้องจัดหาผู้นำคนใหม่ทันที อำนาจทางการเมืองใหม่เกิดขึ้น จะต้องต้องการเหล่าผู้นำใหม่แน่นอน ถึงตอนนั้นพี่จะเข้าร่วมไหม?"

"อะไรนะ?"

ดวงตาของม็อกโกเบิกกว้างทันที "ฉันจะเข้าร่วมทำไม? ฉันไม่ได้เล่นการเมืองสักหน่อย สนามรบของฉันอยู่ที่นี่ เข้าสู่สนามรบฆ่าศัตรูสิถึงจะเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำ ฉันจะไปที่บ้าบอนั่นทำไม?"

คิดไม่ถึงว่าเขาจะปฏิเสธทันทีและน้ำเสียงของเขาค่อนข้างตื่นเต้น

แสนรักยืนอยู่ตรงนั้น ในที่สุดมุมปากของเขาก็ยกโค้งขึ้นเล็กน้อย...

ความจริงในจุดนี้ค่อนข้างคล้ายกับพ่อของเขา ว่ากันว่าตอนแรกที่ไชยันจะให้ขุนนายก้าวเข้าสู่วงการการเมือง ปฏิกิริยาตอบสนองของเขาเหมือนกับคนตรงหน้าเป๊ะไม่ผิดเพี้ยน

สิ่งนี้มันเรียกว่าอะไร?

สืบทอดสินะ

ของบางอย่างเช่นจิตวิญญาณทหารไม่จำเป็นต้องให้ลูกชายตัวเองสืบทอด เพียงแค่เป็นคนที่มีสายเลือดของตระกูลนี้ก็เพียงพอแล้ว

สุดท้ายแสนรักก็จากไปด้วยความพอใจ

ม็อกโกมองแผ่นหลังของเขาด้วยความแปลกใจ "เขากำลังทำอะไร? ถ่อมาเพื่อถามฉันเรื่องนี้?"

ผู้บังคับบัญชาท่านหนึ่งมาหาพอดี "ผู้พัน น้องชายคุณมาหาคุณด้วยเรื่องอะไร? ต้องการให้คุณไปส่งเขากลับบ้านรึเปล่า? ผมได้ยินมาว่าเขากำลังจะพาหลานชายหลานสาวของคุณกลับเร็วๆนี้"

ม็อกโก "..."

กลับบ้าน?

เขาจะกลับไปที่เมืองAแล้ว? แล้วเขาต้องไปดูด้วยสักหน่อยไหม?

แต่ก็สามารถเข้าใจ ตั้งแต่ไม่กี่เดือนก่อนหลังจากที่สองแสบไปก่อกวนโรงเรียน ทุกคนในโรงเรียนจึงล้วนรู้หมดแล้วว่าพวกเขาเป็นคนตระกูลเทวเทพ

ส่วนในตอนนี้หลังจากที่ข่าวคราวความวุ่นวายที่สมรมณ์วัลย์ออกมา

เชื่อว่า ทุกคนล้วนรู้ว่าคุณผู้หญิงของตระกูลเทวเทพอย่างเธอเป็นนายหญิงของตระกูลเทวเทพแล้วใช่ไหม?

เส้นหมี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพาเด็กทั้งสามไป จากนั้นออกเดินทางไปกับครูประจำชั้น เหล่านักเรียนและผู้ปกครอง

โชคดีที่ครูคนนี้รู้ว่าหากจำนวนคนมากเกินไปจะไม่ดี การออกเดินทางครั้งนี้จึงไม่ใช่ทั้งหมดทุกคน

"หม่ามี๊ ดูสิ ผมบอกแล้วว่าอย่ารับปากว่าจะมา หม่ามี๊ดูสถานการณ์ตอนนี้สิ"

อิคคิวเป็นเด็กที่คิดอะไรก็พูดออกมาตรงๆ หลังจากที่ถูกบังคับให้ขึ้นรถอย่างไม่มีความสุข ก็นั่งลงข้างแม่แล้วบ่นออกมา

พอหนูรินจังเห็นว่าพี่ชายของเธอไม่มีความสุข หัวเล็กๆก็ก้มลงคอตกอย่างอัดอั้น

โชคดีที่ในตอนนี้มีชินจัง

"อย่าว่าหม่ามี๊แบบนั้น หม่ามี๊แค่อยากให้เรามีความสุข อีกอย่างน้องก็ชอบ พวกเราก็ควรมาเป็นเพื่อนเธอ นี่เป็นหน้าที่ของคนเป็นพี่ชาย"

เขาสอนน้องชายของเขาอย่างมีเหตุมีผล

อิคคิวฟังแล้วก็ก้มหน้าลงด้วยความละอาย

เส้นหมี่ที่นั่งอยู่กับที่เห็นฉากของเด็กน้อยสามคนนี้กำลังปกป้องตัวเองและยังมีความสามัคคีรักใคร่เป็นหนึ่งเดียวกัน ในใจเธอก็รู้สึกประทับใจ