อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 107

“เขาใจดีจนทำให้ผู้คนเอ็นดู ปกติแม้แต่มดเขาก็ยังทำใจเหยียบไม่ได้ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมสวรรค์ถึงปล่อยให้คนดีๆอย่างเย่เฟิง ต้องมาทนรับความลำบากมากมายเพียงนี้ ”

“บางทีพวกเราก็อยากให้เขาปล่อยวางเรื่องยายของเขา เพื่อให้เขาไม่ต้องเหนื่อยมากขนาดนี้ แม้แต่ยายของเขาก็ยังขอร้องให้เขาปล่อยนางเอาไว้ แต่เด็กคนนี้ก็ช่างดื้อรั้น เขาไหนเลยจะกลัวตัวเองเหนื่อยจนตาย ยังไงก็ต้องมอบชีวิตที่ดีที่สุดให้ยายของเขาให้ได้”

กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าทำไม แต่หัวใจของนางกลับหนักอึ้งอย่างอธิบายไม่ถูก

“ท่านรู้หรือไม่ว่าบ้านของเขาอยู่ที่ไหน?”

“เขาอยู่ท้ายหมู่บ้านเสี่ยวเหอของเรา เขายากจนมาก เงินที่หามาได้ทั้งหมดก็หมดไปกับการรักษายายของเขา และเขาไม่มีเงินสร้างบ้าน ผู้ใหญ่บ้านของเราได้มอบกระท่อมมุงจากเก่าๆให้เขาหลังหนึ่ง เพื่อเป็นที่กำบังลมฝน”

ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนก็ยิ้มออกมา “เขาทำงานกับท่านที่นี่ ท่านให้ค่าแรงเขาวันละเท่าไหร่หรือ?”

“นี่ เขาไม่เอาค่าแรงจากข้าด้วยซ้ำ ข้าบังคับเอาให้เขา เขาก็เอาแค่วันละห้าเหวินเท่านั้น แต่เขานะ เขาก็ไม่ได้มาทำงานกับข้าทุกวัน”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เถ้าแก่ก็ชะงักไปชั่วคราว ทันใดนั้นเขาก็พูดอย่างลึกลับ “พูดถึงเรื่องนี้ มีเรื่องหนึ่งที่ข้าไม่เข้าใจมากก็คือ เย่เฟิงมักหายตัวไปทีละสองสามวัน เมื่อข้าถามเขาว่าเขาไปไหน เขาก็ไม่เคยปริปากบอก เขามักจะบอกแค่ว่าเขาออกไปหาเงิน แต่เจ้ารู้ไหม ทุกครั้งที่เขาหายไปแล้วกลับมา เขามักมีบาดแผลมากมายกลับมาด้วยเสมอ”

“บาดแผลมากมาย?” กู้ชูหน่วนประหลาดใจ

เป็นไปได้ไหมว่าเขาไปเป็นนักฆ่าและได้รับบาดเจ็บสาหัส?

“ก็นั่นนะสิ อเนจอนาถมาก อนาจจนทนดูไม่ได้ แถมบาดแผล...”

เถ้าแก่อยากพูด แต่ดูเหมือนเขาจะคิดบางอย่างออกจึงหุบปากฉับ ไม่ว่ากู้ชูหน่วนจะพูดอะไร เขาก็ไม่เปิดปาก แค่พูดว่า “เขายังทำงานบางอย่างในหอนางโลม เห็นว่าที่นั้นให้เงินเยอะ ที่หายไปคงจะเกี่ยวกับที่นั่นไม่มากก็น้อย โถ่ เด็กที่น่าสงสาร”

กู้ชูหน่วนรู้สึกสับสน

นี่หมายความว่าอะไร?

เกี่ยวข้องกับหอนางโลม?

คงไม่ใช่ว่าเขาขายตัวหรอกนะ?

“เก็บไว้เถอะ ครอบครัวท่านเองก็ลำบาก”

กู้ชูหน่วนซื้อเสื้อผ้าและอาหาร แล้วไปที่หมู่บ้านเสี่ยวเหอกับเถ้าแก่

หมู่บ้านเสี่ยวเหอตั้งอยู่ทางทิศใต้ของเมือง มีภูเขาและแม่น้ำที่สวยงาม แยกตัวออกจากใต้หล้า มองจากระยะไกล ชาวบ้านกำลังยุ่งอยู่กับการทำนาข้าว เด็กๆกำลังเล่นกันเป็นกลุ่ม

เมื่อเห็นเถ้าแก่นำนางมาทีนี่ ผู้คนมากมายจึงเข้ามาถามไถ่ เห็นได้ว่าขนบธรรมเนียมพื้นบ้านของที่นี่เรียบง่าย

ในไม่ช้ากู้ชูหน่วนก็มาถึงท้ายหมู่บ้าน

ท้ายหมู่บ้านเงียบเหงากว่าหน้าหมู่บ้านมาก

“แม่นาง เจ้าดูนั่น บ้านหลังนั้นก็คือบ้านของเย่เฟิง”