อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1133

กู้ชูหน่วนไม่คิดอย่างนั้น

การที่แคว้นแคว้นหนึ่งหวิดจะล่มสลายต้องมีปัจจัยหลายด้านแน่นอน ทำไมถึงจะเป็นแค่เพราะดวงตาผิดแผกคู่นั่นได้

ราชินีคือเจ้าของแคว้นน้ำแข็ง หากนางต้องการดวงตาของคนผู้นั้น แค่ออกคำสั่งก็ได้แล้ว ทำไมต้องให้นางไปเอาด้วย แถมยังห้ามไม่ให้เปิดเผยว่าเป็นนางที่ต้องการดวงตาคู่นั่นอีก

นางคุ้นเคยกับราชินีขนาดนั้นเชียวหรือ

ทำไมราชินีถึงเชื่อใจนางขนาดนี้

กู้ชูหน่วนคาดเดาจุดประสงค์ของราชินีไม่ออก

“หมอจิน คือข้างหน้านั่นแหละ พวกเราไม่สะดวกจะออกหน้า ส่งเจ้ามาได้เท่านี้ ที่เหลือก็มอบให้เป็นหน้าที่ของเจ้าแล้ว”

“ได้”

“หมอจิน ประสงค์ของฝ่าบาทคือต้องการเพียงดวงตาคู่นั้น และเจ้าต้องควักออกมากับมือเอง”

“...”

กู้ชูหน่วนมอบตาขาวให้พวกเขา ก่อนจะพลิกตัวลงจากม้า แล้วเดินเข้าข้างใน

งานบูชายัญครึกครื้นอย่างยิ่ง

นอกจากสำนักต่างๆ แล้ว ยังมีคนของขุนนางและประชาชนมุงล้อมอยู่มากมาย เรียกได้ว่าในสามชั้น นอกสามชั้น ห้อมล้อมแน่นหนาจนลมไม่อาจแทรกผ่าน

ท่ามกลางคนเหล่านั้นมีคนจำนวนไม่น้อยที่นางเห็นแล้วคุ้นตา

กู้ชูหน่วนเบียดเสียดกว่าค่อนวันถึงจะเบียดไปถึงข้างหน้าได้

ตระกูลต่างๆ ยังคงเป็นหัวหน้างานในครั้งนี้

กู้ชูหน่วนเงยหน้ามองไป กลับเห็นว่ามีคนหนึ่งถูกมัดอยู่บนกองฟืนกลางปะรำสูง

บุรุษรูปพรรณสูงเพรียว เสื้อผ้าสกปรกมอมแมม

บุรุษอายุอานามไม่มาก ประมากยี่สิบกว่าปี แต่กลับมีเส้นผมขาวโพลน หาผมดำไม่ได้สักเส้น ผมของเขายุ่งเหยิง มองไม่ออกว่ามีหน้าตาอย่างไร

ทว่าดวงตาคู่นั้นกลับทำให้กู้ชูหน่วนตะลึงหนัก

นั่นคือดวงตาอย่างไร ข้างหนึ่งสีฟ้า ข้างหนึ่งสีขาว ใสวาวราวกับหินเฮยเย่าที่ปราศจากตำหนิ ชวนให้คนเห็นแล้วต้องชอบจากใจ

ในใจของนาง คนที่ใสบริสุทธิ์ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมแม้แต่น้อยอย่างนี้ ควรงามมาก ควรมีผมดำที่นุ่มสลวย

เขาควรสะอาด ไม่ใช่เสื้อผ้ามอมแมมอย่างนี้เด็ดขาด

“อยู่ในความสงบ อยู่ในความสงบ” เจ้าบ้านไป๋หลี่เปล่งเสียง เมื่อนั้นผู้คนทั้งหลายจึงค่อยๆ เงียบลง

เจ้าบ้านไป๋หลี่เอ่ยขึ้น “สองสามปีนี้แคว้นน้ำแข็งของเราเจอกับภัยตั๊กแตนทุกหย่อมหญ้า ทางใต้อุทกภัย ทางเหนือภัยแล้ง ประชาชนเก็บเกี่ยวไม่ได้ อดอยากถ้วนทั่ว นี่เป็นเพราะตัวอัปมงคลมายังแคว้นน้ำแข็งของพวกเรา สวรรค์ทรงเมตตา ให้พวกเราหาตัวการร้ายพบ วันนี้พวกเราจะขจัดตัวอัปมงคลแทนฝ่าบาท แทนปวงประชา แทนสวรรค์”

“กำจัดมัน กำจัดมัน คืนวันสุขสงบของพวกเรา”

ประชาชนกู่ร้อง

กู้ชูหน่วนเห็นแล้วโมโหพลุ่งพล่าน

แถมพวกเขายังจุดไฟโดยตรง คิดจะเผาเขาให้ตายทั้งเป็น

พอเห็นไฟกำลังจะติด จู่ๆ นางก็ละเลยจุดประสงค์เดิมที่ราชินีแค่ต้องการให้นางควักดวงตาของเขาขณะมีชีวิต แล้วแตะปลายเท้า เตะคนที่จุดไฟลอยออกไปแรงๆ

ส่วนตนก็โบกแขนเสื้อ ยืนอยู่ข้างตัวหนุ่มน้อย เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขา มองทุกคนในที่นั้นด้วยสายตาเย็นชา ประกาศเสียงดัง “ใครกล้าเผาเขา”