อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1289

“วันนี้เดินทางไปการเผ่าเทียนเฟิ่น บรรดาข้ารับใช้และรถม้าของข้าต้องเก็บค่าเดินทาง ถ้าฮองเฮาเล็กอยากจะไป เจ้าก็จ่ายเงินด้วย ถ้าไม่อยากไป ข้าก็ไม่บังคับเจ้า เพราะเดิมทีเผ่าเทียนเฟิ่นก็ไม่ต้อนรับเจ้า”

“เท่าไหร่”

“ไม่แพงเลย แค่สองแสนตำลึง”

“สองแสนตำลึง?”

แค่รถม้าต้องการเงินมากขนาดนั้นเลยหรือ?

“ใครใช้ให้ข้ายากจนล่ะ เจ้าร่ำรวยจะต้องบริจาคมากหน่อยก็เป็นเรื่องปกติ”

เย่จิ่งหาน “...”

“ฮองเฮาเล็ก เจ้าคิดให้ดีนะ เจ้าอยากไปที่เผ่าเทียนเฟิ่นอย่างเปิดเผย นี่เป็นโอกาสเดียว ไม่สิ เจ้าน่าจะแค่อยากรู้ว่าเผ่าเทียนเฟิ่นอยู่ที่ไหน”

“ใช้เงินสองแสนตำลึงเพื่อซื้อตำแหน่งน่งของที่อยู่ของเผ่าเทียนเฟิ่น ข้ารู้สึกว่าการค้าขายนี้เจ้าได้เปรียบมากว่า”

เย่จิ่งหานพูดขู่ “ถ้ายังกล้าเรียกข้าว่าฮองเฮาเล็กอีก ระวังจะกลายเป็นใบ้”

“เอ๊ะ คนที่อยากจะเป็นฮองเฮาคือเจ้า ข้าไม่ได้บังคับเจ้าสักหน่อย”

หลังจากคำพูดนี้จบลง เย่จิ่งหานก็พูดอะไรไม่ออกอีกเลย

เมื่อวานไม่รู้ว่าเขานึกบ้าอะไร ถึงได้คิดจะแย่งตำแหน่งฮองเฮากับเวินเส้าหยี

ทั้งที่เขาไม่สนใจตำแหน่งฮองเฮาเลแม้แต่นิดเดียว

“ฝ่าบาท แย่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ฮองเฮา ฮองเฮาตาบอดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ทหารองครักษ์รีบวิ่งมารายงานด้วยเสียงหอบเหนื่อย

กู้ชูหน่วนชำเลืองมองไปทางเย่จิ่งหานเหมือนจะยังตามคำพูดไม่ทัน ไม่รู้ฮองเฮาที่พูดมาหมายถึงใคร

“ฝ่าบาท ไม่ใช่ฮองเฮาเล็ก แต่เป็นฮองเฮาใหญ่พ่ะย่ะค่ะ เมื่อครู่นี้ฮองเฮาใหญ่เป็นลมหมดสติไป หลังจากที่หมอหลวงตรวจอาการ พบว่าฮองเฮาใหญ่มองอะไรไม่เห็นแล้ว”

กู้ชูหน่วนลูบคางครุ่นคิด

มองไม่เห็น?

ตาบอด?

เมื่อวานยังไม่เป็นไรเลยไม่ใช่หรือ?

จะบอกว่าตาบอดก็ตาบอดเลยหรือ?

ดวงตาของเวินเส้าหยีปิดสนิท แต่เขามองไม่เห็นแสงสว่างแม้แต่นิดเดียว

เขานั่งอยู่ริมหน้าต่าง ในมือถือตำราไว้ แต่ตำรากลับหัวกลับหางอยู่

สีหน้าเขายังคงเหมือนเมื่อก่อน นิ่งสงบ เพียงแค่นั่งอยู่ริมหน้าต่างเงียบๆ ไม่มีสีหน้าวิตกกังวลหรือร้อนอกร้อนใจบนใบหน้าที่เหล่าทวยเทพช่วยกันแต่งปั้นมาอย่างหล่อเหลาสมบูรณ์แบบไม่มีใครเทียบได้นั้น

สายลมพัดผ่าน จนผมยาวปลิวไสว ราวกับเทพบุตรลงมายังเกิดใหม่บนโลกมนุษย์ ช่างรูปงามยิ่งนัก

ตอนที่กู้ชูหน่วนเดินเข้ามาในตำหนักหงส์เหิน บรรยากาศของที่นี่ค่อนข้างมืดมน

เวินเส้าหยีมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ ไม่ขยับเขยื้อน ราวกับรูปปั้นหินที่ถูกวางไว้ตรงนั้น

กู้ชูหน่วนยื่นมือออกไปโบกมือไปมาตรงหน้าเขา

แต่เวินเส้าหยีไม่มีท่าทีตอบสนองใดๆ

นางยกยิ้มและพูดว่า “เจ้าผีเสื้อ ข้าบอกแล้วว่าข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง เห็นไหมตอนนี้เจ้ายังคงเป็นใหญ่ที่สุดในวังหลัง แม้ว่าเย่จิ่งหานจะได้รับการเลื่อนขั้นเป็นฮองเฮาเล็ก แต่เขาก็ยังต้องขอทำความเคารพเจ้าที่เป็นฮองเฮาใหญ่จริงไหม”

เวินเส้าหยียังคงไม่ตอบสนอง แค่เพียงมองไปข้างนอกโดยไม่เพ่งมองไปที่จุดใดจุดหนึ่งและไม่แม้แต่จะกระพริบตา ไม่รู้ว่าเขากำลังมองอะไรอยู่

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจที่ข้าแต่งตั้งเย่จิ่งหานเป็นฮองเฮาเล็ก ในใจเจ้าไม่ชอบใจ เอาอย่างนี้ดีไหม หลังจากกลับเผ่าเทียนเฟิ่นวันนี้ ข้าจะพาคุณออกไปเดินเล่นนอกวังเพื่อพักผ่อนใจ ดีหรือไม่”