อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 459

ความคิดจะด่าแม่กู้ชูหน่วนก็มีแล้ว

เย่จิ่งหานจัดวางค่ายกลสังหารชั้นยอดที่บ้าคลั่งขนาดนี้ไว้ในเรือนพักร้อน คิดจะฆ่าใครกัน?

นางคิดว่าตัวเองเชี่ยวชาญด้านค่ายกล แต่การทำลายค่ายกลสังหารนี่ ยากกว่าการปีนขึ้นสวรรค์ซะอีก เพราะความสามารถในตอนนี้ของนางยังห่างอีกไกล

คิดจะมีชีวิตรอดในค่ายกล ก็ทำได้เพียงทนให้ผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว

ผู้เฒ่าฮัวตะโกนเสียงดัง “อึ้งอะไรกันอยู่ รีบไปรายงานนายท่านสิ”

“ขอรับขอรับขอรับ”

“เหล่าน้องชายทั้งเจ็ดในที่ลับ พระชายาพลาดเข้าไปในค่ายกลโหลฉาง หากว่าไม่มีความช่วยเหลือของพวกเรา กลัวเพียงแค่วันนี้พระชายาจะต้องเป็นหนึ่งศพกับอีกสองชีวิตแล้ว ท่านอ๋องดูแลพวกเราไม่น้อย ถึงแม้วันนี้จะตายอยู่ในค่ายกล พวกเราก็จำเป็นต้องช่วยรักษาสายเลือดของท่านอ๋องไว้”

“เพื่อท่านอ๋อง พวกข้าไม่กลัวที่จะต้องเสียสละ”

เสียงดังกังวานทะลุผ่านสถานที่ต้องห้าม ทะลุผ่านเรือนพักร้อน จนถึงหูของเย่จิ่งหานและคนอื่นๆ

ม่านตาของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไปทันที ตะโกนห้ามเสียงสูง “อย่าเข้ามา ค่ายกลนี่รุนแรงมาก”

ทว่าผู้เฒ่าฮัวและเจ็ดยอดฝีมือนั้นไม่ได้ฟังคำเตือนโดยสิ้นเชิง เข้าไปในค่ายกลพร้อมกัน ช่วยบรรเทาแรงกดดันให้กู้ชูหน่วน　　

มีความช่วยเหลือของพวกเขา กู้ชูหน่วนก็แอบโล่งใจไปเล็กน้อย แต่แรงกดดันในใจของนางยิ่งมีมากขึ้น

หากเกิดอะไรขึ้นกับพวกผู้เฒ่าเหล่านี้ เช่นนั้นก็ไม่ใช่ว่านางจะต้องติดหนี้ชีวิตคนอื่นแล้วหรือไง

พวกเขาทั้งเก้าร่วมแรงร่วมใจกัน ในที่สุดก็หาร่องรอยทางออกพบ และขณะที่พวกเขากำลังคิดจะทะลุประตูทางออกนั่นจากไป ค่ายกลโหลฉางก็เปลี่ยนไปอย่างมากในพริบตา แรงสังหารนั้นเพิ่มสูงขึ้นทุกรอบ เหล็กดัดอ่อนและเพิ่มขึ้นมากกว่าเมื่อครู่ถึงสิบเท่า

ยิ่งพวกเขาต่อต้าน ค่ายกลสังหารก็ยิ่งรุนแรง เหล็กดัดอ่อนก็ยิ่งหนาแน่นขึ้น

กู้ชูหน่วนเข้าใจอะไรบางอย่างได้ในพริบตา

เหล็กดัดอ่อนนี่เมื่อเผชิญกับความอ่อนก็จะอ่อน เผชิญกับความแข็งก็จะแข็ง แข็งชนแข็งกับพวกมันไม่ได้ผล ทำได้เพียงแสดงความอ่อนออกมา

“ฟู้ว.....”

ผู้เฒ่าคนหนึ่งหลบไม่ทัน ถูกเหล็กดัดอ่อนหั่นเป็นสองชิ้น ทั้งยังถูกหั่นซ้ำจนเละเทะ เลือดสดไหลริน ทั้งร่างมองไม่เห็นเลือดเนื้อจุดที่สมบูรณ์

“ท่านปู่วางใจได้ เหล็กดัดอ่อนพวกนี้จะทำร้ายผู้คนตามแรงสังหารและความกลัวบนร่างกาย หรือจะบอกว่า ท่านยิ่งต่อต้านพวกมันก็จะยิ่งโหดร้ายยิ่งดุเดือดขึ้น ท่านยิ่งอ่อนโยน พวกมันก็จะเมตตา จะไม่ทำร้ายพวกเราแม้แต่น้อย”

ทุกคนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

มีอาวุธลับที่มหัศจรรย์ขนาดนี้จริงหรือ?

ผู้เฒ่าฮัวจะฟังคำพูดของกู้ชูหน่วนอีกที่ไหน เขามองไปที่กู้ชูหน่วนด้วยความตื่นเต้น ชี้ตัวเองด้วยความสั่นเทา เอ่ยถาม “เจ้า.....เมื่อครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไร?”

“ท่านปู่ไงล่ะ ท่านอาวุโสกว่าข้า หรือจะให้ข้าเรียกท่านว่าหลานชายหรือ”

“ตั้งแต่ที่หลานสาวข้าเสียชีวิตไป ก็ไม่มีผู้ใดเรียกข้าว่าท่านปู่อีกเลย เจ้าเป็นคนแรก อีกทั้งท่าทางขณะที่ท่านเรียกท่านปู่ ก็ช่างเหมือนกับหลานสาวของข้ายิ่งนัก”

กู้ชูหน่วนเอ่อเสียงหนึ่ง

เรียกท่านปู่ไม่ใช่เป็นการเรียกตามมารยาทเท่านั้นหรือ?

ไม่ได้ทำเหมือนเขาเป็นท่านปู่แท้ๆจริงๆสักหน่อย