อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 460

ด้วยการเตือนของกู้ชูหน่วน ในที่สุดเหล็กดัดอ่อนก็หยุดลง

ผู้เฒ่าฮัวมาเบื้องหน้าของกู้ชูหน่วน แววตาสนิทสนมมากขึ้นเล็กน้อย “นังหนู ข้าเห็นเจ้าแล้วถูกชะตา เป็นอย่างไร สนใจจะมีความสัมพันธ์แบบปู่กับหลานหรือไม่?”

กู้ชูหน่วนหัวเราะเหอะเหอะ ปฏิเสธโดยไม่ลังเล “ไม่สนใจ”

“คิดว่าข้าไม่ได้มอบของขวัญการพบหน้ากันให้เจ้าใช่หรือไม่?”

ผู้เฒ่าฮัวล้วงของบนตัว ล้วงอยู่นานจึงล้วงกล่องเล็กๆใบหนึ่งออกมา

กล่องถูกแกะสลักเป็นภูเขาแม่น้ำอย่างงดงาม สีหม่นทั้งใบ โบราณเรียบง่ายไม่ได้หรูหรา น่าจะมีอายุอยู่บ้าง

กู้ชูหน่วนไม่สนใจของขวัญใดๆ ดวงตาสีดำขลับของนางกลอกไปมา คิดหาทางว่าจะออกไปอย่างไร

ผู้เฒ่าฮัวเปิดกล่องออก หยิบดาบไม้อันหนึ่งออกมา ลูบด้วยความรักและทะนุถนอมเล็กน้อย “แม้ว่าดาบเล่มนี้จะเป็นเพียงไม้ แต่ก็เป็นของสืบทอดอันล้ำค่าของผู้เฒ่าฮัวของพวกเรา บรรพบุรุษของข้ากำชับแล้วกำชับอีกว่า ละทิ้งชีวิตได้ แต่ไม่สามารถทิ้งดาบไม้เล่มนี้ได้ มันถูกผู้เฒ่าฮัวของพวกเราสืบทอดมานับร้อยปีหลายชั่วอายุคน มีความสำคัญเป็นพิเศษ”

“เดิมทีข้าต้องการส่งต่อมันให้ลูกชายของข้า น่าเสียดายข้ามีลูกสาวเพียงคนเดียว และลูกสาวก็ยังเสียชีวิตเพราะคลอดบุตรยากอีก หลานสาวตัวน้อยของข้าก็ติดโรคเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็ก สำหรับ.....เฮ้อ.....หากว่าเจ้ามาเป็นหลานสาวของข้า ข้าก็จะเอาดาบไม้นี่สืบทอดให้เจ้า”

กู้ชูหน่วนไม่แม้แต่จะมองตรงๆด้วยซ้ำ แต่กลับพูดอย่างรำคาญใจว่า “ข้าไม่ใช่เด็กอายุสามขวบ ดาบไม้เล่มนี้ท่านเก็บไว้มอบให้เหลนของท่านเองเถอะ”

“ข้าไม่มีลูกชายไม่มีลูกสาวและไม่มีหลาน จะเอาเหลนมาจากที่ไหน? เจ้าพูดเช่นนี้ ก็เพราะไม่ถูกใจดาบไม้เล่มนี้ หรือว่าไม่ถูกใจข้า?”

กู้ชูหน่วนกำลังอยากจะตอบว่า นางไม่ถูกใจทั้งสองอย่าง

พริบตาที่เหลือบผ่านไป กู้ชูหน่วนมีสีหน้าท่าทางตกตะลึง ถูกดาบไม้ดึงดูดเข้าให้ทันที

ทำไมดาบไม้อันนี้ถึงได้ดูคุ้นเคยเช่นนี้?

ถูกแล้ว เป็นภูเขารูปดาบบนเข็มทิศ

ดาบเล่มนี้รูปร่างเหมือนกับภูเขารูปดาบทุกอย่าง ปลายดาบหันขึ้นบน ฝักดาบเปิดอ้าครึ่งหนึ่ง ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางหมู่ภูเขาหลายหมื่นลูก ตัวดาบแฝงไปด้วยแรงสังหารมากมาย

ยังมีรอยเส้นบนดาบอีก เหมือนกับรอยเส้นของภูเขารูปดาบบนเข็มทิศ เหมือนแกะสลักมาจากแม่พิมพ์เดียวกันโดยแท้

กู้ชูหน่วนเดินขึ้นไปสองสามก้าว ทำเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย “ข้าขอยืมดาบไม้ของท่านมาดูหน่อย”

“นี่เป็นของดีที่บรรพบุรุษของพวกเราทิ้งไว้เชียว ยกเว้นคนในผู้เฒ่าฮัวของเรา ผู้อื่นล้วนไม่ให้ดู นอกซะจากว่าเจ้าจะเรียกข้าว่าท่านปู่”

ผู้เฒ่าฮัวภูมิใจที่ได้ครอบครองดาบสืบทอด

แต่ดูจากท่าทีเมื่อครู่ของกู้ชูหน่วน เขาไม่มั่นใจว่านางจะอยากเป็นหลานสาวของเขาหรือไม่

แม้ว่าจะคิด แต่จะให้นางเปลี่ยนมาเรียก เกรงว่าก็ไม่ง่าย

แต่ไม่ว่าอย่างไรที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ กู้ชูหน่วนกลับเรียกขึ้นมาอย่างอ่อนหวานแล้ว ต้องการความสนิทสนมมากเท่าไหร่ก็สนิทสนมมากเท่านั้น

“ท่านปู่ ท่านปู่ ท่านปู่......หลังจากนี้ท่านก็คือท่านปู่แท้ๆของข้า”

ทุกคนล้วนรู้สึกสับสนงงงันแล้ว

พระชายาหานนี่ก็เรียกเร็วเกินไปแล้วล่ะมั้ง

ปากก็ช่างหวานเกินไปแล้ว

ผู้เฒ่าฮัวเบ้าตาแดง ใจเต้นเร็วมากขึ้น “เมื่อครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?”

“ท่านปู่ไงล่ะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบท่าน ข้าก็รู้สึกสนิทสนมกับท่านมาก ต่อไปนี้ข้าเป็นหลานของท่านดีหรือไม่ ข้าจะปฏิบัติต่อท่านเหมือนเป็นท่านปู่แท้ๆของข้า”

ภายนอกกู้ชูหน่วนยิ้มอย่างบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่ดวงตาคู่นั้นเหลือบมองไปบนดาบไม้ในมือของเขาอยู่บ่อยๆ

“ดีดีดี หลานสาวที่น่ารัก ข้าก็รู้สึกว่าครั้งแรกที่ได้พบเจ้า ก็รู้สึกสนิทสนมเป็นพิเศษ บางทีนี่อาจเป็นโชคชะตาสินะ เจ้าวางใจได้ หลังจากนี้ปู่จะรักและเอ็นดูเหมือนเจ้าเป็นหลานสาวแท้ๆ ปู่จะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเจ้า เพียงแค่ปู่ยังมีลมหายใจ ก็จะไม่ปล่อยให้คนอื่นมารังแกเจ้า”

“มีท่านปู่รู้สึกดีจริงๆ”

“มีหลานสาวรู้สึกดียิ่งกว่า หากว่าหลานสาวข้ายังไม่ตาย นางก็คงจะโตเท่ากับเจ้าแล้ว”

ผู้เฒ่าฮัวทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะ ยิ้มจนหุบปากไม่ลง ไม่ช้า เขาก็ตระหนักได้ในพริบตา

เขารู้ หลานสาวผู้นี้ที่เขารับเป็นเด็กที่กตัญญูมาก

นี้เพิ่งจะรับเขาเป็นปู่ ก็รับบรรพบุรุษของเขาไปด้วยพร้อมกันทันทีแล้ว

“ท่านปู่ ท่านบอกว่าดาบไม้เล่มนี้ถูกสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ เช่นนั้นดาบไม้เล่มนี้เป็นบรรพบุรุษแกะสลักด้วยตัวเองหรือ?”

“อันนี้......บรรพบุรุษไม่ได้พูดไว้ ข้าก็ไม่ค่อยชัดเจนนัก”

“เหล่าบรรพบุรุษเห็นความสำคัญของดาบเล่มนี้ มันจะต้องมีเรื่องราวอะไรถูกต้องหรือไม่?”

“เรื่องนี้......บรรพบุรุษก็ไม่ได้บอกไว้เช่นกัน ข้าก็ไม่ค่อยชัดเจนนัก”

กู้ชูหน่วนมุมปากกระตุกเล็กน้อย เอ่ยถามอีกครั้ง

“ดาบเล่มนี้ดูเหมือนภูเขาลูกหนึ่ง มันคงไม่ได้ถูกแกะสลักตามภูเขาลูกไหนหรอกนะ”

“เรื่องนี้......บรรพบุรุษยังไม่ได้เอ่ยถึง ข้าก็ไม่ค่อยชัดเจนนัก”

โอ๊ย.......

ถามอะไรก็ไม่รู้สักอย่าง

ตาเฒ่านี่จงใจแกล้งนางหรือไม่เนี่ย?

“ท่านปู่ เช่นนั้นนอกจากบรรพบุรุษจะทิ้งดาบเล่มนี้ไว้แล้ว ยังทิ้งอะไรไว้อีกหรือ? หรือเป็นสิ่งที่เกี่ยวกับตำนานของดาบไม้เล่มนี้”

ผู้เฒ่าฮัวถอนหายใจ กล่าวด้วยใจคอแห้งเหี่ยวเล็กน้อย “ปู่ของข้าจากไปเร็ว พ่อของข้าก็จากไปอย่างรีบร้อน ก่อนที่จะจากไปก็ทิ้งดาบไม้ไว้ ให้พวกข้าแต่ละรุ่นปกป้องไว้ด้วยชีวิต ไม่ได้ทิ้งอะไรอย่างอื่นไว้เลย”

กู้ชูหน่วนแทบอยากจะกระชากท่านพ่อและท่านปู่ของเขาออกมาจากโลงศพ

เรื่องที่สำคัญเช่นนี้ พูดไม่จบจะตายจากไปได้อย่างไรกัน