อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 562

“รู้โดยประมาณแล้ว”

“อะไรเรียกว่ารู้โดนประมาณ เรื่องสำคัญยิ่งใหญ่ หากว่าล้มเหลวแล้ว พวกเราทั้งสองอาจจะต้องตายอยู่ที่เผ่าเทียนเฟิ่นนะ”

“น่าขัน ข้าเป็นเจ้าแห่งเผ่าปีศาจ แค่แผนที่แค่นี้ ข้าจะจำไม่ได้หรือ? ไม่ใช่แค่เดินเส้นทางเล็กๆหรือไง ข้ารู้แล้ว”

คำพูดนี้พูดซะจน ทำไมนางถึงได้เป็นกังวลเช่นนี้นะ?

นางหาคนผิดไปแล้วใช่หรือไม่?

กู้ชูหน่วนพาจอมมารคลำทางไปด้านหน้าตลอดทาง หลังจากออกจากเส้นทางลับแล้ว ก็ตีลูกศิษย์ของเผ่าเทียนเฟิ่นสลบไปสองคน เปลี่ยนใส่เสื้อผ้าของพวกเขา แล้วไปทางลานจิ้งหยุน

เผ่าเทียนเฟิ่นแสงไฟสว่างไสว เงาคนเป็นกลุ่มก้อน ดูเหมือนว่าจะหาอะไรบางอย่างอยู่

วันนี้เผ่าเทียนเฟิ่นเรียกได้ว่ามีเดินก้าวมีหนึ่งป้อมยาม สิบก้าวหนึ่งหน่วยรักษาการณ์ จากปากทางเส้นทางลับไปยังลานจิ้งหยุนมีการป้องกันแน่นหนา คิดจะผ่านด่านที่หนาแน่นนี้ไปยากกว่าที่นางคาดการณ์ไว้มาก

“ในระยะร้อยเมตรข้างหน้า อย่างน้อยมีค่ายกลสามอัน หน่วยรักษาการณ์ลับสิบจุด ผู้อาวุโสแปดคน รวมทั้งลูกศิษย์ของเผ่าเทียนเฟิ่นนับไม่ถ้วน ยังมีกับดักอยู่สามจุดกับมือธนูอีก” จอมมารกล่าวอย่างช้าๆ

กู้ชูหน่วนสูดหายใจด้วยความตะลึง “ในร้อยเมตรก็มีหลุมพรางมากขนาดนี้เชียว?”

ดูจากแผนที่ อย่างน้อยลานจิ้งหยุนก็ยังมีระยะทางอีกหลายพันเมตรเลยล่ะ นี่จะทำยังไง?

“เจ้ามีวิธีปะปนเข้าไปที่ลานจิ้งหยุนหรือไม่?”

“มีสิ แต่ว่าพาท่านไปด้วย คาดว่าคงผ่านไปไม่ได้”

“วิชาตัวเบาของข้าไม่แย่” กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างผ่าเผยจริงจัง

“ข้ารู้ว่าวิชาตัวเบาของท่านไม่แย่ แต่วิชาตัวเบาของท่านนับอะไรไม่ได้เมื่ออยู่ต่อหน้าพวกผู้เฒ่าอมตะของเผ่าเทียนเฟิ่น เผ่าเทียนเฟิ่นนอกจากผู้อาวุโสหลายคน ก็ยังมีสุดยอดผู้อาวุโสอีกมากมาย พวกผู้เฒ่าอมตะเหล่านั้น แต่ละคนรับมือยากกว่าอีกคน ข้า......ข้าถูกพวกเขาตามเกาะกวนหลายครั้ง เกาะแกะรังควานไปทั้งตัว จนหงุดหงิดจะตายอยู่แล้ว”

“ดังนั้นวิธีของเจ้าคืออะไร?”

“ท่านเป็นเด็กดีอยู่ที่นี่รอข้า ข้าปะปนเข้าไปในลานจิ้งหยุนเองได้”

“เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่ เจ้าเป็นเจ้าแห่งเผ่าปีศาจ ไปพาฮองเฮาฉู่มา น่าจะไม่ได้ปัญหาใหญ่อะไรหรอกนะ?”

จอมมารฝ่ามือสั่น สีหน้าเปลี่ยนไปดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย

เพียงแค่เขาต้องการไปที่ลานจิ้งหยุน พวกผู้เฒ่าอมตะเหล่านั้นของเผ่าเทียนเฟิ่นก็ไม่สามารถหยุดเขาได้เป็นแน่

แต่......

เขาไม่รู้ทางนี่นา?

เขาพูดเพียงแค่ว่าเขาสามารถปะปนเข้าไปที่ลานจิ้งหยุนได้ แต่ไม่ได้บอกว่าเขารู้ทาง และเขาไม่ได้พูดว่าจะสามารถพาฮองเฮาฉู่ออกมาได้นี่

ไม่สนใจแล้ว ยังไงซะถึงตอนที่หาทางไม่เจอ ก็ค่อยจับลูกศิษย์ของเผ่าเทียนเฟิ่นสักสองสามคนมาถาม

ตลอดทางที่เขาผ่านไป ก็ดูทางไว้หน่อย น่าจะสามารถกลับมาได้

“พี่สาว ท่านรอข้าอยู่ตรงนี้ อย่าไปไหนเชียวล่ะ?”

“วางใจเถอะ หากว่าข้าไม่ได้อยู่ตรงนี้ ก็รอเจ้าอยู่ที่ทางเข้าเส้นทางลับ เจ้าระวังหน่อย”

“ได้เลย ข้าจะไปพาฮองเฮาฉู่มาเดี๋ยวนี้”

พูดจบ เบื้องหน้ายังจะมีเงาของจอมมารอีกที่ไหน

กู้ชูหน่วนอดทอดถอนใจไม่ได้ ระดับหกก็คือระดับหก

วิชาตัวเบาเช่นนี้ เทียบกับนางแล้วก็ดีกว่ามาก

มิน่าล่ะเจ้าลูกหมาถึงได้ดูถูกวิชาตัวเบาของนาง

เหลือบมองจอมมารที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย กู้ชูหน่วนก็มีความกังวลใจมากขึ้นเล็กน้อย

ทำไมนางถึงรู้สึกไม่สบายใจขนาดนั้นนะ