อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 636

คำพูดนี้ของฮัวฉีหลัวได้พัดพาพยับเมฆมืดครึ้มที่ปกคลุมอย่างหนาแน่นมานานหลายปีของแม่ทัพใหญ่เซียวให้สลายไป

เขามองดูท้องฟ้าสีคราม สูดอากาศบริสุทธิ์ลึกๆเฮือกหนึ่ง จึงได้ถอนใจแล้วกล่าวว่า “ใช่แล้ว ล้วนเป็นเรื่องในอดีตที่ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว จะเอ่ยถึงอีกทำไม คนตายกลับมาไม่ได้ชั่วนิรันดร์ เห็นค่าปัจจุบันยังจะดีซะกว่า”

“ก็ใช่น่ะสิ พี่หน่วน พี่ไม่ได้กลับมาไปที่เผ่าน้ำแข็งนานแล้ว ไม่เช่นนั้นตอนนี้พวกเรากลับไปที่เผ่าน้ำแข็งกันเถอะนะ”

ฮัวฉีหลัวยิ้มอย่างไร้เดียงสา ดวงตาทั้งคู่เป็นประกาย สดใสจนไม่มีสิ่งใดเจือปนแม้แต่น้อย

ฉับพลันนั้นกู้ชูหน่วนรู้สึกอิจฉาที่นางไม่มีห่วงอยู่อย่างไร้กังวล ไร้หัวจิตหัวใจขึ้นมา

“รอให้ข้าเสร็จธุระที่เผ่าหยกก่อน แล้วข้าค่อยไปที่เผ่าน้ำแข็ง”

“แล้วอีกนานไหมกว่าท่านจะเสร็จธุระ ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่หรือ?”

ในบรรยากาศมีความเศร้าเล็กน้อย กู้ชูหน่วนฝืนยิ้มออกมา “น่าจะไม่ช้านัก”

“ไม่ช้าคือเร็วเท่าไหร่ พี่หน่วน หากว่าพี่กลับไป เหล่าพี่น้องที่เผ่าน้ำแข็งจะต้องดีใจกันหมดเป็นแน่ หากว่าข้าพาพี่กลับไป พวกนางก็จะต้องชื่นชมในความสามารถอันยอดเยี่ยมของข้าด้วย”

“พี่หน่วน พี่ว่าพวกเราต้องแจ้งพวกนางก่อนล่วงหน้ารึเปล่าล่ะ หรือว่าทำให้พวกนางตกใจจนตั้งตัวไม่ทันดี”

ตลอดทางล้วนเป็นเสียงจ้อกแจ้กจอแจของฮัวฉีหลัว

หน้าตาของนางแฝงด้วยรอยยิ้ม จินตนาการภาพที่จะได้กลับไปที่เผ่า

แม้ว่าแม่ทัพใหญ่เซียวจะไม่แสดงอะไรออกมาบนใบหน้า แต่ในใจก็ปวดร้าว อาลัยอาวรณ์บรรดาบุตรชายบุตรสาวของเขา และยังคิดจะแก้คำสาปโลหิตของเผ่าหยกให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วย

ในจิตใจของกู้ชูหน่วนหนักอึ้ง

ไม่ว่าวิชาการรักษาของนางจะสูงล้ำเพียงใด ก็จนปัญญาจะเปลี่ยนถ่ายหัวใจให้แม่ทัพใหญ่เซียวได้ เนื่องจากหัวใจของแม่ทัพใหญ่เซียวได้ตายไปโดยสมบูรณ์ตั้งแต่สิบกว่าปีกว่าที่แล้ว และหัวใจในตอนนี้ก็เป็นเพียงมุกมังกรเม็ดที่เจ็ดที่หลอมละลายมาแทนที่หัวใจที่เต้นอยู่เดิมทีของเขาเท่านั้น

ย้อนเวลากลับไปเมื่อสิบปีที่แล้ว บางทีนางอาจจะยังมีวิธี

แต่ตอนนี้....

เขาไม่ได้เป็นห่วงแม่ทัพใหญ่เซียว เขาเป็นห่วงกู้ชูหน่วน

เห็นท่าทางของเขา แม่ทัพใหญ่เซียวก็อดปวดใจไม่ได้

หลายปีมานี้ เขาเข้มงวดกับเขามากเกินไปแล้วใช่หรือไม่

ด้วยเหตุนี้ลูกชายของเขาจึงได้กลัวเขาขนาดนี้

“เจ้าน่ะสิที่ทำอะไรไม่มีขอบเขต ต่อจากนี้ก็เรียนรู้จากพระชายาหานให้มากๆ และสนิทสนมกับนางให้มากขึ้นหน่อย”

“อะไร....อะไร.....ท่านพ่อ ท่านพูดผิดไปรึเปล่า ก่อนหน้านี้ท่านไม่ได้เกลียดนางเป็นที่สุดหรอกเหรอ?”

“มีเหรอ?”

“ไม่....ไม่มี ท่านพูดเองนะ งั้นต่อไปข้าจะใกล้ชิดกับนางให้มากหน่อย ท่านจะมาว่าข้าไม่ได้แล้วนะ”