อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 72

“ใช่แล้ว เมื่อคืนเกิดเรื่องใหญ่ที่หอโคมเขียวอู๋โยว ทำไมวันนี้ถึงไม่มีข่าวลืออะไรเลยล่ะ?”

ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนก็พูดขึ้นว่า “ยังต้องเดาอีกเหรอ? ก็ต้องเป็นเทพสงครามที่ปิดข่าวน่ะสิ สำหรับพวกเขาแล้วนี่ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอะไรสักหน่อย”

“ลูกพี่ดูสิ นั่นไม่ใช่เย่เฟิงเหรอ?” ทันใดนั้นอวี่ฮุยก็พูดขึ้น

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น ผู้ชายตรงหน้าแม้จะสวมเสื้อผ้าเนื้อแข็งราคาถูก แต่ใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างสูงยาวใช้ได้ รอบกายเต็มไปด้วยกลิ่นอายของการศึกษาและเย็นชาหยิ่งผยอง

ใบหน้าของเขาแหลมคมได้รูป หน้าตารูปหล่อใช้ได้ แต่ใบหน้ากลับดูซีดเซียว

เซียวหยู่เซวียนพึมพำว่า “แปลกจัง เย่เฟิงเมื่อคืนยังดีๆอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? หรือว่าเจ้ากระโจนเข้าหาเขาหนักเกินไป เขาตกใจจนป่วยเลย”

กู้ชูหน่วนกระตุกมุมปาก

นางสะดุดขาโต๊ะต่างหากล่ะ ไม่ทันระวังล้มทับตัวเขา

อีกอย่าง แม้เย่เฟิงจะทำให้ตัวเองเหมือนคนปกติมากแค่ไหน แต่การหายใจของเขาไม่ปกติ เห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บมาหนักพอสมควร

เมื่อวานหลังจากที่พวกนางจากไปแล้ว มีคนทำร้ายเย่เฟิงเหรอ?

ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนก็นึกถึงเมื่อคืนตอนที่ล้มทับเย่เฟิง ความหวาดกลัวและอาฆาตประกายขึ้นบนใบหน้าของเขา

ถ้านางเดาไม่ผิดล่ะก็ เย่เฟิงต้องมีกังฟูแน่

คนที่ไม่มีกังฟู ไม่มีทางมีแรงอาฆาตที่แข็งแกร่งขนาดนั้นแน่นอน ยิ่งไม่มีทางปล่อยพลังอาฆาตออกมาได้ในพริบตาเดียว และไปในพริบตาเดียวด้วย

“พ่อหนุ่มคนนั้นคืออัจฉริยะเย่เฟิงที่ได้ที่สองในงานชุมนุมแข่งขันบุ๋นใช่หรือไม่? หล่อมากเลย แต่น่าเสียดายที่บ้านจน ไม่งั้นข้าคงให้พ่อข้าไปพูดเรื่องแต่งงานแล้วล่ะ”

“เมื่อวานในงานชุมนุมแข่งขันบุ๋น เขาทำให้ข้าตะลึงมากจริงๆ แต่น่าเสียดายที่ท่านพ่อข้าไม่อนุญาตให้ข้าแต่งงานกับชาวบ้านยากจน”

“เขาได้ที่สองในงานชุมนุมแข่งขันบุ๋น แถมยังได้เข้าเรียนราชวิทยาลัย ต่อไปจะต้องได้เป็นขุนนางแน่นอน ถึงแม้ที่บ้านจะยากจนไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้ไม่ดีอะไร”

“เมื่อวานฮ่องเต้ประทานทรัพย์สินของมีค่าให้เขามากมาย เจ้าว่าเขามาที่ราชวิทยาลัยวันแรก ทำไมถึงยังสวมเสื้อผ้าแบบนั้นอยู่อีก หรือว่าเขาเสียดายเงินไม่อยากซื้อเสื้อผ้าดีๆใส่?”

คุณหนูหลายคนในราชวิทยาลัยจับกลุ่มนินทากัน

เย่เฟิงไม่สนใจเสียงนินทาของคนอื่น แค่เดินหลังตรงเข้าห้องเรียนไปทีละก้าว

กู้ชูหน่วนรีบวิ่งไปเดินข้างเขา “เห็นสีหน้าเจ้าไม่ค่อยดีเลย เมื่อคืนเอาแต่คิดถึงข้าหรือเปล่า”

ถ้าไม่ใช่เพราะกู้ชูหน่วน นางจะไม่ได้เข้าร่วมงานชุมนุมแข่งขันบุ๋นได้ยังไง

กู้ชูหน่วนทำลายกู้ชูหลาน และทำลายนางด้วย

ภายในห้องเรียนราชวิทยาลัย พวกนักเรียนต่างนั่งลงกันหมด เย่เฟิงกวาดตามองด้วยสายตาที่เย็นชา

ห้องเรียนอันกว้างขวาง นอกจากที่นั่งข้างกู้ชูหน่วนแล้ว ก็ไม่มีที่นั่งว่างอื่นอีกเลย

เขาไม่อยากนั่งข้างกู้ชูหน่วน แต่กลับต้องจำใจนั่งข้างนาง

กู้ชูหน่วนประคองหน้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเรามีพรหมลิขิตต่อกันจริงๆเลยนะ ไม่เพียงแต่ได้อยู่ห้องเดียวกัน แถมยังได้นั่งใกล้กันด้วย”

“……”

กู้ชูหน่วนมองเย่เฟิงตาไม่กะพริบ สายตาที่คุกคามนั้นชัดเจนมาก

คนไม่น้อยต่างก็เริ่มรู้สึกดีต่อนางในงานชุมนุมแข่งขันบุ๋น ต่างก็ต้องรู้สึกผิดหวังอีกครั้ง

มีผู้หญิงที่ไหนมองผู้ชายด้วยสายตาเคลิ้มแบบนี้กัน?