อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 939

กู้ชูหน่วนถูกมันกักตัวไว้จนไม่สามารถดิ้นให้หลุดได้ จนแม้แต่ร่างกายก็ลอยขึ้นมาแล้ว

ฟ่อฟ่อ......

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แลบลิ้นออกมา เลียไปบนหน้าของนางสองสามที

กู้ชูหน่วนสะอิดสะเอียนจนแทบจะอ้วกออกมา

บนใบหน้าของนางมีน้ำลายของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ติดอยู่ด้วย

หัวอันใหญ่โตเก้าหัวอยู่ตรงเบื้องหน้าของนาง ก็เหมือนสัตว์ประหลาดขนาดมหึมาเก้าตัว

นางด่าสาปแช่งออกมาคำหนึ่งอย่างอดไม่ได้ “โอ้โห ที่แท้แกก็เป็นงูที่มีความคิดสกปรกตัวหนึ่งจริงๆ พระเจ้า......”

กู้ชูหน่วนหยิบเข็มออกมา พยายามออกแรงดึงมือข้างหนึ่งให้หลุดออกมาจนได้

เข็มเงินในมือของนางแทงไปที่ดวงตาของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อย่างไม่เกรงใจ

เหมือนเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะรู้ล่วงหน้าแล้วว่านางจะมาไม้นี้ หัวงูแฉลบ หลบออกจากการโจมตีนั้นของกู้ชูหน่วน

ทั้งยังเลียกู้ชูหน่วนอย่างต่อเนื่องไม่หยุด เลียจนทั้งใบหน้าของกู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยน้ำลาย

ทั้งยังอิงแอบหัวงูเข้าไปในอ้อมแขนของกู้ชูหน่วน ออดอ้อนอยู่ไม่หยุดอีกด้วย

ทั้งตัวล้วนเป็นน้ำลายของมัน กู้ชูหน่วนทนไม่ไหวอีกต่อไป ยกเท้าขึ้นและเตะไปอย่างรุนแรง

ทันทีนางเตะ

ที่เจ็บไม่ใช่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ แต่เป็นตัวนางเอง

“ข้าเจ็บจะตายแล้ว”

กู้ชูหน่วนสูดหายใจด้วยความตกใจ เจ็บจนขมวดคิ้วอยู่ตลอด

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เห็นดังนั้น จึงรีบปล่อยร่างของนางทันที บิดร่างกายอันใหญ่โตเอียงอยู่ด้านหน้าของกู้ชูหน่วน ราวกับต้องการดูว่ากู้ชูหน่วนเป็นอะไรหรือไม่

หากว่าเป็นเพียงแค่งูตัวเล็กๆก็คงจะดี แต่บังเอิญหัวของมันแทบจะมีขนาดใหญ่เท่ากับกู้ชูหน่วนทั้งคนแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือมันมีเก้าหัว

กู้ชูหน่วนถอยหลังไปสองสามก้าว หาสถานที่แคบๆเล็กๆมุดเข้าไป พยายามอยู่ห่างจากเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์

ประตูลับของนางเล็กมาก พอฝืนให้นางผ่านไปได้แค่คนเดียวเท่านั้น

กู้ชูหน่วนคิดว่าเจ้างูเก้าหัวตัวใหญ่ขนาดนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็เลื้อยเข้ามาไม่ได้

อีกอย่าง ประตูหินที่นี่ก็แข็งแกร่ง คิดจะฝืนบุกเข้ามาก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

ทว่าเรื่องแห่งความเป็นจริงทำให้กู้ชูหน่วนตกใจอย่างคาดไม่ถึง

งูเก้าหัวตัวนั้นเป็นเหมือนเจ้าเสือน้อยจริงๆ ล้วนสามารถเปลี่ยนเป็นตัวเล็กได้

ลำตัวเกือบร้อยเมตรเหลือความยาวเพียงแค่ครึ่งเมตรกว่าในชั่วพริบตา

“โอ้โห ข้าลืมไปได้ยังไงว่า สัตว์อสูรระดับสูงจะสามารถย่อส่วนได้”

กู้ชูหน่วนแฉลบปลายเท้า ใช้ความเร็วที่สุดในการวิ่งหนีออกไป

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตามอยู่ด้านหลัง ปากก็เปล่งเสียงฟ่อฟ่อฟ่อด้วยความตื่นเต้นอย่างต่อเนื่อง

นางวิ่งเร็ว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็วิ่งเร็วตาม

กู้ชูหน่วนสามารถมั่นใจได้แล้ว

คนที่พูด ก็คืองูที่อยู่ตรงหน้าตัวนี้

ความเลือนรางในสมองของนาง

ไม่มีคนบอกนางว่า สัตว์อสูรจะพูดได้เช่นกันนี่นา

“เดี๋ยวก่อน เจ้าเรียกข้าว่าอะไร? นายหญิง? ข้ารับเจ้าเป็นสัตว์เลี้ยงไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เป็นสัตว์เลี้ยงของท่าน เป็นตลอดไป”

“เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้ อย่ามาใช้ไม้นี้กับข้า ข้าไม่รู้จักเจ้าสักหน่อย”

“ข้าชื่อเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ตอนนี้ท่านทำความรู้จักข้าใหม่ก็ไม่สาย อย่างไรเสียเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็คุ้นชินกับการสูญเสียความทรงจำของนายหญิงแล้ว”

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าสูญเสียความทรงจำ?”

หรือว่ามันรู้จักนางจริงๆ?

เป็นสัตว์เลี้ยงของนางจริง?

คิดถึงภาพเมื่อครู่ สมองของกู้ชูหน่วนก็ตื๊อไปหมด

แม้ว่างูตัวนี้จะขดพันตัวนางขึ้นมา แต่.....เหมือนกับว่ามันจะไม่ได้ใช้กำลังใดๆ

หากว่าใช้กำลัง เกรงว่านางคงจะถูกมันรัดจนตายไปนานแล้ว