อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 941

ครั้งหนึ่งมันเคยคิดว่านายหญิงจะจากไปตลอดกาลแล้ว

โชคดีที่นายหญิงปราดเปรื่อง รู้จักการยืมร่างกายของคนอื่นมาหล่อเลี้ยงรักษาวิญญาณที่บาดเจ็บสาหัส

และยังดีที่ร่างกายของผู้หญิงคนนี้เหมาะสมกับการหล่อเลี้ยงวิญญาณของนายหญิง

เพียงแต่......

นายหญิงจะจำอดีตไม่ได้

หากนายหญิงคิดถึงอดีตที่ผ่านมาทุกอย่าง วิญญาณของนางก็จะกลายเป็นฟองสบู่ และหายสาบสูญไปจากโลกโดยสมบูรณ์

เมื่อคิดถึงคนที่จับวิญญาณของนายหญิงไป เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็โมโหจนกัดฟันกรอด แทบอยากจะกินเขาไปในคำเดียว

กู้ชูหน่วนกล่าว “ก็แค่ให้เจ้านำทาง ถึงขั้นที่เจ้าจะต้องโกรธมากขนาดนี้เชียวหรือ? เก็บความคิดจะฆ่าของเจ้าไว้ซะ ไม่เช่นนั้นข้าจะต้มเจ้าเป็นซุปงูกินก่อน”

“ฟ่อฟ่อ......”

ไม่รู้ว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พึมพำอะไรอีก

กู้ชูหน่วนเตะออกไปทีหนึ่ง

“เจ้าตัวเล็กเช่นนี้ จะต้องเลื้อยไปอีกนานเท่าไหร่กว่าจะถึง เปลี่ยนเป็นตัวใหญ่ขึ้นหน่อย”

“นายหญิง ก้นน้อยของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์โดนท่านเตะจนเจ็บหมดแล้ว”

“เพ้อเจ้อให้น้อยๆหน่อย”

“ก็ได้ นายหญิงถ้าท่านยังป่าเถื่อนเช่นนี้อีก ต่อไปจะไม่มีใครรักท่านนะ”

ปากของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์บ่นด้วยความขุ่นข้องหมองใจ ลำตัวของงูตัวน้อยเปลี่ยนเป็นหนึ่งเมตรกว่าในพริบตา เลื้อยบิดลำตัวงูมาถึงห้องลับห้องหนึ่งด้วยความรวดเร็ว

หลังจากเห็นเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ทำอะไรครู่หนึ่ง ก็หาแหวนมิติพบวงหนึ่ง วางไว้เบื้องหน้าของกู้ชูหน่วน

ทั้งตัวเรือนแหวนเป็นสีเขียวหยก แม้ว่าพื้นที่จัดเก็บจะไม่ใหญ่ แต่อย่างน้อยก็มีพื้นที่ยี่สิบถึงสามสิบตารางเมตร ซึ่งเพียงพอสำหรับบรรจุสิ่งของได้มากมายแล้ว

“เจ้าตัวดี แหวนมิติวงนี้ถูกเก็บซ่อนมิดชิดขนาดนี้ แต่เจ้ากลับหามาได้”

“นั่นเป็นเรื่องธรรมดา สมบัติล้ำค่าทุกชิ้นในหอสมบัติเก็บซ่อนไว้ที่ใดข้าก็รู้ทั้งหมด”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ดูแคลนแหวนนั่น

แหวนวงนี้ แย่กว่าแหวนที่อี้เฉินเฟยเคยมอบให้นายหญิงก่อนหน้านี้มากนัก

ไม่คุ้มที่ตระกูลไป๋หลี่จะเห็นเป็นดั่งสมบัติล้ำค่า เก็บซ่อนไว้ชั้นแล้วชั้นเล่า ทั้งยังจัดวางค่ายกลมากมายขนาดนั้นเพื่อคุ้มกันแหวนวงเล็กๆวงนี้อีก

ดวงตาของกู้ชูหน่วนเป็นประกายทันที “อ๋อ....เช่นนั้นยาไม่กี่เม็ดที่ตระกูลไป๋หลี่ขโมยมาจากตระกูลซ่างกวน เจ้าก็รู้ว่าอยู่ที่ไหน?”

“รู้สิ”

หากไม่ใช่เพราะเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์นำทาง เกรงว่ากู้ชูหน่วนก็คงจะหาไม่เจอตลอดไป

“นี่ ทั้งหมดสามเม็ด อยู่ในนี้ทั้งหมด” เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สะบัดหาง เหวี่ยงยาไปให้กู้ชูหน่วนโดยตรง

กู้ชูหน่วนเปิดออกดม แค่ดมก็รู้สึกว่าสบายไปทั้งตัว

ยาชั้นสูงระดับสอง เทียบกับวันนั้นที่ปล้นที่ภูเขาเจียงเจ๋อก็ดีกว่ามากจริงๆ

ยานี้เกือบจะถึงระดับสามแล้ว

กู้ชูหน่วนเทยาออกมา ยัดเข้าไปในปากทันที

หากว่าเป็นคนอื่น บางทีอาจจะกังวลเรื่องชีพจรยุทธ์อันจิ๊บจ๊อยของกู้ชูหน่วนเป็นอย่างมาก ที่กล้ากินยาชั้นสูงระดับสองทีเดียวติดกันสามเม็ด ไม่กลัวเลยว่าจะกินมากเกินไปจนรับไม่ไหว

แต่ทว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กลับสบายใจเป็นอย่างมาก นอนหมอบชูหางขึ้นมาปากก็ฮัมเพลงฟ่อๆอยู่ด้านข้าง รอกู้ชูหน่วนบรรลุด้วยความสงบ

“อย่าอยู่ว่างๆ นอกจากเบ้าหลอมยาและสมุนไพรปรุงยา ยัดของทุกอย่างที่นี่ใส่ลงไปในแหวนมิติให้หมด อย่าให้ตกหล่นสักอย่างเดียว”

ร่างกายของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แทบจะเซ

“ของทุกอย่างเหรอ? พวกเราเอาของมากมายขนาดนี้ไปอะไร?”

“แน่นอนว่าต้องทำให้พวกมันได้พบแสงสว่างอีกครั้ง ของดีขนาดนี้ จะให้ตระกูลไป๋หลี่ดูแคลนอยู่ตลอดได้อย่างไร”