แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1291

หลิ่วจื่อเฉิงมองเฉินโม่ด้วยความตกใจ และถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เจ้าหนู คุณไม่ใช่นักเรียนธรรมดา คุณเป็นใครกันแน่?”

เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ทางที่ดีไม่ถามในสิ่งที่คุณไม่ควรรู้ เป็นแค่นักบู๊แดนในชั้นสูงสุดเท่านั้น ไม่คู่ควรที่จะรู้จักตัวตนของผม”

มีความดุดันประกายผ่านดวงตาของหลิ่วจื่อเฉิง เขาตะคอกอย่างเย็นชา “คุณชนะแล้ว พวกคุณไปได้แล้ว!”

เฉินโม่มองถานชิวเซิง และกล่าวว่า “พาหลินเหมิงเหมิงไปจากที่นี่เถอะ!”

“โอเค!” ถานชิวเซิงเรียกผู้หญิงสองคนไปพร้อมกับเขา แล้วพาตัวหลินเหมิงเหมิงมา

หลินเหมิงเหมิงร้องไห้เสียงดังทันที “ขอบคุณเฉินโม่ ขอบคุณมาก!”

เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เอาล่ะ ไม่มีอะไรแล้ว กลับกันเถอะ!”

“ค่ะ!”

เฉินโม่เดินนำออกไป แล้วพวกนักเรียนก็รีบเดินตามหลังเฉินโม่ ราวกับว่าถ้าพวกเขาเดินช้า จะถูกหลิ่วจื่อเฉิงจับตัวไป

เมื่อเห็นเฉินโม่พาพวกนักเรียนออกไปแล้ว ฮู่เชียนเสวี่นก็ถามเบา ๆ ว่า “คุณชายหลิ่ว คุณจะปล่อยพวกเขาไปแบบนี้เหรอ?”

หลิ่วจื่อเฉิงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ไม่สามารถคาดเดาพลังของเจ้าหนูนั้นได้ พวกเราไม่สามารถเอาชนะเขาได้หรอก”

ฮู่เชียนเสวี่นเชื่อสิ่งนี้ ตอนแรกเขาต้องการต่อกรกับตระกูลหลิ่ว โดยอาศัยว่าตนเองมีคนจำนวนมาก แต่ผลลัพธ์คือหลิ่วจื่อเฉิงคนเดียวฆ่าลูกน้องของเขาทั้งหมด หลังจากนั้นเขาก็ยอมจำนนต่อตระกูลหลิ่ว

หลิ่วจื่อเฉิงกล่าวด้วยสีหน้าดุร้าย “แต่ผมจะไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ หรอก หลังจากผมกลับตระกูลแล้ว ผมจะให้คนไปคิดบัญชีแค้นกับเขา!”

“คุณชายหลิ่วฉลาดหลักแหลมมาก!” ฮู่เชียนเสวี่นประจบสอพลอ

เฉินโม่พากลุ่มนักเรียนกลับไปที่ห้องส่วนตัวของพวกเขา พวกนักเรียนมองเฉินโม่ด้วยความเคารพยำเกรง

ทุกคนได้เห็นพลังที่เฉินโม่แสดงออกมาเมื่อสักครู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถปฏิบัติต่อเฉินโม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไปได้

แม้แต่จางจื่อเจี้ยนก็ยังรู้สึกหวาดกลัว เขาขอโทษเฉินโม่ “เฉินโม่ เมื่อก่อนล้วนเป็นเพราะฉันไม่ดี หวังว่าผู้ใหญ่จะไม่ถือสาผู้น้อย โปรดยกโทษให้ฉันด้วย!”

ถานชิวเซิงตะคอกด้วยความเย็นชาและกล่าวว่า “วางใจเถอะ เฉินโม่ไม่ได้ใจแคบเหมือนนาย!”

“เฉินโม่ ฉันกับจื่อหาวจะไปห้องน้ำ นายคุยกับหูหยางหยู่ไปก่อน รอพวกเรากลับมาน่ะ!”

เฉินโม่กลอกตาใส่เขา แล้วเฉินโม่จะไม่รู้ว่าสองคนนี้กำลังทำอะไรอยู่ได้อย่างไร?

เฉินโม่จ้องมองหูหยางหยู่ด้วยสายตาบีบบังคับเล็กน้อย

“คุณคือหูหยางหยู่จริง ๆ เหรอ?” จู่ ๆ เฉินโม่ก็ถามคำถามแปลก ๆ

หูหยางหยู่ยิ้มจาง ๆ และกล่าวว่า “เฉินโม่ พวกเราเพิ่งแยกทางกันเพียงไม่กี่ปีเท่านั้น คุณจำไม่ได้แม้กระทั่งฉันแล้วเหรอ?”

เฉินโม่มองเธออย่างเงียบ ๆ ด้วยสีหน้าราบเรียบ ดูเหมือนสายตานั้นจะสามารถมองทะลุใจคนได้

หูหยางหยู่สบตาเฉินโม่ด้วยความเด็ดเดี่ยว และยิ้มจาง ๆ

หลังจากสบตากันครู่หนึ่ง เฉินโม่ก็ละสายตาและถามว่า “งานเลี้ยงรวมตัวคราวนี้ เป็นงานเลี้ยงอำลาจริง ๆ เหรอ?”