แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1292

หูหยางหยู่กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เฉินโม่ นายแปลกมาก? ทำไมถึงได้ถามคำถามแปลก ๆ แบบนี้?”

เฉินโม่ไม่ตอบ ยืนขึ้นและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่มีอะไร เพียงแค่ถามเรื่อยเปื่อยเท่านั้น”

“เอาล่ะ คนกลับไปเกือบหมดแล้ว พวกเราก็กลับกันเถอะ!” เฉินโม่พูด ลุกขึ้นและเดินจากไป

หูหยางหยู่ยิ้มบาง ๆ “นายไม่รอให้ถานชิวเซิงและสวีจื่อหาวกลับมาเหรอ?”

เฉินโม่หันกลับมามองหูหยางหยู่ที่กำลังยิ้ม และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่รอแล้ว พวกเขาไม่หลงทางหรอก ลาก่อน!”

หูหยางหยู่พยักหน้าและกล่าวว่า “ลาก่อน!”

เฉินโม่เจอถานชิวเซิงและสวีจื่อหาวที่ด้านนอก KTV เมื่อพวกเขาสองคนเห็นเฉินโม่ พวกเรารู้สึกประหลาดใจทันที

“เฉินโม่ ทำไมนายออกมาเร็วขนาดนี้? หูหยางหยู่ล่ะ?”

เฉินโม่มองเขาด้วยสายตาดุดัน แล้วเดินออกไปด้านนอกทันที “ต่อไปถ้าพวกนายสองคนทำแบบนี้อีก เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะเปลื้องผ้าพวกนายสองคน แล้วโยนไปกลางถนน”

“ฮ่า ๆ พวกเราทำเพื่อนาย!” ถานชิวเซิงกล่าวพร้อมกับหัวเราะ

สวีจื่อหาวยกมือแสดงการยอมแพ้ “เฉินโม่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน ถานชิวเซิงขอให้ฉันทำแบบนั้น!”

ถานชิวเซิงแยกเขี้ยวยิงฟันใส่สวีจื่อหาว “ไอ้สวี นายไม่มีน้ำใจต่อมิตรสหายเลย! ฉันจะเลิกคบนาย!”

สวีจื่อหาวแสร้งทำเป็นไม่เห็น

เฉินโม่กลอกตาใส่เขา แล้วกล่าวว่า “เอาล่ะ กลับกันเถอะ! ฉันรู้สึกว่าหูหยางหยู่แปลกเล็กน้อย!”

“ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรแปลกเลย เพราะรูปร่างหน้าตาของผู้หญิงนั้นเปลี่ยนแปลงได้ตลอด ยิ่งเปลี่ยนก็ยิ่งสวยมากขึ้นเรื่อย ๆ!” ถานชิวเซิงกล่าวพร้อมกับหัวเราะ

“นี่คือจุดที่ฉันไม่เข้าใจได้ ถ้าเธอมีแผนชั่ว มันก็จะจัดการง่าย คนที่น่ากลัวก็คือคนที่ยากจะคาดเดาอย่างเธอ เพราะแม้แต่ฉันก็มองไม่ออก!” เฉินโม่กล่าวพร้อมขมวดคิ้ว

“ช่างมันเถอะ ในเมื่อนายไม่ได้สนใจเธอ ก็อย่าไปคิดมาก เธอไม่ต้องการเงินและไม่ต้องการคน แล้วยังเสียเงินชวนเพื่อนนักเรียนมากมายมากมาดื่มกินอีกด้วย นายสงสัยเธอทำไม!” ถานชิวเซิงกล่าวพึมพำ

ทั้งสามคนเดินคุยกันไป และไม่นานพวกเขาก็ขึ้นรถ

“เอาล่ะ อย่าคิดอีกเลย กลับกันเถอะ!” ถานชิวเซิงเบียดขี้เกียจ แล้วกล่าว

“ไปกันเถอะ!” เฉินโม่เลิกคิดเช่นกัน ถ้าหากหูหยางหยู่มีปัญหาจริง ๆ เธอก็จะปรากฏตัวอีกครั้งอย่างแน่นอน

หลังจากเฉินโม่ สวีจื่อหาว และถานชิวเซิงจากไปแล้ว ร่างของเฉินโม่ก็ปรากฏขึ้นใน KTV ที่ห้องวีไอพีของหลิ่วจื่อเฉิงอีกครั้ง

“เจ้าหนู ผมปล่อยเพื่อนนักเรียนของคุณไปแล้ว คุณจะมาหาผมอีกทำไม?” หลิ่วจื่อเฉิงกล่าวด้วยความเย็นชา