แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 32

แต่เธอในฐานะที่เป็นผู้อาวุโส ไม่สามารถทนมองดูเด็กเหล่านี้ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายเงินที่ผู้ปกครองหามาอย่างยากลำบากตามอำเภอใจได้ อีกอย่างเมื่อผู้ปกครองที่บ้านรู้เรื่องเข้า จะคิดว่าครอบครัวของพวกเขาจงใจให้หยาวหยาวเล่นลูกไม้หลอกเงินของเพื่อนนักเรียน!

ในเวลานี้ สายตาของทุกคนจดจ่อไปที่เฉินโม่อย่างหักห้ามใจไม่ได้ แม้ว่าพวกเขาไม่เชื่อว่าเฉินโม่จะใจกว้างขนาดนี้ แต่ มีเพียงเฉินโม่ที่เข้าใกล้เคาน์เตอร์เก็บเงิน

เจี่ยงหยาวก็เข้าใจถึงความร้ายแรงของเรื่องราว ถ้าหากเป็นเพราะเธอเชิญเพื่อนๆมาทานข้าวด้วยเจตนาดี แต่ทว่าทำให้เพื่อนร่วมชั้นบางคนถูกพ่อแม่ลงโทษ ต่อไปเธอก็ไม่มีหน้าไปโรงเรียนแล้ว

"ใครเป็นคนมอบให้กันแน่?รีบยอมรับมา ไม่งั้นฉันจะโกรธแล้วนะ!"คำนี้เห็นชัดๆว่าสอบถามทุกคน แต่สายตาของเจี่ยงหยาวจ้องมองที่เฉินโม่ตลอด

สองมือที่กำลังประกบกันอยู่ใต้โต๊ะ ค่อยๆผ่อนคลายลง เฉินโม่ทำได้เพียงลุกขึ้นยืนอย่างจนใจ ฝืนยิ้มพร้อมพูดว่า : "คุณป้า น้ำใจเล็กน้อยๆ ไม่เพียงพอที่จะแสดงความเคารพที่มีต่อป้า ป้าไม่ต้องกังวล ผมเฉินโม่ไม่ใช่คนที่ไม่เจียมตัวแบบนั้น "

"เมื่อกี้ตอนเดินเข้ามา เดิมทีอยากจะมอบให้ป้า แต่ป้าถูกหยาวหยาวผลักเข้าไปหลังครัว ถ้าหากให้หยาวหยาว เธอต้องไม่รับแน่นอน เพราะงั้น ผมก็ทำได้เพียงวางไว้ที่เคาน์เตอร์เก็บเงินครับ"

ได้ยินที่เฉินโม่พูด สีหน้าของแม่เจี่ยงหยาวก็บรรเทาลงไม่น้อย แต่ยังคงยืนกรานในมุมมองของตัวเอง : "งั้นก็ไม่ได้ นี่มันมากเกินไป แกจะต้องเอากลับไป เก็บไว้แค่หนึ่งร้อยหยวน แสดงน้ำใจก็พอแล้ว"

"หยาวหยาว เอาเงินส่วนที่เหลือคืนให้เสี่ยวโม่"แม่ของเจี่ยงหยาวสีหน้าจริงจัง

"ค่ะ!"เจี่ยงหยาวยิ้มหน้าบาน สาวเท้าเดินไปมายังข้างกายของเฉินโม่ เก็บไว้แค่หนึ่งร้อยหยวน นำเงินเก้าร้อยหยวนที่เหลือยัดใส่กระเป๋ากางกางของเฉินโม่

มองไปยังเฉินโม่ นัยน์ตาของเจี่ยงหยาวสาดส่องความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ พูดน้ำเสียงเบาๆว่า : "พี่เฉินโม่ ฉันเข้าใจในน้ำใจของพี่แล้ว แต่ว่า เงินเหล่านี้มันมากเกินไปจริงๆ พี่เชื่อฟังที่แม่ฉันพูดนะ เก็บเงินกลับไปเถอะ!"

เฉินโม่ค่อนข้างจนใจ ลูบๆลูกผมตรงหน้าผากของเจี่ยงหยาวอย่างสนิทสนม ยิ้มพร้อมพูดว่า : "ได้ ผมฟังที่คุณป้าพูด!"

แม่ของเจี่ยงหยาวยิ้มพร้อมพูดว่า : "ฟังป้าน่ะถูกต้องแล้ว ป้าผ่านประสบการณ์มามากกว่าพวกแกเยอะ มาๆๆ ทำให้ทุกคนรอนานแล้ว ตอนนี้ทานอาหารอย่างเป็นทางการ!"

"หยาวหยาว แกไปเรียกทุกคน ฉันจะไปช่วยพ่อของแก!"

"อืม รู้แล้วค่ะ แม่วางใจเถอะ!"

แม่ของเจี่ยวหยาวเดินออกไป ไม่มีผู้อาวุโสอยู่ บรรยากาศระหว่างเพื่อนนักเรียนก็ผ่อนคลายลงหน่อย

แต่ว่า เพื่อนนักเรียนเหล่านั้นที่เพิ่งจะหัวเราะเยาะที่เฉินโม่มามือเปล่า แต่ละคนโกรธจนหน้าแดงไปหมด ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

มีเพียงเพื่อนสามสี่คนนั่นที่สนิทสนมกับเฉินโม่ แต่ละคนต่างก็มีสีหน้าที่ดีอกดีใจ ตื่นเต้นอย่างกับโดนฉีดเลือดไก่เลย รู้สึกยินดีปรีดาหลังจากที่ตกอยู่ในสภาพยากลำบากมานาน!

โจวหาวกลับว่าลุกขึ้นยืน พูดด้วยสีหน้าอึมครึมว่า : "หยาวหยาว ห้องน้ำอยู่ตรงไหน?ฉันไปล้างมือหน่อย! "

เจี่ยงหยาวชี้ไปยังประตูเล็กๆข้างหลังห้องครัว : "เข้าไปข้างในก็คือห้องน้ำ!"

"อืม"โจวหาวสีหน้าอึมครึม เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้ว

ทุกคนคิดว่าโจวหาวเพียงแค่ลดศักดิ์ศรีของตัวเองไม่ลง ใช้โอกาสไปเข้าห้องน้ำเพียงผ่อนคลายความอึดอัด แต่เฉินโม่ที่ได้ยินเสียงไกลกว่าคนทั่วไป กลับได้ยินโจวหาวกำลังโทรศัพท์อยู่ในห้องน้ำ

แต่ว่าเสียงของโจวหาวเล็กเกินไป เฉินโม่ก็ได้ยินไม่ชัดเจนว่าเขากำลังพูดว่าอะไร

ผ่านไปครู่หนึ่ง โจวหาวออกมา ท่าทีเปลี่ยนอย่างกับเป็นอีกคนทันที นั่งที่โต๊ะอาหารพูดไปพลางหัวเราะไปพลางกับทุกคน ลืมความรู้สึกอึดอัดใจเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง!

แม่ของเจี่ยงหยาวเสิร์ฟอาหารคาวที่อร่อยไปหมดในทุกๆด้านไม่ว่าจะรูปรสกลิ่นหรือสีอย่างไม่หยุดหย่อน แม้แต่เฉินโม่ที่กินอาหารอร่อยและราคาแพงทั่วโลกมา ก็มีความอยากอาหาร ใช้ชีวิตมาหกร้อยปีแล้ว กลับกลายเป็นว่าอาหารบ้านๆทั่วๆไป ถูกปากเฉินโม่ที่สุด

และตอนที่ทุกคนกำลังกินกันอย่างมีความสุข จู่ๆก็มีวัยรุ่นเดินเข้ามาสามคน คนที่เดินนำมาคือคนหัวล้านคนหนึ่ง