แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 328

"ร่างปีศาจของพวกเขาสามคนถูกทำลายแล้ว ไม่น่ากังวลแล้ว พวกนายสองคนไปเอาตัวพวกมันสามคนออกมา!" เหลียนเฉิงอวี้ออกคำสั่ง

ชายหญิงวัยกลางคนคู่นั้นกระโดดเข้าในหลุมกำแพงจุดนั้น แล้วโยนตัวคนตระกูลยิงทั้งสามคนที่กลับสู่ร่างมนุษย์และเต็มไปด้วยเลือดออกมา

"เหลียนเฉิงอวี้ นายห้ามพาตัวเทพธิดาหยินไป เธอถูกตระกูลยิงของเราหาพบ!" ยิงอี้สงคลานออกมา พูดอย่างเคียดแค้น

"เห็นแก่ในฐานะที่เป็นสายเลือดสำนักหยินทิพย์ด้วยกัน ฉันจะไว้ชีวิตพวกนาย แต่ถ้าหากพวกนายยังกล้าพูดคำพูดที่ห้ามฉันพาตัวเทพธิดาทิพย์ไปอีกแม้แต่คำเดียว ก็อย่าได้หาว่าฉันใจดำ!" ในแววตาของเหลียนเฉิงอวี้มีไอสังหารปรากฏขึ้น

ยิงอี้สงไม่พอใจอย่างมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ฝ่าเท้าของมนุษย์หินยักษ์เมื่อกี้ ได้ทำให้เส้นลมปราณในร่างกายของเขาขาดแล้ว ตอนนี้ร่างกายของเขาก็แค่แข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาทั่วไปเล็กน้อยเท่านั้น

เหลียนเฉิงอวี้ยิ้มเยาะ หันไปมองเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนที่ยืนมองด้วยสายตาเย็นชา พูดว่า "พาตัวไป!"

ชายหญิงวัยกลางคนคู่นั้นเดินไปหาเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย ผู้หญิงคนนั้นยื่นมือไปมองใบหน้าที่สวยงามของเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน ยิ้มอย่างอิจฉาว่า "โอ๊ะ สาวน้อยหน้าตาสวยงามจริงๆ สามารถบริการให้กับเจ้าสำนักน้อยของพวกเราได้ ถือเป็นความโชคดีของเธอแล้วละ ไปกับพี่สาวเถอะ!"

นอกประตูรั้วเหล็ก เฉินโม่ยืนมองดูการต่อสู้ครั้งนี้เงียบๆ รู้สึกตกใจ "ไม่คิดเลยว่าบนโลกใบนี้จะยังมีผู้บำเพ็ญตนอยู่!แต่น่าเสียดายที่พลังของคนพวกนี้อ่อนแอเกินไป และวิชาที่พวกเขาฝึกฝนก็น่าจะเป็นรูปแบบที่ไม่สมบูรณ์"

เฉินโม่เห็นได้อย่างชัดเจน วิชาที่ยิงอี้สงทั้งสามคนใช้คือวิชากลั่นร่าง วิชาที่เหลียนเฉิงอวี้ใช้คือวิชาดินหลวงของในวิชาห้าธาตุ แม้ว่ากำลังจะไม่เท่าไหร่ แต่ทั้งสองคนก็เป็นวิชาบำเพ็ญตนที่บริสุทธิ์ ไม่เหมือนกับพวกพรรคภูตผีที่สูบวิญญาณร้ายมาฝึกฝนวิชา

"ไม่รู้ว่าสำนักหยินทิพย์ที่พวกเขาพูดถึง จะใช่สำนักบำเพ็ญที่สืบทอดต่อกันมาตั้งแต่ยุคโบราณก่อนนั้นหรือเปล่านะ? ถ้าหากว่าใช่ ฉันก็จะได้ไปเอาสิ่งของที่ต้องรีบใช้ด้วยพอดี!"

เฉินโม่พาเฉินซงจื่อค่อยๆเดินเข้าไปด้านใน แล้วเข้าไปขวางทางพวกเหลียนเฉิงอวี้

"จิ๊ๆ ความสัมพันธ์ลึกซึ้งจริงๆ ก็ได้ ฉันไม่ฆ่ามัน เธอไปกับฉันซะดีๆ ดูแลนายน้อยให้ดี ถ้าหากเธอทำให้นายน้อยพอใจไม่ได้ อย่างนั้นเจ้าหนุ่มนี้ก็ต้องตาย" เหลียนเฉิงอวี้ถลึงตาใส่เฉินโม่ สีหน้าดูถูกเหมือนดั่งมองมดตัวหนึ่ง

"เฉินโม่ นายรีบไปซะ!คนพวกนี้ไม่ใช่คนธรรมดา ฐานะตำแหน่งของนายข่มขู่พวกมันไม่ได้ แม้แต่กฎหมายในโลกมนุษย์ก็ทำอะไรไม่ได้ นายรีบไปซะเถอะ!ฉันบอกแต่แรกแล้วว่าเรื่องของฉันไม่ใช่เรื่องที่นายจะเข้ามาช่วยได้!" เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนตะคอกอย่างร้อนรน แล้วยังส่งสายตาให้กับเฉินโม่ไม่หยุด

เฉินโม่สีหน้าเรียบเฉย "ฉันเองก็บอกแต่แรกแล้ว ว่าถ้าไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าฉันช่วยไม่ได้?"

"นาย ทำไมถึงได้ชอบดื้อรั้นขนาดนี้นะ?" เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนร้อนรนใจจนจะร้องไห้แล้ว

เฉินโม่ไม่ได้สนใจเธอ แต่หันไปมองเหลียนเฉิงอวี้ แววตาเย็นยะเยือก น้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนเดิม "ให้โอกาสนายสักครั้ง ปล่อยเธอไป จากนั้นพาตัวนายน้อยของพวกนายมาพบฉัน ไม่อย่างนั้นใครก็ช่วยนายไม่ได้!"