แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 70

ผู้ชายคนหนึ่งที่ไว้ทรงผมแสกข้าง ก็หัวเราะออกมา พูดว่า: "ผู้ชายคนนั้นสุดท้ายก็ถูกตีจนขาหักไปหนึ่งข้าง หนีออกจากโรงเรียนอย่างน่าสงสาร รวมถึงซูเปอร์มาร์เก็ตของบ้านมัน ก็ถูกซื้อไปโดยบ้านพี่เสี่ยน!"

เฉินโม่ก็ยังคงทำหน้าเฉยชา มองดูจางเสี่ยนก็เหมือนกับกำลังดูลิงตัวหนึ่งเปิดปากโชว์ฟันมาทางตัวเอง: "เขาไม่คู่ควรที่จะเทียบกับฉัน บนโลกใบนี้ไม่มีใครที่คู่ควรที่จะเทียบกับฉัน! เพราะงั้นถ้าแกยังหาเรื่องฉันต่อ ผลลัพธ์ไม่ได้ง่ายแค่ออกจากโรงเรียนแค่นั้นแล้ว"

"โอะโอ พี่เสี่ยน มันไม่ให้หน้าพี่ด้วย!"พวกผู้ชายโห่ขึ้นมา มองไปที่จางเสี่ยนด้วยความยินดียินร้าย พวกผู้หญิงพวกนั้นก็มองไปที่เฉินโม่ แล้วแสดงรอยยิ้มที่เยาะเย้ยออกมา

จางเสี่ยนสีหน้าก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที เฉินโม่ถึงกับกล้าข่มขู่เขา รวมถึงทำให้เขาถูกเพื่อนคนอื่นหัวเราะเยาะ: "ไอ่หนุ่ม แกกล้ามากนะ ได้ งั้นวันนี้ฉันจะสอนวิธีการเป็นคนให้แกก่อน!"

พูดจบ จางเสี่ยนขัดหมัดถูมือ อยากจะลงมือ เขาคิดว่าเฉินโม่ผอมๆแห้งๆ ไม่ใช่คู่แข่งของสมาชิกหลักของทีมโรงเรียนอย่างเขาแน่นอน

เวลานั้น นอกจากอานเข่อเยว่และมู่หรงยานเอ๋อร์แล้ว ชายหญิงวัยรุ่นที่เหลือ ต่างก็มองไปที่เฉินโม่ด้วยความยินดียินร้าย รอดูเขาถูกจางเสี่ยนสั่งสอน

อานเข่อเยว่ที่อยู่ด้านข้างก็เริ่มกระวนกระวาย มองไปที่เฉินโม่ด้วยความโมโห คิดในใจ: "ไอ่คนนี้ ยอมให้กับจางเสี่ยนหน่อยจะเป็นไรไป? คิดว่าตัวเองมีแม่ที่ดีคนหนึ่ง เสียเปรียบนิดหน่อยก็ไม่ได้ ทีนี้เป็นไงล่ะ จี้ให้จางเสี่ยนต้องลงไม้ลงมือ! รูปร่างตัวน้อยอย่างนาย เกรงว่าหมัดเดียวของจางเสี่ยนก็รับไม่ไหว!"

"พอแล้ว เลิกเล่นกันได้แล้ว วันนี้เป็นวันเกิดของเชี่ยนเชี่ยน อย่าก่อเรื่องไม่เป็นเรื่องเลย ไปเถอะ พวกเราไปทำเรื่องหลักกัน!"อานเข่อเยว่ออกเสียงห้ามไว้ ถึงแม้เธอไม่ชอบเฉินโม่ แต่ก็ไม่กล้าให้เฉินโม่ได้รับบาดเจ็บ ไม่งั้นแม่ของเธอคงไม่จบกับเธอง่ายๆแน่

มู่หรงยานเอ๋อร์ที่กำลังจะออกเสียงห้าม เห็นอานเข่อเยว่ออกหน้า คำพูดที่กำลังจะพูดออกไป ก็แอบๆกลืนลงท้องไป มองไปทางเฉินโม่ด้วยความกังวลไปหนึ่งที

คิดไม่ถึงว่าเฉินโม่ก็มองมาที่เธอพอดี อีกแถมในสายตายังมีรอยยิ้มปนอยู่

ทีนี้ทำให้มู่หรงยานเอ๋อร์ทำตัวไม่ถูก ทำไมรู้สึกว่าสายตาที่ชายหนุ่มคนนี้มองมาที่ตัวเองมันแปลกมาก เหมือนกับว่ารู้จักเธอมาหลายปีอย่างนั้นแหละ?

ความจริงเฉินโม่รู้จักเธอมาหลายปีจริงๆนั่นแหละ แต่ว่ามู่หรงยานเอ๋อร์ไม่มีทางเชื่อเรื่องแปลกประหลาดแบบนี้แน่ คิดว่าเป็นตัวเองที่รู้สึกผิดไป รีบมองไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว ไม่สบตากับเฉินโม่

อานเข่อเยว่ที่นั่งข้างเธอมองแรงไปที่เธอหนึ่งที แสดงสีหน้าที่แปลกใจออกมา: "ยานเอ๋อร์ เธอบ้าไปแล้วเหรอ? ทำไมให้หมอนั้นมาเบียดกับพวกเราล่ะ?"

หยางเชี่ยนเชี่ยนที่นั่งอยู่ข้างหน้าข้างที่นั่งคนขับก็หันหัวกลับมาทันทีแล้วมองไปที่มู่หรงยานเอ๋อร์ ด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ: "ยานเอ๋อร์ เธอคงไม่ได้ชอบไอ่คนบ้านนอกนี้เข้าใช่ไหม?"

มู่หรงยานเอ๋อร์หน้าแดง ต่อว่าเสียงเบาว่า: "เชี่ยนเชี่ยน อย่าพูดจาเรื่อยเปื่อย ทุกคนก็เป็นเพื่อนกัน ฉันก็แค่ไม่อยากให้เขาดูแย่เกินไป!"

หยางเชี่ยนเชี่ยนทำหน้าที่ช่วยไม่ได้: "โอเคๆ รู้ว่าเธอจิตใจดีงาม แต่ว่าก็ให้มันได้ดีไม่ได้ ได้นั่งกับดาวโรงเรียนทั้งสองคน ฝันไปเถอะ! ฉันไปบอกให้สือหยางที่อยู่ข้างหลังคำหนึ่ง ให้มันไปนั่งทางนู้น!"

สุดท้าย หยางเชี่ยนเชี่ยนลงรถ ให้เฉินโม่ไปนั่งบนอาวดี้คันนั้น

ก่อนขึ้นรถ เฉินโม่มองไปที่มู่หรงยานเอ๋อร์หนึ่งที มีความอ่อนโยนเผยออกมา