แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 73

จางเสี่ยนถูกด่า สีหน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด กลับไม่กล้าตอบโต้อะไรทั้งสิ้น คนอื่นไม่รู้ แต่เขากลับรู้ซึ้งถึงความน่ากลัวของฉู่เหวินสง

ฉู่ซื่อ กรุ๊ปของฉู่เหวินสง สามารถจัดอยู่ในสามอันดับแรกในอู่โจว อีกทั้ง พวกนี้ยังเป็นแค่กองกำลังภายนอกที่แสดงออกมาให้เห็นของฉู่เหวินสง ในที่ลับ ฉู่เหวินสงน่ะเป็นถึงพระราชาในโลกใต้ดินของอู่โจว ฆ่าคนไม่กะพริบตา ฉายาจอมบ้าคลั่งแห่งอู่โจว คือคำอธิบายที่ดีที่สุด และที่น่ากลัวไปกว่านั้นคือ ได้ข่าวมาว่าเบื้องหลังของฉู่เหวินสง ยังมีกองกำลังที่แข็งแกร่งกว่าสนับสนุนอยู่ ขนาดบุคคลที่ใหญ่โตที่สุดในอู่โจว ก็ไม่อยู่ในสายตา

ถึงแม้บ้านจางเสี่ยนยังถือว่าร่ำรวย แต่พูดให้ชัดเลยก็เป็นแค่เศรษฐีระดับกลางที่มีมูลค่ากี่สิบล้านก้เท่านั้น ปกติแล้วอวดต่อหน้าเพื่อนๆก็พอแล้ว ต่อหน้าบุคคลที่สุดยอดอย่างฉู่เหวินสง แค่ตดก็ยังไม่ใช่

จางเสี่ยนได้ยินเรื่องราวของฉู่เหวินสงจากปากพ่ออยู่บ่อยๆ เข้าใจความน่ากลัวของฉู่เหวินสง อยากจะพาพวกหยางเชี่ยนเชี่ยนหันหัวเดินออกไปทันที แต่ว่าทิ้งสือหยางไว้ จากนี้ไปชื่อเสียงของเขาในสังคมเล็กๆนี้ก็คงจบสิ้นแน่

เวลานั้น จางเสี่ยนเข้าก็ไม่ได้ถอยก็ไม่ใช่

แต่สือหยางไม่เคยได้ยินชื่อของฉู่เหวินสง มองเห็นจางเสี่ยนตกใจขนาดนั้น รู้สึกไม่เข้าใจ พ่อของเขาเป็นนายก อบต.คนหนึ่ง ปกติก็เป็นคนที่อวดเก่งอยู่แล้ว ไม่ได้มีฉู่เหวินสงอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ

"พี่เสี่ยน พวกเราคนเยอะขนาดนี้ หรือจะกลัวพวกมันสองคนรึไง? วันนี้ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้แหละ ดูว่ามันจะทำอะไรฉันได้! ฮึ อย่าคิดว่าใส่เสื้อเหมือนลูกพี่ในสังคมแล้ว ก็คิดซะว่าตัวเองมีหน้ามีตาแล้ว กูสือหยางไม่กลัวมึงหรอก!"

จางเสี่ยนกลัวจนตัวสั่นไปหนึ่งที อยากจะตบเข้าที่หน้าของเจ้าสือหยางให้หนักสักทีหนึ่ง ในใจ: "แกอยากตายก็อย่ามาลำบากพวกฉันได้ไหม?"

อย่างที่คิด ฉู่เหวินสงยิ้มแห้งออกมาหนึ่งที: "ดี ดีมาก เป็นครั้งแรกที่มีคนใช้จำนวนคนมาข่มขู่ฉัน ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกแกก็อยู่ตรงนี้กันทั้งหมดนั่นแหละ!"

"ไอ้มีด ยังรออะไรอยู่! โทรเรียกคน!"ฉู่เหวินสงสั่งด้วยความเย็นชา

ไอ้มีดเห็นสีหน้าแบบนี้ของลูกพี่ ในใจก็ตกใจไปหนึ่งที เขารู้ว่าฉู่เหวินสงโกรธเข้าจริงๆแล้ว อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจกับเด็กน้อยตรงหน้าพวกนี้

สือหยางก็ยังคงไม่รู้ที่ต่ำที่สูงยิ้มแห้งแล้วพูด: "ที่นี่ที่นี่แห้งแล้งไร้ร่องรอยผู้คน มึงโทรแล้วจะขู่ใครได้? กูไม่เชื่อว่าจะมีคนมาได้!"

เพราะยังไงก็เป็นใจวัยรุ่น ได้ยินสือหยางพูดท้าทายฉู่เหวินสงอย่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง สุดท้ายจางเสี่ยนก็พูดแตกคอ: "สือหยาง แกรู้ไหมว่าแกกำลังพูดกับใคร? แกอยากตายก็อย่ามาลำบากพวกฉันได้ไหม?"

หันหัวกลับมา จางเสี่ยนมองไปที่ฉู่เหวินสงพูดประจบว่า: "พี่สง สือหยางล่วงเกินท่าน ท่านจะตีจะลงโทษก็แล้วแต่ท่าน ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกผม พวกผมขอไปก่อนได้ไหม?"

จางเสี่ยนขี้เกียจสนใจสือหยาง หวังแค่ว่าเจิ้งหยวนฮ่าวจะสามารถรีบโทรมาแก้สถานการณ์ให้ เห็นแก่หน้าของปลัดอำเภอของเมืองอู่โจว หวังว่าฉู่เหวินสงจะปล่อยพวกเขาไป

ไม่นาน รถตู้ถ้วยทองสองคันขับเข้ามา จอดอยู่ข้างถนน มีวัยรุ่นสิบกว่าคนโดดลงมาจากรถ หน้าตาโหดเหี้ยม

"ท่านฉู่!"สิบกว่าคนโค้งคำนับให้กับฉู่เหวินสงด้วยความเคารพ จากนั้นก้มหัวไปทางไอ้มีด: " สวัสดีครับพี่มีด!"

"อืม!"ฉู่เหวินสงพยักหน้าเบาๆ รู้สึกค่อนข้างพอใจกับความเร็วของลูกน้องพวกนี้

"พวกแกปรึกษากันเสร็จรึยัง? ถ้ายังปรึกษาไม่เสร็จ ก็ไม่ต้องปรึกษาแล้ว เหลืออยู่นี่ทั้งหมดนั่นแหละ!"ฉู่เหวินสงมองไปทางจางเสี่ยนแล้วพูด

จางเสี่ยนก้มหัว ไม่กล้าออกเสียง ในใจไม่หยุดที่จะคาดหวังให้สายของเจิ้งหยวนฮ่าวโทรเข้ามา